martes, 30 de julio de 2013

Las ventajas del DNI - José María Barja Pérez

José María Barja Pérez
Si algo no ha sido suficientemente recalcado es la extraordinaria rapidez en la identificación de las víctimas del accidente del Alvia. Que en día y medio se conociesen los datos de más del 80% de los fallecidos es un logro que acredita a la Policía Científica española. Funcionarios, con titulaciones de Ciencias, sujetos en estos tiempos a las reducciones de sueldos y a los recortes de plazas, que cumplen eficazmente su labor, en este caso más a luz de lo usual.

Pese a su discutido origen, el DNI y sus bases de datos han permitido una labor que en avanzados paises, como Inglaterra o USA, podría demorarse semanas. Y es que en un estado democrático la cesión por los ciudadanos de sus datos personales, sometidos a custodia por funcionarios responsables, permite un buen funcionamiento del Estado. En un momento en que, por fallos en el uso del número del DNI, se cuestionaba su existencia, acabamos de descubrir que llevamos ventaja a paises con “menos Estado”.
 

Datos:
 

-  El DNI se puede interpretar como la conversión del pecado original en hecho administrativo. Apenas se recuerda que fué creado el 2/marzo/1944, tres meses antes del desembarco de Normandía y un año antes de conocerse públicamente que en los campos de concentración se identificaba a los prisioneros con números grabados en la piel. En su regulación participaron los ministros Fraga (en 1976), Barrionuevo (en 1985) y Alonso (la víspera de Nochebuena del 2005). Tanto en Inglaterra como en Estados Unidos de Norteamérica, no entienden que un ciudadano, que no haya sido fichado por un delito, permita que se graven sus huellas dactilares. Y sucede lo inevitable: «En seis días, las 191 víctimas del 11-M estaban identificadas. Ayer, justo cuando habían pasado seis jornadas del 7-J, las autoridades británicas sólo habían facilitado cinco identidades.» (Antonio Baquero ADN a falta de DNI El Periódico de Aragón 13/julio/2005 www.elperiodicodearagon.com/noticias/internacional/adn-a-falta-de-dni_193645.html). De hecho, en el caso de Compostela,«se conoce la lista por provincias de 62 de los 72 fallecidos identificados, que ha sido facilitada por el responsable de las identificaciones: los 10 que faltan corresponden a víctimas menores de edad.» (El País 26/julio/2013) y «Identificar a los tres muertos que faltan podría demorarse días» (La Opinión 27/julio/2013). En su día ya se resaltó que «El Instituto Anatómico Forense tardó 12,5 horas en reconocer a 155 de las 191 víctimas» gracias a que «un centenar de agentes del área de Policía Científica del Cuerpo Nacional de Policía habían instalado esa misma mañana un laboratorio lofoscópico (para cotejar las huellas dactilares de las víctimas […] con los archivos del DNI)» (El País 13/julio/2005).
 

- Fue el antropólogo Francis Galton, a sugerencia de su primo Charles Darwin, quien, tras diez años de estudio de huellas digitales, publicó en 1892 el libro Finger Prints, un detallado modelo estadístico de su análisis e identificación enfatizando su empleo en la ciencia forense (www.clpex.com/Information/Pioneers/galton-1892-fingerprints-lowres.pdf). Calculó que la posibilidad de un “falso positivo” (dos individuos diferentes que tuviesen las mismas huellas) sería 1 en 64 mil millones. Los 40 rasgos propuestos por Galton para la clasificación de las impresiones digitales fueron analizados y mejorados por el investigador de la Policía de la provincia de Buenos Aires Juan Vucetich. Usó inicialmente 101 rasgos de las huellas para clasificarlas en cuatro grandes grupos, logrando simplificar el método basándolo en cuatro rasgos principales. En base a sus métodos, la policía bonaerense inició en 1891, por primera vez en el mundo, el registro dactiloscópico de las personas. En el año 1892 hizo por primera vez la identificación de una asesina, en base a las huellas dejadas por sus dedos ensangrentados; la adopción oficial del método se demoró hasta noviembre/1903. Su método aparece detallado en Instrucciones Generales para el sistema antropométrico e impresiones digitales, Idea de la identificación antropométrica (1894) y Dactiloscopía comparada (1904). El creador del sistema de identificación dactilar usado en España y Portugal antes de la llegada de los sistemas informáticos, fué el Dr. Federico Olóriz Aguilera, quien tomó como base de su sistema de clasificación la de Vucetich.
 

- El dato más conocido del DNI es el número único que se asigna a cada persona y del cual se derivan otros, como el NIF o el que identifica a cada funcionario. El Número de Registro Personal de los funcionarios españoles son los dos dígitos resultantes de añadir 2 al producto de 11 por el resto de dividir el número de su DNI por 7. Diseñado por alguna “prodigiosa” mente burocrática, no detecta ni un solo error, al contrario que el NIF (es.wikipedia.org/wiki/Número_de_identificación _fiscal) que los detecta todos.
 

- Una multa, mal tramitada electrónicamente, a un tractorista cuyo DNI se inicia por 12, lanzó a los medios una posible multa a la infanta Elena. [A. G. Mozo "Multan" a la infanta Elena por conducir un tractor sin seguro en Valladolid El Día de Valladolid 29/mayo/2013]. Más reciente es el culebrón de los presuntos NIF de la infanta Cristina, que culminó con dimisiones en una Hacienda enzarzada con notarios y registradores.
 

- Un edificio vecino al campo de futbol de San Lázaro, distinto del su también vecino el pabellón de Galicia en la Expo´92 de Sevilla trasladado luego a Compostela, se convirtió en noticia por haberse empleado como lugar de atención a los familiares de los accidentados. Pero pocos saben el significado del acrónimo Cersia: Centro de Recursos e Servizos Integrais de Apoio á Empresa (cersiaempresa.org/?lg=gal); el edificio, con un salón de actos para 200 personas y un parque infantil fuera, fue terminado en 2010 pero sólo desde mediados de noviembre/2011 alberga la “ventana única empresarial”. Sí fueron explicitadas estos días otras tres siglas: ASFA Aviso de Señales y Frenado Automático; ERTMS European Rail Traffic Management System; SEMAF Sindicato Español de Maquinistas y Ayudantes Ferroviarios.
 

- Como en todo proceso de relaciones sociales, descubrimos con asombro que, aún no siendo familiar o cercano de los fallecidos, conocemos a alguien que sí lo es. Este resultado de la teoría de grafos sigue sorprendiendo pese a la popularización del número de Erdos, o mejor de los Six Degrees of Kevin Bacon. La conjetura de que sólo en seis pasos entramos en relación con cualquier persona del mundo, llevada a entornos más próximos provoca que, en dos o tres pasos, tengamos una conexión con alguna de las personas que aparecían en la lista publicada en la prensa el 27/julio. Ello refuerza la empatía con los directamente afectados y cohesiona a una sociedad establecida.

- El 1 de agosto es la Fiesta Nacional de Suiza, que conmemora la Fundación de la Confederación en 1291; coincide con la Fiesta Nacional de Benin, república cuya capital es Porto Novo, antiguo reino de Dahomey dominado por Francia desde 1894, de la cual se independiza en 1960. Este año el 3/agosto es Leilat al-Qadr, la Noche del Destino, o popularmente Noche del Poder, que marca la noche en la que el Corán fue revelado al profeta Mahoma; considerado por los musulmanes el evento más importante en la historia, el propio Corán (sura 97, aleya 3) dice que «esa noche es mejor que mil meses».  Desde 1980, el primer domingo de agosto, el día 4 este año, los vikingos vuelven a desembarcar en las Torres del Oeste, Catoira; y en Vigo celebran el Cristo de la Victoria, a quien se atribuyó la victoria en 1809 sobre las invasoras tropas napoleónicas (es poco conocido que la ocupación francesa de Galicia terminó en julio de 1809, quedando Ney y Soult como las figuras de los mariscales en el Antroido y en los nombres de los perros gallegos). El primer lunes de agosto, este año el día 5, es festivo en Irlanda y Escocia, Summer Bank Holiday (para Inglaterra, Irlanda del Norte y Gales es el viernes 26/agosto) y, desde 1965, Día de la Consti¬tu¬ción en las Islas Cook; en Croacia es Dan domovinske zahvalnosti (Día de Acción de Gracias); en la isla de La Palma es festivo laboral, Nuestra Señora de las Nieves (cada una de las islas, El Hierro, Fuerteventura, Gran Canaria, La Gomera, Lanzarote, La Palma y Tenerife, tienen diferente fiesta laboral bajo distinta advocación mariana). El 6/agosto celebran el Día de la Independencia en Jamaica, de Reino Unido en 1962, y en Bolivia, de España en 1825; en Japón es el Día de la Paz (por la explosión atómica de ese día de 1945 en Hiroshima). El 7/agosto en Colombia conmemoran la Batalla de Boyacá (1819) y la fundación de Bogotá (1538). Este 8/agosto es Aid el-Fitr, o fiesta de la ruptura del ayuno del Ramadán; este año, por primera vez, el CFCM (Consejo francés del culto musulmán) fijó las fechas de inicio y final del mes de Ramadán (journaldumusulman.fr/ramadan-2013-et-aid-el-fitr-le-cfcm-annonce-deja-les-dates/) Lo cual es «histórico», pues hasta ahora las fechas se fijaban por la observación ocular de la luna nueva anunciándolo la vispera (lo cual dificultaba los permisos de  vacaciones, la reserva de lugares para oración o la programación de los mataderos). Desde hace cuatro años, las ciudades autónomas españolas recogen en su calendario laboral una fiesta musulmana, la Fiesta del Sacrificio (Eidul Adha en Ceuta; Aid El Kebir en Melilla); este año ya está fijada para el martes 15/octubre, aunque esto allí determinará cuatro días sucesivos no laborables que se iniciarán el sábado 12/octubre, Fiesta Nacional de España.

Rutina automática e responsabilidade persoal - Xosé A. Gaciño

Xosé A. Gaciño
Os pilotos de proba que foron seleccionados en Estados Unidos para converterse nos primeiros astronautas sentíronse moi decepcionados cando se atoparon con que o seu papel na cápsula espacial era só un pouco máis activo que o dos chimpancés cos que se experimentara anteriormente. Estaba todo tan automatizado e teledirixido desde a base de lanzamento que a súa misión apenas pasaba de apertar algún botón e observar pantallas. Sentíanse coellos de indias.

Contábao Tom Wolfe no seu libro The right stuff (“O que hai que ter”). Aqueles pilotos de probas, que viñan de poñer a punto os novos aparatos que rompían a barreira do son,  considerábanse señores absolutos das súas aeronaves, presumindo da súa destreza e do seu valor, de ter o que hai que ter. A función de astronauta convertíalles en autómatas controlados desde Cabo Cañaveral, a pesar de que tiveran que superar unnas duras probas de esixencias físicas e de preparación técnica para acceder á gloria de viaxar ao espazo. E rebeláronse contra o papel pasivo que se lles asignaba. Rematouse por introducir cambios no programa e adxudicarlles unha maior participación nas manobras de vo para telos contentos. Os posteriores honores cos que os cubriu a propaganda oficial contribuíron tamén a restaurar o seu orgullo ferido, pero aqueles primeiros heroes do espazo nunca se sentiron plenamente satisfeitos dunha misión da que non se sentían intimamente protagonistas.


Pouco a pouco, a profesión de astronauta foise despoxando da imaxe heroica dos primeiros tempos. Os profesionais de perfil científico e sen condicións físicas especiais foron substituíndo aos aguerridos pilotos de proba. Os avances tecnolóxicos, co decisivo empuxe da informática, foron impoñendo automatizacións, neste como en moitos outros aspectos da actividade humana.
Agora, non parece que haxa queixas polo traballo automatizado. Lonxe quedan os primeiros tempos do maquinismo, cando algúns colectivos de traballadores esnaquizaban as máquinas que aforraban postos de traballo. Convencéronos de que as máquinas ían proporcionar un nivel de progreso e de riqueza que terminaría xerando máis postos de traballo que os que podía destruír inicialmente. Até houbo interpretacións progresistas que soñaban con que as máquinas liberarían aos traballadores das tarefas máis penosas para que puidesen dedicarse a actividades máis creativas, tanto no traballo como no ocio. Ou que, polo menos, servirían para que as xornadas laborais fosen máis lixeiras ou se repartisen entre os traballadores para que ninguén se quedase na rúa.


Soños. Na realidade, os avances tecnolóxicos utilízanse especialmente, por unha parte, para reducir persoal e, por outra, para abrir novas vías ao consumismo nada creativo, sen que se produzan grandes resistencias ante o que se considera positivo ou inevitábel. Todas as potencialidades de superación humana que poderían abrir envórcanse en uniformar gustos e costumes (a concentración de preferencias produce máis beneficios que atender a diversidade)e en converter o traballo nunha rutina programada, como apéndice do gran sistema. Calquera día, sen embargo, o gran sistema (que, naturalmente, non é perfecto nin cubre todas as continxencias) déixate solo ante o perigo e toda a responsabilidade recae sobre a túa incapacidade sobrevida para volver ser dono dos teus actos.


Quizais, en vez de reclamar máis automatismos de seguridade, habería que reivindicar máis protagonismo humano. Aquilo de que a máquina sirva ao home, á humanidade (homes e mulleres),e non só aos que se reparten os beneficios.

domingo, 28 de julio de 2013

E todos eles, son funcionarios…. - Antonio Campos Romay

Nestes dias moitos enchen o peito agasallando o comportamento de bombeiros, sanitarios, policías…Mesmo na TDT party  abanean o botafumeiro e non paran…Non seria criticable se non fose que moitos deses mesmos, son os que arremeten contra eles pola súa condición de funcionarios, denigrándoos, enchéndoos de lixo e encirrando as baixas pasións do resto dos cidadáns afogados polo paro e o desemprego en contra deles.

Gabase coma funcionan os servizos sanitarios…Servizos que funcionaron a perfección e que son unha parte importante do tan acosado e desmantelado estado de benestar. O mesmo estado de benestar, os mesmos servizos que non perden oportunidade de desmembrar unhas veces para uns aforros pírricos e noutras para entregalos como pingüe negocio  a especuladores privados que soio andan na procura do lucro urxente…Agora nestas circunstancias enchen peito parasitando as fotos e o dolor para aproveitarse da boa imaxe da explosión de solidariedade habida e a sensibilidade espertada.

Os bombeiros que alí estaban, deixaron unha folga porque andanlles a comer os salarios. Os sanitarios, recen saídos de traballar, o no seu tempo de lecer, ou de vacacións,  a pesares da caza de bruxas a que andan sometidos, sen parar mais que na súa solidariedade e sentido profesional, incorporáronse aos seus postos por propria iniciativa para achegar o seu grao de area…

O pobo deu a resposta de dignidade cívica, de solidariedade, fronte aos ladróns, estafadores, mangantes, cleptómanos todos eles de colo branco que desangran o pais roubándolle o futuro e os dereitos como cidadans. Fronte a súa salvaxe insolidariedade, a resposta nobre do pobo escribindo con maiúsculas o termo Fraternidade. E moitos deles, eran funcionarios….

Os galegos “no peor dos sentidos” que dicía nunha mostra mais da súa grosera frivolidade Dona Rosa Díez, mostraron a súa solidariedade, a súa xenerosidade, a súa faciana de nobreza, as portas dos sanatorios para doar o seu sangue. Coas mans espidas apartando os ferros para sacar do seu inferno as vítimas. Traendo dos seus fogares sabanas e mantas para cubrir respectuosamente os mortos. Levando auga e e o que a man viñera para asistir aos doentes. Dando acougo a todos os que se atopaban en horas amargas…

Hoxe nestes momentos de desolación, en que  tristura aferrase as xentes, diante desta catástrofe que levou por diante as vidas, as ilusiones e proxectos de moitas mozas e mozos, de homes e mulleres ou de nenos sen darlle a oportunidade de xermolar, moitos dos que andan gabando aos funcionarios a quen tanto insultaron e emporcallaron, que non paran de pedir que vaian para a rúa, que tanto brincan para afundir o estado de benestar, si tiveran un mínimo de vergoña deberan calar coma petos… Pero iso seria tan inútil, como pedirlle aos porcos que apreciasen as margaridas.

Transparencia e obxetividade - Xoán Antón Pérez-Lema L.

Xoán Antón Pérez-Lema L.
Cadernos da viaxe.
.
Pois resulta que algúns deses medios, escritos ou audiovisuais de Madrid -si, os que chegaron tarde- non tiñan abondo con rachar a lei non escrita do respecto pola intimidade das vítimas, que si cumpriron canda o 11-S e 11-M, para agora encetar un sistemático linchamento do maquinista Garzón. Claro é que o Goberno do Estado traballa mán con mán con eles para proxectar a idea: “temos un culpábel”. Aínda non escoitamos explicacións oficiais (probabélmente sexa cedo de máis) de Renfe e de Adif, pero xa ouvimos a súa acusación ao maquinista. Sospeitas que ratificou “urbi et orbe” un Ministro do Interior que tamén chegou tres días tarde, probábelmente incómodo polo  mando político e operativo da Xunta sobre a actuación derivada da catástrofe. Mando que é unha esixencia ineludíbel da Lei de Emerxencias de Galicia  aprobada no 2007, canda o bipartito.


Á hora que isto escrebo o maquinista declara perante o Xuiz natural predeterminado pola Lei, que é o que manda a Constitución, sen inmisións de enxendros xurisdiccionais como a Audiencia Nacional ou os Xulgados Centrais de Instrución. Será, pois, misión xudicial escoitar os rexistros de chamadas e troco de dados da ruta e do comboio e determinar o complexo causal que deu na catástrofe. O mínimo que lle podemos esixir ao Goberno do Estado, á súa axencia Adif e á súa operadora Renfe é que calen e colaboren coas pescudas xudiciais.


O que si xa sabemos nesta altura é que a curva do sinistro non desfrutaba do moderno sistema ERTMS, senón do antigo ASFA,dos anos 70 do século XX. E nos trens ALVIA éste é o único sistema operativo arestora en todo o treito Ourense-Compostela. O ASFA só advirte doutros comboios ou corpos na rota,sen lle achegar ao maquinista nin un só dado sobre a rota en si. Non por acaso o comsiario europeo de Transportes xa advertiu que este accidente non tería ocorrido se o ERTMS estivese operativo.


De calquera xeito, hora é xa de pecharmos as especulacións, sobre todo as que veñen do Goberno Rajoy e da operadora RENFE. A solidariedade da cidadanía galega e o seu civismo ante a catástrofe chaman por unha pescuda xudicial rigorosa e obxectiva. Mais, tamén, transparente. Porque a xente xa non acredita en andrómenas, por moi Ministro que sexa quen as conte.

jueves, 25 de julio de 2013

Día de loito en Galicia - Contraposición

Co galo do Dia Nacional de Galicia as mulleres e homes de terra apréstanse para celebrar unha data na que honrase a nosa identidade nacional, a nosa cultura, o noso patrimonio cívico común. A terra viste as mellores galas e a cidadanía segundo as súas sensibilidades toma as rúas para mostrar o seu xeito de entender o seu amor a Galicia.

Mais unhas vésperas horribles, unha catástrofe ferroviaria cunha dimensión tráxica descoñecida no derradeiro medio século asolagou de tristura, de dolor e consternación o pais. Preto de oitenta mulleres, homes, nenas e nenos viron truncada a súa vida a escasos quilómetros de Santiago.

Erguendose fronte ao dolor e a desolación, xorde un pobo “bo e xeneroso” quer se envorca no drama. Acudindo solidario dende os primeiros minutos en axuda dos feridos, doando sangue masivamente en resposta as chamadas dos hospitais, retirándose con civismo exemplar da praza do Obradoiro, ofrecedensoe en todo momento …

Exemplar o comportamento dos servizos sanitarios, dos seus profesionais , dos membros de protección civil, dos bombeiros, da garda civil e policía, e da dilixencia das autoridades políticas do pais.  


Galicia xurdira deste momento amargo para retomar o seu camiño. Con enteiriza e con forza moral. Pero no corazón das galegas e os galegos, cada unha das vítima, trodos os seus familiares, estarán para sempre presente nos seus corazóns bos e xenerosos.


O seu loito é loito de Galicia.

CONTRAPOSICION EXPRESA A SÚA DOOR E SOLIDARIDADEA GALICIA E AOS PARENTES DAS VICTIMAS


DESCANSEN EN PAZ.

miércoles, 24 de julio de 2013

A marca España?...Mellor debese decirse, a España marcada - Antonio Campos Romay

Antonio Campos Romay
A marca España, tras un ano de vida,  vai camiño de converterse na partitura do Sr. García Margallo para orquestrar os disparates do goberno popular.

A lóxica recomenda que alá onde importantes intereses económicos españois están comprometidos, mais si é Latinoamérica, un área natural para a nosa colaboración comercial, a marca España, ou sexa o goberno que a impulsa, debese ser especialmente coidadoso. O contrario seria a dimensión do seu ridículo. É o caso do seguidísimo de lacaio ben adoutrinado en cómplice comparsa na miserable actuación sobre o avión dun Xefe de Estado dun país soberano e democrático desa rexión. Bolivia, que por moito que bufóns poderosos prefiran ignoralo, mantense nuns parámetros democráticos difíciles de atopar na súa convulsa historia. Tralo patético vodevil do embaixador español en Viena, auto-invitándose a café para cheirar na aeronave presidencial cal estrafalario Mortadelo á procura dunha presenza incomoda para o patrón estadounidense, o intento de lavado de face coa tardía autorización de encher combustible en territorio español non mellorou o desaguisado. Non deixaría de ser sainete, si non fose que se estaba expresando a lamentable submisión desa penosa caricatura de si mesma é hoxe a UE. Sen dubida  que foi un sólido avance para a marca España.

Apoia a súa solvencia, ao rigor xestor do interese común e con iso a capacidade de inspirar  confianza o que refire por vía de exemplo, ser o país da unión que máis aeroportos ten…pechados ou sen utilidade. Sen un avión nas súas pistas ou como no caso de Málaga coa segunda pista pechada por carecer de bombeiros para atendela…Ou que o importe do quilómetro de autoestrada en igualdade de condicións orográficas duplique o de Alemaña.

O eficaz traballo dos executivos da marca España aválao o bo criterio e moderación de que fan gala. Caso de D. Carlos Gafo, que valora aos seus compatriotas, -suponse que como “español de marca” así considera aos cataláns-, como “cataláns de merda”, “que non se merecen nada”…Tuitea que algo queda debeu pensar este señor, xerente da “marca”. A “marca”, tuiteaba. Outros intentaban abrir mercado interior con Cataluña e o País Vasco e aproximar posicións.

O primeiro impulsor da marca España suponse é o Sr. Presidente do Goberno español. Cítao amablemente “The Economist”, un xornal moi pouco sospeitoso para dereita deste país-marca, sinalándoo como “responsable político” dos “sucios segredos” do PP. Outros medios tan pouco sospeitosos como este, de diversas latitudes, acórdanse do Sr. Rajoy cun interese que ningunha nai desexaría para o seu fillo.

Argumento útil para a devandita marca, seria expresar o noso amor á investigación a través da angustia e drama de máis de cen directores de centros do CSIC poñendo en evidencia que non chegaran a final de ano cos recortes que laminan as actividades na materia. Que pouco podía supoñer D. Miguel de Unamuno que a súa cítrica cita, “que inventen eles”, tomaríaa ao pé da letra o goberno popular como programa de goberno.

Outro capitulo de importancia sería exportar o proverbial talante democrático dos nosos dirixentes. O Sr. García Margallo en grande medida “pai do boneco”, - quizais de aí a súa feitura-, co seu desafogado verbo, en orde ás voces que claman para que o seu xefe de filas, o cachazudo D. Mariano, de algunha explicación coherente que poña lonxe o cáliz de Barcenas dos seus beizos, afirma, “que si o fará”… “pero cando lle pete”. Aínda que sexa a regañadentes, e forzado pola presión política e social, e non “cando lle pete”, irá a render contas ao Congreso antes de fin de mes.

Outro aspecto de interese a trasladar como marca propia, pode ser a composición dos nosos Altos Tribunais. Desde o caso do maxistrado do Tribunal Constitucional ingresado con calzador no mesmo pese a estar contrastada o seu parcialidade por producirse reiteradamente como un hooligan do partido que monopoliza coa súa maioría as institucións, ata quen o preside , militante de carné do mesmo partido ata antonte. Curiosamente non sentiuse obrigado a citalo cando  valorábase a súa idoneidade. E con el no peto, pronunciouse en temas espiñentos. Por certo os regulamentos dese partido, --niso difire pouco dos demais- obrigan aos seus militantes a seguir as directrices do mesmo e defender a política fixada polos seus dirixentes. Curiosa garantía de imparcialidade.

O Alto Comisionado desta Marca en horas baixas, o Sr. Marqués de Valtierra, D. Carlos Espinosa de los Monteros y Bernaldo de Quirós, de nome sonoro pero de escasa colleita neste encargo, esta convencido que a corrupción non afecta ao seu produto, apoiándose nunha intervención ante o auditorio do Forum Europa cunha manifestación do tenor, “hai corrupción en todo o mundo, como mostran Francia Alemaña ou Italia...”sic. Acouga sabelo. E ao fío do seu doto criterio puidese ser outro atractivo a publicitar, unha materia na que hai recoñecida experiencia.

A prudencia, incluso o pudor, recomendaría que antes de vender unha casa que presenta innumerables goteiras, pintura esfarelada, un teito que apodrece, fixésese algo por arrombala e poñela en orde. Quizais determinando a honorabilidade do Presidente do goberno. Ou poñendo mesura na pouca edificante actuación da xefatura do estado e achegados. Freando a desmedida orxía de sectarismo coa que o partido no poder rega todos os espazos da convivencia civil do país retrotraéndoo, polo menos intentándoo con innegable entusiasmo, aos anos sesenta do pasado século. Ou poñendo en valor o verbo dimitir, algo tan hixiénico nun sistema que se presupón con boa vontade, democrático.

A marca España?...Mellor debese dicirse a España marcada .

 

El año más corto - José María Barja Pérez

José María Barja Pérez
Incluso para los anglosajones cultos es poco conocido que el año 1751 fue el más corto de su historia, seguido por el año 1752 que, aunque bisiesto, solo tuvo 355 días. Como se detalla en www.cslib.org/CalendarChange.htm, un acta del Parlamento inglés de 1750 determinó que no sólo había que abandonar el viejo calendario juliano para adoptar el New Style (eufemismo para el papista calendario gregoriano), sino también fijó el comienzo del año como hacía el resto del mundo, el 1/enero en lugar del 25/marzo Lady Day (la Anunciación).

    Nos sigue sorprendiendo que durante 170 años la fecha a uno y otro lado del Canal de la Mancha fuese diferente en 10 días e incluso, entre el 1/enero y el 25/marzo, difiriese en el número del año. Aunque trataban de aliviarlo poniendo una “fecha doble”, cuesta entender como en las relaciones comerciales lograban comunicar que, por ejemplo, la fecha March 22, 1631/2 correspondía al 1/abril/1632.


Datos:


•     La revista Investigación y Ciencia de este mes de julio/2013 incluye un artículo «Thomas Bayes y las sutileza de la estadística» en donde, al estudiar la lápida de su tumba que refleja que murió el 7/abril/1761 a los 59 años, trata de calcular cual fue su año de nacimiento dado que fue contemporaneo de ese cambio de calendario en all his Majesty’s British dominions.


•     Es todavía aleccionador el Calendar (New Style) Act 1750 sobre los detalles del nuevo calendario (www.legislation.gov.uk/apgb/Geo2/24/23/contents), comenzando por su subtí-tulo «An Act for regulating the Commencement of the Year, and for correcting the Calendar now in use». Por ejemplo expone la necesidad del cambio por el desfase evidente en la fecha de la Pascua, calculada según la regla incluida en el Book of Common Prayer of the Church of England, e incluye tablas para su cálculo desde el 1800 hasta 8500 y más allá.


•     También detalladamente explica que 1800, 1900, 2100, 2200, 2300 y «any other hundredth years of our Lord which shall happen in time to come, except only every fourth hundredth year of our Lord» no serán bisiestos, pero sí lo serán 2000, 2400, 2800 y «and every other fourth hundredth year of our Lord from the said year of our Lord two thousand inclusive».


•     El primer cambio en el calendario del Reino Unido y sus colonias se produce en 1751, que se inició el 25/marzo y en el cual al 31/diciembre le siguió el 1/enero/1752; así ese año duró 282 días. A su vez en el año bisiesto 1752, al miércoles 2/septiembre le siguió el jueves 14/septiembre, con lo cual su duración fue de 355 días.


•     Un vestigio de la antigua fecha de inicio de año se conserva en el Reino Udido: el año fiscal para los contribuyentes individuales comienza el 6/abril, esto es, el Lady Day ajustado por los días eliminados en el cambio de calendario.


•    En una interesante web dedicada a Rusia se incluye una página dedicada a explicar el oxímoron Antiguo Año Nuevo (russiapedia.rt.com/of-russian-origin/old-style-and-new-style/) que, aunque no es oficial, celebran muchos rusos el 13/enero de cada año desde 1918. Lo que recuerda es el antiguo calendario juliano que, en el uso civil fue reemplazado ese año por el gregoriano, pero continúa siendo empleado por las iglesias ortodoxas rusa y griega (de hecho Grecia no adoptó el New Style hasta 1923).


•    En el reciente tricentenario de la firma del tratado de Utrech entre España y el Reino Unido no fue debatida la fecha del documento, 13/julio/1713. Un simple vistazo a la Wikipedia (en.wikipedia.org/wiki/Treaty_of_Utrecht) muestra que las confusiones de fechas siguen presentes: aparece como fecha de firma el 11/abril (que corresponde al tratado entre Reino Unido y Francia) aunque incluye una imagen de la portada de una edición en latín e inglés del tratado. Ahí se dice que fue «Concluded at Utrecht the 2 / 13 Day of July, 1713», lo cual es un buen ejemplo de como se escribía una fecha simultáneamente en Old / New Style.
 

El 25/julio, oficialmente Día Nacional de Galicia (recogiendo el Día da Patria que en 1920 proclamaron las Irmandades da Fala) se realiza el Voto de Santiago, desde su renovación por el rey Felipe IV en 1643 (abolido en 1808 por el Estatuto de Bayona). El 26/julio en Haití es Gran'Délai et Gran'Aloumandia (una fiesta del culto vudú, asociado a Santa Ana); en Cuba, Día de la Rebeldía Nacional, recordando el asalto al Cuartel de Moncada en 1953; además es el Día de la Independencia en Liberia (1847) e Islas Maldivas (1965). Como cuarto domingo de julio, el 28/julio es Parent's Day; además es el Día de las Instituciones en Cantabria (constitución de la Provincia de Cantabria por la unión de los Nueve Valles en 1778) y es en Perú, Día de la Independencia (1821). El 30/julio es la fiesta nacional en Marruecos, Fiesta del Trono (ocupado desde 1999 por Mohamed VI) y en Vanuatu celebran su Día de la Independencia (1980). Aún al terminar julio/2013, al mes de Ramadán/1434 le quedan siete días más.

Control dos cidadáns e protección ás multinacionais - Xosé A. Gaciño

Xosé A. Gaciño
Un leve efectos colateral das revelacións de Edward Snowden, sobre a trama de espionaxe xeral que ten montado Estados Unidos en todo o mundo, é esa tímida resistencia que está a escenificar a Unión Europea para que as normas que está a elaborar sobre intimidade e protección de datos non se vexan invadidas polo que se lexisla sobre esta materia desde Washington con carácter universal. A capacidade da espionaxe estadounidense xa tiveron ocasión de comprobala as autoridades comunitarias bastante antes de que se produciran as filtracións de Snowden. As primeiras presións para que esas normas non dificultasen o fluxo de datos europeos cara aos servizos secretos norteamericanos comezaron a recibilas hai un par de anos, cando as intencións europeas aínda non eran públicas e as futuras normas comunitarias sobre protección de datos non pasaban de ser un primeiro borrador de suxestións que só se coñecía nunha dirección xeral.
E da capacidade de presión estadounidense da fe o feito de que esa normativa aínda non estea rematada e de que se dubide que se poida rematar nesta lexislatura do Parlamento Europeo (que acaba na próxima primavera). Por suposto, todo o debate sobre qué datos, e de quen, poden ser intercambiados transcorre na maior discreción, por non dicir secretismo. O do intercambio é unha maneira de falar, claro, porque todo o mundo está convencido que ese fluxo de información vai circular basicamente nunha soa dirección.
A maior parte deses datos son facilitados voluntariamente –e podería dicirse que alegremente– polos usuarios das redes sociais, por exemplo. Estes mecanismos plasman en rexistros informáticos as relacións persoais e de grupo que se manteñen mediante comunicacións públicas e privadas (os correos electrónicos, en principio e teoricamente, deben rexerse polos mesmos criterios de inviolabilidade que a correspondencia convencional, pero cada vez temos máis sospeitas de que son violados continuamente). Entre iso e as chamadas cámaras de seguridade en establecementos e espazos públicos, a intimidade persoal apenas pode manterse no domicilio particular (e sen asomarse moito a fiestras e terrazas: sempre pode haber un satélite ao axexo).


Baixo a cobertura da loita contra o terrorismo internacional, o goberno de Estados Unidos conseguiu que as grandes corporacións que controlan o negocio das comunicacións electrónicas poñan á súa disposición os seus rexistros para o control indiscriminado de todos os usuarios en todo o mundo (mentres lles permiten, por certo, xogar ao escondedoiro cos seus beneficios en paraísos fiscais).
Precisamente para o que parece que non teñen tanto poder, ou non queren exercelo, é para controlar certos movementos de capitais, eses intercambios de informacións fiscais aos que se refiren como urxentes e necesarios os gobernantes do G-8 e do G-20, de xeito ritual, nas reunións celebradas desde o principio da crise. Cinco anos despois, aínda non tomaron medidas verdadeiramente eficaces para espiar e controlar as evasións sistemáticas de impostos por parte das multinacionais. Quizais porque, en realidade, esas evasións se producen a través de mecanismos legais que eses gobernos hipócritas puxeron hai tempo á súa disposición.


Teñen á maioría dos cidadáns sometidos a control, nos seus movementos persoais e nas súas restricións económicas. Respectan e protexen ás grandes corporacións, que participan ou szed benefician dese control (ou ambas cousas). De vez en cando, como nas reunións dos “G” ou nesas resistencias retóricas europeas ás esixencias estadounidenses, disimulan un pouco. E de vez en cando, un espía arrepentido como Snowden (como un heroico Bradley Manning, o soldado que se está a xogar a vida por difundir as barbaridades das tropas estadounidenses nos territorios que “liberaban”) levanta un pouco as alfombras que esconden o lixo. Taparse o nariz non debería ser suficiente para superar a degradación que avanza.

lunes, 22 de julio de 2013

Lexitimidades de orixe e de exercicio - Xoán Antón Pérez-Lema L.

Xoán Antón Pérez-Lema L.
Cadernos da viaxe.
Adoitan dicir Rajoy e Feijóo que, na democracia, son as eleccións as que determinan maiorías e gobernos. E teñen razón,malia que iso non prexudique o debate sobre a reforma que precisa un sistema tan desaquelado coma éste, onde un partido co 45% dos votos e menos do 28% do corpo electoral pode acadar o 55% dos escanos. Porén, seguen ser as regras de xogo. E éstas hai que cumprilas mentres dure o partido.


Agora ben, probada esta lexitimidade de orixe, a perda da lexitimidade do seu exercicio terá efectos moi sobranceiros sobre a  capacidade do Goberno (neste caso dos dous Gobernos, estatal e galego) para desenvolver a súa axenda. E velaí o grave problema de Rajoy. Como pode convencer das súas medidas? Pódese blindar tras da súa maioría absoluta e-suposto-  control da orde pública? Cada semana que continúe o PP ten máis risco de asociar a súa supervivencia á do Presidente do Goberno do Estado. E éste de ir perdendo mesmo os importantes apoios dos que desfruta na contorna que votou por él no 2011.


Mais desta volta Monte Pío non pode ollar coa suficiencia que adoitaba cara Xénova. Porque o mito do Feijóo que “mandó a parar” logo do Congreso do  PPdeG do 2006 xa non se ten de pé.  E abrolla na opinión cidadá a convicción de que nada substancial mudou na xestion das finanzas do PPdeG entre 1990 e 2012. As fotos con Dorado e a falla de explicacións cumpridas a respecto das informacións que elevaban en 2,2 M€ as doazóns supostamente percebidas polo PPdeG no 2006 a respecto das reflectidas oficialmente comprometen tamén a lexitimidade de exercicio da Xunta. Probábelmente Feijóo nin suceda a Rajoy nin sexa candidato á Xunta no 2015-16.


Malia estas feblezas, a oposición parlamentaria galega non é quen de desenvolver unha liña de oposición coherente a Feijóo. Mesmo AGE impútalle ao PPdeG unha conexión financeira co narcotráfico, “boutade” indemostrábel que só serve para reforzar as fileiras gobernamentais e a imparábel polarización do País.
Porque, mentres falamos disto, non falamos da necesidade de pular polo crecemento económico, nin das fondas reformas institucionais precisas, nin da solución das preferentes nin da continuidade de NovaGalicia Banco. Seguemos a perder o tempo diante dun dos reptos máis sobranceiros da nosa historia.

jueves, 18 de julio de 2013

O penúltimo rescate de Merkel - Xesús Veiga

Xesús Veiga
No caso Barcenas repítese o guión que temos contemplado noutras ocasións.Cando se formularon as primeiras acusacións, os dirixentes do partido saíron rapidamente en defensa do encausado, reclamando a súa inocencia e insinuando que se trataba dunha conspiración organizada polos adversarios políticos e/ou xudiciais.Agora, cando o propio ex –tesoureiro recoñece a existencia dunha contabilidade B onde figuran pagos a Rajoy e a outros persoeiros do PP, o argumento exculpatorio muda significativamente:Barcenas é un presunto delincuente mentirán que non ten credibilidade.Antes era un santo varón e agora é un canalla desvergonzado.

Hai outra parte do discurso defensivo que xa resulta aburrido por reiterativo:mentres non se demostre a comisión dun ilícito penal non se asumen responsabilidades políticas.Mais aínda:nin sequera se comparece no Parlamento para dar explicacións.Na lóxica do PP –que tamén utilizaron moitas veces algúns dirixentes do Partido Socialista- a política perde autonomía como espazo democrático e fica subordinada aos procedementos e resolucións xudiciais.E logo pasa o que pasa:o exemplo do Prestige resulta paradigmático.Mais de dez anos para substanciar a causa contra os responsábeis daquela desfeita e a constancia explícita –formulada por parte do propio maxistrado- de que non estiveron sentados no banco dos acusados todos os causantes da catástrofe.O que se busca no expediente Barcenas é algo semellante:que pase o tempo, que os delitos prescriban e que os culpábeis fiquen reducidos á mínima expresión.


Os dirixentes do PP non deberían desprezar a gravidade específica dos acontecementos rexistrados nos últimos días:Barcenas entregou os papeis orixinais do que semella ser a contabilidade B do partido ao director de El Mundo sabendo o que iso significa.Pedro J. Ramirez non actúa sen calcular previamente as consecuencias políticas das súas iniciativas mediáticas.Dende hai anos exhibe unha evidente falta de empatía con Mariano Rajoy e agora, talvez, considera chegado o momento das apostas fortes en favor dunha crise gobernamental que supoña o punto final para o inquilino da Moncloa.Ademais dun insoportábel episodio de corrupción, estamos ante as primeiras batallas polo control interno do partido da gaivota ante as reiteradas análises demoscópicas que anuncian un desgaste electoral dificilmente reversíbel.


Como a equipa de Rajoy non é sensíbel ás razóns inspiradas na ética ou nos valores democráticos que deberían presidir o comportamento da elite política, será necesario apelar a outras consideracións directamente vinculadas ao papel que expresamente teñen asumido.Se aceitan o estatus de protectorado alemán cando executan as políticas económicas previamente deseñadas, deberían, alomenos, ser consecuentes coas regras non escritas que rexen no universo da señora Merkel.Se un ministro da RFA dimitiu por copiar unha tese de doutoramento, qué cabe esixir ao presidente dun partido irmán que depositou a súa confianza durante moitos anos nun individuo ao que agora caracteriza como delincuente contumaz?

D. Joaquín Almunia, persoa non grata nalgún municipio ameazado mortalmente na súa economía - Antonio Campos Romay

O alcalde de Vigo ten previsto declarar ao Sr. Almunia, “persoa non grata” na súa cidade. Aínda que poida soar a oportunismo, certamente non é unha medida desacertada. Que por certo, seria digna de ser tomada en consideración noutros concellos cuxos destinos, intimamente ligados coa industria naval, vense abocádoos a unha situación dramática si cúmprense as previsións que se fan.

D. Joaquín Almunia, un bilbaíno vencellado ao área de economía da UXT desde 1976, cunha sólida formación en dereito e economía, ampliada en París e EEUU, exerceu un tempo a docencia universitaria. En 1979 entrou no Congreso no que permaneceu ata 2004. Co Sr. González foi Ministro de Traballo e Seguridade Social e posteriormente de Administracións Públicas. A súa desfeita iniciouse cando concorreu a primarias  baixo o manto felipista e foi severamente derrotado polo Sr. Borrel. Finalmente o que non obtivo nas urnas conseguiuno pola renuncia do outro candidato tras un “affaire” moi oportuno que caeu sobre o Sr. Borrell, ao que o aparello partidario poñía trampas un día si e outro tamén no seu camiño para sacalo de diante. Candidato nas eleccións xerais 2000-2004 foi mallado polo Sr. Aznar deixando polo camiño un notorio número de escanos tendo a súa epopea como desenlace unha xestora presidida por D. Manuel Chaves. Como recoñecemento aos seus notorios éxitos o PSOE  gratificouno enviándolle a Europa como Comisario de Asuntos Económicos e Monetarios. Desde 2010 é vicepresidente da C.E. e comisario de Competencia.

D. Joaquín, preso da “síndrome de Estocolmo”, esqueceu de inmediato o seu pasado socialista, e abrazou co fervor dunha vocación tardía o neoliberalismo máis radical. Contan que trala guerra civil un falanxista de oportunidade ao volver ao pobo congregou aos veciños e púxolles o Cara ao Sol como exercicio patriótico. Para o seu infortunio o disco estaba algo raiado e naquela estrofa que di “que tu bórdaste en rojo ayer” colgouse e con gran sufoco do oficioso camisa azul, soaba teimuda, “rojo ayer, rojo ayer, rojo ayer”  D. Joaquín, de face aos seus novos horizontes, debe ter coidado non lle suceda algo tan embarazoso que lembrelle os seus mais de trinta anos de coche oficial ao amparo do puño e a rosa socialistas.

A súa iniciativa, exclusivamente dirixida a intereses españois, -que si suavizouse de xeito cativo, non foi por vontade do Comisario-, suscita augurios moi pesimistas para o sector naval e siderúrxico e preto de 90.000 traballadores que poden verse afectados. E desde logo é unha actuación que pode ser a puntilla definitiva a un sector enraizado nas rías viguesa e ferrolá entre outras, cunha alta especialización e calidade técnica.

Sen entrar no fondo da cuestión, hai unha ofensiva disparidade de comportamento en relación ao esixido en circunstancias similares a países próximos que son competidores directos. Tamén deixa de manifesto a minguada capacidade de interlocución e a ausencia de peso político dun goberno que se postulaba como restaurador do noso prestixio internacional.

Sen reducir un ápice a responsabilidade do comportamento do Sr. Almunia compre subliñar que quen preside a Comisión e a inmensa de maioría dos membros da mesma pertencen á familia ideolóxica do partido que cunha maioría absoluta goberna non só España, senón comunidades directamente afectadas como a galega. E tamén que o Sr. Presidente do Goberno de España, moi celoso da súa competencia exclusiva en materia exterior, tras varios meses de agonía con este tema, non atopou momento oportuno para falar co Sr. Durao Barroso, - por teléfono-, ata o día 12 ou trece de xullo. Pode entenderse ante as súas dificultades para casar a súa axenda coa do Sr. Barcenas, que tantos momentos rouballe. Ou quizais estaba ocupado comparecendo no Parlamento para informar aos pais da patria da situación da nai patria.

Neste proceso foi curioso o silencio deses señores encirrados en viaxar en preferente ás instalacións comunitarias, defensores das súas coenxías con uñas e dentes e que salvo algunha orfa excepción, apenas abriron a boca sobre o particular, pasando no bico dos pés ao enxuiciar a actuación do Sr. Comisario. Parecese que no caso dos eurodeputados galegos, do mesmo xeito que certo xeneral enredador, nin están nin se lles espera, privándonos de escoitar as súas doutas opinións a prol do particular

No futuro semella que perdese D. Joaquín a posibilidade de pasear pola praia de Samil ollando o mar e ría que axudou a despoboar de potencia industrial. Quizais o Parlamento Galego puidese reclamar ao executivo galego, -que o Sr. Núñez Feijoo intenta con notoria aplicación reducir a delegación territorial-, galardoase ao Sr. Comisario coa iniciativa viguesa, estendida a todo o territorio de Breogán.

martes, 16 de julio de 2013

Shakespeare hasta en el infierno - José María Barja Pérez

José María Barja Pérez
Un casi increible reportaje, sobre el campo de concentración que USA mantiene en Cuba, lleva un atrayente título en su edición impresa: Shakespeare en Guantánamo. Que el personal sanitario encargado de la alimentación forzosa vaya etiquetado con nombres de personajes shakespirianos es la justificación del titular.
 

Aunque con poca frecuencia, surge alguna cita del bardo en la prensa española procedente de algún juicio. Como nos espera un amplio número de escandalosos procesos judiciales, probablemente tendremos oportunidad de leer universales frases del teatro isabelino, ajustadas a machetazos para defender a altos acusados.

Datos:


•      El reportaje de Yolanda Monge, Insurrección en el limbo de Guantánamo El País 7/julio/2013, publicado en el suplemento Domingo con el título arriba reseñado, detalla que «la psiquiatra es Dionisia (tomado de la obra Pericles, príncipe de Tiro) [… mientras] Malvolio, Feste y Orsino (de Noche de reyes) forman parte del grupo de enfermeros de refuerzo» que alimentan a los presos forzadamente dos veces al día con sonda naso-gástrica.


•      Ya el 25/mayo/2013, Carol Rosenberg había publicado en el Miami Herald un artículo con el título Prison medics borrow pseudonyms from Bard,  donde además de colores y pájaros, se incluyen nombres de personajes como Desdemona, Gertrude y Malvolio. (www.miamiherald.com/2013/03/25/3306327/guantanamo-guards-take-names-from.html). Refiere que un marinero etiquetado como Bertrand cree que tal nombre es él de un tonto, a lo cual ella sugiere que «alguien ha leido las Cliffs Notes equivocadas», pues el personaje Bertram es un oficial de caballería en All’s Well that Ends Well mientras que Bottom es el que termina como un tonto en A Midsummer Night’s Dream.


•      Cliffs Notes son las populares guías para estudiantes, como suplemento de sus lecturas, que comenzaron a publicarse en 1958 promovidas por Cliff Hillegass. Twelfth Night es el nombre inglés de la Epifanía (la Noche de Reyes, doce días después de Navidad) y en el final de la película Shakespeare in Love el premiado guionista Tom Stoppard le rinde un homenaje con Joseph Fiennes, como William Shakespeare, diseñando esa historia para su heroina Viola y escribiendo «The sea-coast / Viola .– What country, friends, is this?» (que es el inicio de la segunda escena del primer acto). En ese primer acto de Noche de Reyes aparece la referencia al canary, el vino de Canarias (I.iii.85-87); y también una cita incluida en V for Vendetta, la película de 2005 que popularizó la máscara de Guy Fawkes, hoy tan común en las  manifestaciones:“Ocultadme lo que soy y sed mi ayuda, pues este disfraz acertadamente dará forma a mi propósito” (I.ii.53-55).


•      Ya en el año 2009, al conocerse que en la biblioteca de la prisión de Guantánamo estaba disponible la obra de Shakespeare en árabe, el suplemento literario del Times abrió un post de sugerencias con el título de Which Shakespeare for Guantanamo? (timescolumns.typepad.com/stothard/2009/05/a-shakespeare-for-guantanamo.html). Fue la escena de la prisión en Twelfth Night y los inventivos trucos de Feste para convencer a Malvolio de que está loco, lo más sugerido, lo cual concuerda con las etiquetas escogidas por los enfermeros cuatro años después.


•      En ese año parecía haberse puesto de moda citar frases de Shakespeare en juicios celebrados en España. Santiago Mainar, condenado a 20 años de cárcel por asesinar al alcalde de Fago, pronunció en el juzgado unas palabras de Bruto, Julius Caesar III.ii; y un taxista de Vigo, acusado de romperle la nariz a cabezazos a un conductor por haber aparcado su coche muy cerca del suyo, en su alegato final recordó unas palabras también del mismo acto y escena de esa obra (aunque él dijo que pertenecían a Othello).


•     Titulares como Rajoy es un hombre “honrado” [El Huffington Post 10/julio/2013] o Sáez de Santamaría insiste en que todo el Gobierno apoya al”honesto” Rajoy [El Ideal Gallego 13/julio/2013] remiten a la arenga de Marco Antonio sobre Bruto en Julius Caesar III.iii que comienza con «Friends, Romans, countrymen, lend me your ears». Pues como decía Carlos Boyero: «La casta política abusa hasta la náusea de estar en posesión de honradez y verdad. Si hubieran leído a Shakespeare, que lo sabía todo de la naturaleza humana y también de la manipulación de la caprichosa plebe, sabrían que Marco Antonio logró cargarse a Bruto después de asegurar incansablemente a los expectantes ciudadanos de Roma: “Y sin embargo, Bruto es un hombre honrado.”» [Nadie El País 10/abril/2010].


El 21/julio es la Fiesta Nacional de Bélgica, pues tal día de 1831 es coronado su primer rey, Leopoldo I, tras la independencia de los Paises Bajos en 1830; mientrasel 23/julio es la de Egipto, Día de la Revolución, por que tal día de 1952 comenzó la revolución contra el Reino Unido, que conduciría a la declaración de la república en 1953 y a la retirada británica en 1956. Ademas ese día los rastafaris celebran el Nacimiento de Haile Selassie en 1892. El 24/julio en Venezuela conmemoran el Nacimiento de Simón Bolivar en Caracas en 1783; mientras en el estado de Utah es Pioneer Day, pues tal día de 1847 los mormones llegaron a Salt Lake Valley; y en Santiago de Compostela se “quema la fachada de la catedral” (dspace.usc.es/bitstream/10347/4501/1/pg_495-518_catedrales.pdf), en la víspera del Día Nacional de Galicia. Este año coincide con el inicio de la segunda mitad (16º día) del mes de Ramadán que la prensa suele calificar de mes sagrado, desconociendo que los cuatro meses sagrados (Corán, sura 9, aleya 36), en los que deben cesar las luchas armadas, son Muhárram (el 1º), Ráyab (7º), Dhu –l-Qá`dah (11º) y Dhu –l-Híyyah (12º y último).

lunes, 15 de julio de 2013

Corrupción e Recentralización - Xoán Antón Pérez-Lema L.

Xoán Antón Pérez-Lema L.
Cadernos da viaxe.

A presunción de inocencia segue a  abeirar a todos os afectados no “caso Bárcenas-PP”,mais a información ao dispór reflicte xa pegadas moi consistentes da responsabilidade política do PP como organización. Velaí os 400.000 € supostamente aboados polo PP aos avogados de Bárcenas, o mantemento deste no seu soldo, chaffeur, escritorio e secretaria na sede popular estatal até o último día deste xaneiro, a relación cotián entre Rajoy e Bárcenas,mantida cando aquel sabía xa da titularidade por parte deste de 28 M€ de probábel ilícita procedencia, as instrucións (¨Luis, lo entiendo, sé fuerte…” ) que recibe o tesoureiro a primeiros deste ano para negar a súa autoría a respecto dos papeis. E a teimuda realidade de 47 M€ que, polo menos nunha grande parte,  sairon, si ou si,  da corrupción sistematizada dende a dirección das finanzas do primeiro partido do Estado.

Mais a dimensión económica da corrupción chámanos a atención sobre a centralización da xestión económica dos Partidos estatais e a súa colusión co “capitalismo castizo do BOE”, nomeadamente o mundo das grandes construtoras e sectores regulados. Porque os números do saqueo de Bárcenas nun Estado descentralizado só se explica pola imposición dende Madrid aos gobernos autonómicos e locais dos contratistas amigos, da (i) lóxica radial da Alta Velocidade, do novo aeroporto de Madrid que consumiu máis dun billón-con b, de burro- das vellas pesetas.

Claro que hai corrupción nos níveis autonómicos e locais. A moreas. Mais só na cimeira é observábel como unen as súas liñas os intereses do cemento sen coñecemento e da prevención dese capitalismo castizo de BOE a respecto da existencia, por exemplo en Galicia, de empresas non dependentes da megaconcentración de poder económico e financeiro dun Madrid que paga as súas custosas infraestruturas e liftings  cos cartos de todos os cidadáns do Estado.

Limpar razoablemente este grao inaturábel de corrupción vai precisar de cirurxía xudicial e de prevención a medio dunha lexislación electoral e da transparencia alicerzada en sólidos valores de cidadanía, horizontalidade e responsabilidade. Mais será eixo fundamental destas políticas a loita contra as grandes concentracións de poder político, económico e financeiro. Porque non hai mellor amigo da corrupción ca a recentralización e a concentración
 

jueves, 11 de julio de 2013

La falta de memoria histórica de los alemanes über alles - Edmundo Fayanás Escuer

ALEMANIA ha sido, en el último siglo, el país que más se ha negado a pagar sus deudas. Éstas no han sido consecuencia de las finanzas, sino de las dos guerras mundiales ocasionadas por ellos mismo debido a haber invadido, destruido, saqueado y matado. Veamos.

Tras perder la I Guerra Mundial, por el Tratado de Versalles de 1919, fue condenada a pagar reparaciones de guerra por la cantidad de 226.000 millones de marcos de oro. Con la finalidad de que no consiguiera una rápida recuperación económica y volviera a ser un peligro para Europa.

Entre 1924-1929, la república alemana de Weimar recibió préstamos de Estados Unidos por valor de más de un billón de dólares, con la finalidad de sostenerlo y para que pudieran pagar las Indemnizaciones impuestas en el Tratado de Versalles.

Debido al crack de 1929, y como Alemania no pagaba sus deudas, se aprobó el Plan Young en el año 1930, reduciéndosela a 112.000 millones de marcos de oro. Posteriormente, por medio de la moratoria Hoover y las negociaciones de Lausana, tanto Francia como el Reino Unido renunciaron a las Indemnizaciones que Alemania debía pagarles.

Todo esto significó que la deuda alemana fue cancelada en un 98%. Ese 2% de la deuda que quedaba nunca fue pagada por Alemania, porque al llegar al poder Hitler, una de sus primeras medidas fue suspender unilateralmente el pago de dicha deuda.

Como consecuencia de la II Guerra Mundial, nuevamente Alemania es condenada a pagar grandes indemnizaciones económicas por la guerra que ella inicio. Estas deuda nunca han sido pagadas por Alemania y así, mediante el Tratado de Londres de 1953, se congeló dicha deuda a los alemanes.

Es curioso ver el caso de Alemania con Grecia y nos daremos perfectamente cuenta lo que hace Alemania con Grecia actualmente y su escandalosa falta de memoria histórica e incluso de ética.

Grecia fue sancionada a dar compensaciones de guerra a Alemania desde el año 1881 por sus conflictos anteriores. Estas compensaciones nunca han sido perdonadas por los alemanes. En el año 1964, con la presión alemana, consiguió que los partidos mayoritarios Pasok (socialistas) y Nueva Democracia (conservadores), reconocieron estas deudas, que deben ser pagados con altísimos intereses.

Alemania tiene una deuda histórica con Grecia y nunca la ha pagado. Hitler tomó Grecia en el año 1941 y le impone la concesión de un préstamo al país heleno por la cantidad de 3.500 millones de dólares. Como consecuencia de la ocupación militar alemana y la guerra que hay se produjeron grandes destrozos en el país. Acabada la II Guerra Mundial, Alemania recompensó a Polonia en el año 1956 y a Yugoslavia en 1971 con 20.000 millones de dólares.

Grecia ha pedido nueve veces a Alemania el pago del préstamo impuesto por Hitler al país y las indemnizaciones por la destrucción nazi del país heleno. Alemania nunca ha respondido a tal petición. Si se actualizara esta deuda desde 1944 a 2010, aplicando el interés medio de los bonos
norteamericanos, se debería pagar a Grecia la cantidad de 163.800 millones de dólares. A ello debería sumar el coste de las reparaciones de guerra que se calculan en 332.000 millones, así que la cantidad estimada que Alemania debería pagar a Grecia es de 495.800 millones de dólares, cantidad
suficiente para que Grecia saldará todas sus deudas actuales y evitara el gran sufrimiento que le están provocando los alemanes y la Unión Europea.

Jacques Depla, economista francés y asesor del expresidente francés Nicolás Sarkozy, calculó en el año 2011 que la deuda alemana con Grecia ascendería a 575.000 millones de dólares.

Cuando en 1990 se produce la unificación de Alemania, ésta es debida a la generosidad de toda Europa, incluida Rusia, hacia los alemanes. A estas alturas, parece claro que los alemanes nunca han valorado la generosidad de los europeos con ellos. La unificación alemana implicaba la obligación de retomar las indemnizaciones que habían sido congeladas. Sin embargo, la Alemania del canciller Kohl se niega a pagar dichas indemnizaciones. Es importante que todos, incluidos los alemanes, leyeran su historia, y de esta lectura tuvieran conocimiento de esto que cuento y además analizaran otros dos aspectos de ella. Veamos.

El primer aspecto es que Alemania fue el país más favorecido por el plan Marshall en una muestra de gran generosidad y que permitió una rápida recuperación económica del país. Esto nunca debería ser olvidado por los alemanes. El segundo aspecto a recordar es que muchas de sus multinacionales como Krupp, Thyssen, Volkswagen, Bayer, Afga... se aprovecharon durante los años del nazismo, del trabajo de cientos de miles de prisioneros políticos, judíos, gitanos, que los nazis les proporcionaban gratis en una situación de esclavitud gracias a los trabajos forzados de los más de 78 campos de concentración nazis, que han permitido el gran desarrollo económico y el gran poder actual de dichas multinacionales.

Imagino que a algunas personas que lean este artículo se les removerán las vísceras, pero esto es historia real y Alemania debería aprender de ella y sacar las consecuencias debidas, siendo menos cerrada y doctrinal en estos momentos de mayor esplendor económico. Europa necesita una Alemania donde el demos europea sea el predominante.

Necesitamos la generosidad alemana al igual que los europeos la tuvieron con ellos.

miércoles, 10 de julio de 2013

La ambigüedad del Partido Socialista es una de la razones de su permanente retroceso - Antonio Campos Romay

Antonio Campos Romay
El Partido Socialista se encuentra en una situación  incomoda, en tanto se debilita su papel de oposición, Lastrado psicológicamente por la incapacidad para distanciarse de pasadas situaciones de poder, se muestra torpe para identificar su posición. Tras cohabitar reiteradamente con la indefinición, hoy es incapaz de afrontar  salir de la misma. A fuerza de realizar excesivos guiños  a espacios políticos que no le son propios terminó por encontrase con una identidad etérea olvidando la propuesta coherente que le reclama el electorado propio.

De forma machacona las encuestas lo enfrentan con la desagradable realidad de que si el partido gobernante, amalgama de ultraliberales, conservadores, socialcristianos o integristas de la derecha más radical y ultracatólica, se desploma en orden a la confianza del electorado, la socialdemocracia, en la oposición, se desangra de forma alarmante.

Nada importa que el partido mayoritario sea blanco de escándalos de corrupción cada vez menos presuntos. Que sus descomunales dimensiones afecten a la organización como tal o a personajes señalados de la misma, jefe del ejecutivo incluido. Tampoco que su gobierno albergue ministras y ministros que en una democracia de mayor intensidad  hubieran tenido que dimitir hace mucho tiempo. O que su sectarismo conculque espacios ciudadanos de libertad en absoluto desprecio a las conquistas civiles de las últimas décadas. O que maniobre de forma escabrosa para convertir el poder judicial en algo al servicio de sus intereses partidistas. El “primer partido de la oposición” retrocede posiciones y sus postulados tienen poco atractivo para la ciudadanía.

A lo largo de treinta tantos años de democracia en ese afán desbocado de abandonar la propia fisonomía para tender las redes electorales en ese banco de votos llamado centro, ambos partidos mayoritarios –que no sin razón cabria calificar dinásticos-,  rehuyeron las cuestiones que por su calado o complejidad pudiera poner en riesgo su visión mercantil de la política, plasmada en la lamentable frase, “lo políticamente correcto”.

Funcionó razonablemente en los inicios de la transición y en décadas posteriores. Pero la situación actual con una crisis de evolución errática y no totalmente diagnosticada, con efectos devastadores sobre el código de derechos y  calidad de vida de millones de personas, poniendo en riesgo soberanía y calidad democrática, no admite ya posicionamientos ambiguos, o imprecisos. Tampoco los liderazgos ejercidos con ausencia de claridad y coherencia. O cuyas trayectorias aporten episodios que contradigan las pospuestas que se esgrimen.

La socialdemocracia, vitola a la que se acogen aquellos que estiman que este termino suaviza los apellidos socialista y obrero, necesita encontrar la capacidad de definirse sin engaños ni entelequias. ¿Si se habla de territorio, la propuesta es de recentralización o federal?, ¿O si acaso federal asimétrica? Es imprescindible para recuperar la confianza plantear respuestas claras. ¿El PSOE es monárquico o republicano? ¿Es necesario revisar con rigor si el servicio que la jefatura del estado tal como la conocemos es útil al bien común? ¿Los socialistas están a favor o en contra de que una determinada confesión religiosa invada la enseñanza publica? ¿Qué criterio mantiene frente a los acuerdos con el Vaticano y su continuidad? ¿Cómo y en que plazos se dinamizará el mercado de empleo para iniciar la recuperación de los expulsados del mundo laboral? ¿Su programa económico va a ser perfectamente intercambiable con el de la derecha en sus temas centrales? ¿Mantiene la subordinación al dictamen de intereses foráneos contrapuestos a los de la ciudadanía, o tiene una oferta distinta? ¿Va a afrontar la lucha contra la corrupción propia y ajena con tolerancia cero?  Es posible que en tales coordenadas entre otras,  esté la respuesta  a un reencuentro con la ciudadanía. 

Sociólogos y expertos electorales reiteran como regla de oro del pragmatismo político, que el voto de centro condiciona unos comicios. Seguramente. Análisis postelectorales lo avalan. Pero no es menos cierto, que con ese centro hoy golpeado y desplazado por la crisis, se requieren posicionamientos más enérgicos. Iniciativas más intensas, más creíbles frente a la colonización de las sociedades europeas por una agresiva política ultraliberal que se enseñorea de la Europa comunitaria socavando los principios humanísticos y de solidaridad.

Mientras no exista un planteamiento claro y preciso por parte de una deslucida socialdemocracacia, que retome conciencia de su papel crucial en el mapa político, será punto menos que imposible recuperar la confianza perdida. Lo herederos de tal indecisión serán formaciones políticas hoy minoritarias, pero presumiblemente estarán llamadas a ser albaceas de un sistema que agoniza ignorando tercamente la patología que lo consume. El bipartidismo, pasará de ser imperfecto a objeto de museo.

martes, 9 de julio de 2013

La metáfora no aritmética - José María Barja Pérez

Con el reparto de déficit por autonomías ha vuelto a surgir la frase de “cuadrar el sudoku”. Es curioso lo fuerte que en pocos años ha calado en la mente colectiva un pasatiempo. Aunque la mayoría entiende que se trata de un difícil juego de aritmética, el sudoku (“número solo”, en japonés) es realmente un ejercicio de lógica que no precisa operaciones con cifras.

Si entendemos la metáfora como la necesidad de aplicar el sentido común y la coherencia en las deducciones, es muy correcta. Pero si se refiere a “cuadrar cuentas” en el sentido contable, tal vez sea un sarcasmo aplicado a una clase política que entiende el planteamiento de un presupuesto como emborronar con cifras filas, columnas y páginas.

Datos:

• La palabra sudoku entró en la 23ª edición del DRAE perfectamente definida como «pasatiempo que consiste en completar con números del 1 al 9 una cuadrícula, generalmente de 81 casillas y 9 subcuadrículas, de forma que cada número no se repita en la misma fila o columna ni en la misma subcuadrícula.»

• El Sudoku fue calificado en su día como “el juego inteligente, la pasión del verano” (El Mundo 28/julio/2005). Ya entonces se decía “El Sudoku es un juego de números cuya dificultad no debe asustar a nadie, pero es todo un reto. ¿Para la inteligencia? No exactamente. Mejor para la lógica, entendida, no como precisión matemática, sino como sentido común” (La Opinión 1/agosto/2005). Tal vez su mejor descripción sea “Problemas de lógica en puzzles numéricos”; incluso en www.investigacionyciencia.es/investigacion-y-ciencia/numeros/2006/8/sudoku-6014 aparece un divulgativo artículo. Y el Tesoro Público publicó un anuncio con el lema «Se necesita una buena estrategia para conseguir los mejores resultados», ilustrado con una cuadrícula de sudoku en la que se insertaba la fecha 14/12/05 (aunque el 0 no se emplea en el juego), fecha en la que daría a conocer sus novedades para el ejercicio de 2006.

• Bertran Felgenbauer (Universidad Técnica de Dresde) y Frazer Javis (Universidad de Sheffield) probaron (www.afjarvis.staff.shef.ac.uk/sudoku/) que el número de  sudokus diferentes es nada menos que 6.670.903.752.021.072.936.960 = (9!) x 722 x 27 x  27.704.267.971 ! 6,671 1021. El último factor primo fue obtenido por Felgenbauer tras seis horas de computación de dos ordenadores personales, allá por el 23/mayo/2005. El número de sudokus esencialmente diferentes (suprimiendo las simetrías como rotación, reflexión y reetiquetado) fue determinado por Ed Russell y Frazer Jarvis como 5.472.730.538; el mínimo número de datos necesarios para que tenga solución única no se sabe con certeza, aunque la cota inferior que se conoce es 17 casillas ocupadas  (school.maths.uwa.edu.au/~gordon/sudokumin. php)

• Sorprendentemente aún se publican presuntos sudoku que tiene más de una solución (en ocasiones hasta 10 distintas), con lo cual es muy difícil encontrar alguna de las soluciones. Son un buen pasatiempo… para los ordenadores, un fraude para las personas. En contraste hay páginas web con propuestas de sudoku de distintos niveles y que permiten anotaciones (www.sudokuoftheday.co.uk), apareciendo incluso algunas que emiten mensajes en donde confunden “resumir” con “reanudar” (servicios.elpais.com/juegos/nuevos/sudoku/)

• “[El sudoku engancha] por dos razones fundamentales: por la simplicidad de sus reglas y porque no hay que calcular para poder dominarlo, no es algo matemático.” Decía Maki Kaji, fundador de la editorial Nikoli que produce sudokus [El Semanal 9/abril/2006]. Por si quedase alguna duda del interés pedagógico del sudoku, aseguraban los profesores Jean-Charles Bilaut de la Escuela Politécnica de Tours y Nazendra Jussien de la Escuela de Minas de Nantes, que el juego ilustra “la programación por restricciones”, que asocia la potencia de cálculo de los ordenadores a los métodos del razonamiento humano (Science & Vie, abril 2006, pg. 158).

• El primer campeonato del mundo de sudoku tuvo lugar en Lucca, Italia, entre el 10-12/marzo/2006 (news.bbc.co.uk/1/hi/world/europe/4797540.stm), siendo el ganador Jana Tylova, una contable checa de 31 años.

El 11/julio, San Bieito de Lerez en Pontevedra, es el Día Mundial de la Población, establecido en 1989 por la ONU conmemorando que en torno a ese día de 1987 la Tierra había alcanzado los cinco mil millones de habitantes (en 2012 se estimó que ya eran 7.025.071.966, casi vez y media el número de sudokus esencialmente diferentes).

El 12/julio en Irlanda del Norte celebran el Orangeman's Day que conmemora la Batalla del río Boyne en 1690 entre el rey Jaime II de Inglaterra e Irlanda (VII de Escocia) y su sobrino el príncipe William of Orange que ganó la batalla y se convierte en el rey Guillermo III; la fecha de la batalla era el 1/julio Old Style, y aunque los miembros de la Orden de Orange eran poco partidarios del papista calendario gregoriano, adoptaron la fecha corregida por el paso al New Style en 1752. El 13/julio es, desde 1985, Día Mundial del Rock, a raíz de la iniciativa de Bob Geldof y otros músicos de ayudar a las víctimas del hambre en Etiopía. El 14/julio es desde 1880 La fête national de Francia, tras el consenso republicano al considerar que si la toma de la Bastilla (14/julio/1789) era una jornada sangrienta, la Fête de la Fédération (14/julio /1790) permitía alcanzar el consenso; desde 1958 ese día Iraq conmemora el Día de la República (como reino se habían independizado del Reino Unido en 1932).

El 15/julio, como tercer lunes de julio, es festivo en Japón, según lo establecido en su legislación del año 2003, el Umi no Hi (Día del Mar). El 16/julio/2013 corresponde en el calendario judío a Tisha be-Av, esto es, el 9/Av (del año 5773 A. M.) en el que se conmemora la destrucción de los Templos de Jerusalén y otras tragedias judías como su expulsión de España en 1492 (el edicto de los Reyes Católicos del 31/ marzo/1492 pone de límite el 31/julio para la salida); por todo eso lo llaman “el día más triste en la historia judía.”

lunes, 8 de julio de 2013

O afundimento do PP e o PSOE - Xoán Antón Pérez-Lema L.

Xoán Antón Pérez-Lema L.
Cadernos da viaxe 
Non é só que unha enquisa recente lles dese xuntos ao PP e ao PSOE  225 deputados no canto dos máis de 320 obtidos no 2008. É que as revelacións dos últimos días a respecto dos casos Bárcenas e ERES andaluces son abraiantes. Porque todo vai apuntando a que o sistema de financiamento do PP estatal era substancialmente ilegal e que esta ilegalidade foi coñecida por Aznar e  Rajoy. No caso andaluz dos ERES, as revelacións chegaron ao cerne do Goberno autonómico, mentres IU segue a lexitimar coa súa presenza no Goberno andaluz unha situación insostíbel.

O fenómeno xa o ten debuxado o sociólogo electoral Jaime Miquel: o bipartidismo, hexemónico no Estado e na Galicia dos últimos trinta anos, vai caer de xeito grave e continuado. Porque son dous partidos que constitúen o problema e non a solución e porque a carga da corrupción non deixa xa respirar a ambas as dúas organizacións. Veremos, iso si, certas manobras de entendemento entre os dous, que mesmo poderían rematar nun pacto á grega- como o do PASOK e Nova Democracia-, agás que os cadros medios socialistas adopten a decisión de rematar con esta agunía e darlle o relevo á pésima dirección de Rubalcaba.


Nesta circunstancia, o oco a deixar polos dous partidos estatais na Galicia ben podería ser coberto polo galeguismo e mesmo por unha entente entre os distintos proxectos galeguistas. Unha entente priorizada nas  políticas de crecemento,o mantemento dos servizos públicos e do Estado do Benestar, a transparencia e mellora cualitativa da democracia e máis a ampliación e afortalamento   do autogoberno. Mais semella que BNG e Anova asumiron unha competición para lle amosar á cidadanía quen é máis radical e antisistema, pretendendo pór o foco sobre cuestións como a independencia, o xuizo de Madrid aos independentistas ou a quimera dunha Novagalicia pública, proposta  que só vai enfeblecer unha posición de País que tentaría evitar  a súa absorción por un grande Banco estatal.


Nesta conxuntura, o sentido da realidade amosado por 18 alcaldes galegos do BNG, Anova, CXG e independentes fundadores da Irmandade Municipal Galeguista confronta coas teorizacións de determinados dirixentes que non se queren  decatar da necesidade de lle ofrecer á cidadanía novas  ferramentas políticas,  modernas, transparentes, horizontais e pragmáticas. De  que hai que lle ofrecer solucións e non quimeras.

Ya lo decía yo en 2008: Obama da miedo - Isidoro Gracia

Isidoro Gracia
A la vista del tema de la practica indiscriminada del espionaje a “amigos”, enemigos y a ciudadanos propios y ajenos, del uso muy poco discriminatorio de aviones “drones” para asesinar personas consideradas, por sus servicios de seguridad, amenazas, y a las personas o familias inocentes que estén en el momento fatal próximas al “objetivo”, al incumplimiento de promesas electorales, como la del cierre de Guantánamo, o a la mejora ética de algunas prácticas políticas de su antecesor, etc., parece llegado el momento de recordar lo escrito hace ya cinco años, para ver si aprendemos que lo que los medios de comunicación mundial, y local, predican en cada momento histórico no solo no siempre es verdad, sino que abunda la mera propaganda de las fuerzas dominantes, escribía en junio de 2008:

Del proceso de Primarias de USA, consciente que el resultado nos afecta, he salido con sentimientos e intuiciones confusos: cierta envidia del ejercicio de democracia realizado, asombro por las actitudes de aceptación por parte de un buen número de nuestros dirigentes próximos, incluso con júbilo, de unos resultados en los que Europa, España y Galicia no son referencia, al parecer ni siquiera son entidades geográficas reconocidas por los candidatos, y ante todo temor por lo que nos va a impactar. Para ver que nos impacta basta recordar la foto de las Azores y el precio del petróleo derivado de esa foto y que del que actualmente “disfrutamos”.


No entiendo la aceptación e incluso entusiasmo mostrado en público por dirigentes españoles, políticos, económicos y sobre todo mediáticos, ya que salvo que estén muy bien informados y no comuniquen sus datos, las sombras que desde estos lares se vislumbran superan en mucho las luces.


Y siento temor porque los pocos datos y hechos que nos han llegado no invitan a la confianza. Una persona que a las primeras dificultades surgidas abandona iglesia y predicador, no parece tener unos referentes morales y éticos suficientemente firmes. La misma persona para cubrir la crítica a una cierta indefinición en sus posiciones, respecto a Oriente Medio, reacciona apoyando posiciones mas radicales del lobby pro-israelí, llegando incluso más lejos que los gobiernos de Israel, en posiciones inaceptables por la parte de Palestina, lo que indica desconocimiento del papel de USA y la UE  en ese conflicto. Un desconocimiento peligroso, en especial si se suma a las amenazas de una intervención militar en Irán, en términos muy similares a los del actual presidente, del que todos somos conscientes cual han sido las consecuencias de sus decisiones en la deseada paz de la zona.


Cierto es que es muy difícil hacerlo peor que su predecesor en economía, pero lo cierto es que aquí no conocemos mucho de su programa económico, si juzgamos por lo que dice en los medios de comunicación parece que sus electores tampoco saben demasiado.


De lo poco que estamos seguros, porque todas las fuentes de información así lo indican es que su estilo es “mesiánico”, lo que, al menos para mí, resulta casi aterrador habida cuenta de los precedentes y las posiciones, también mesiánicas, de algunos de los actuales dirigentes con los que va a tener que tratar.
A ver si aprendemos a pensar por nosotros mismos y a hacer menos caso a la mercancía política que nos venden, los que dicen defender una libertad de  expresión y de mercado, de la que solo disfrutan los poderosos.

viernes, 5 de julio de 2013

A culpa foi do chachachá - Xesús Veiga

Xesús Veiga
Os dous primeiros días de comparecencias na Comisión de investigación sobre as Caixas creada no Parlamento galego tiveron un común denominador:nin os cargos gobernamentais nin os máximos directivos das entidades quixeron asumir as cotas de responsabilidade que lles corresponden no proceso de crise e morte daquelas históricas institucións financeiras.

O problema principal que está colocado enriba da mesa non é a fusión acometida entre Caixagalicia e Caixanova.A cuestión decisiva é analizar a traxectoria seguida por estas entidades nos anos anteriores.A converxencia entre ambas era un medio instrumental para saír do burato onde se atopaban.O propio Gayoso recoñeceu que Caixanova descartaba a hipótese de continuar en solitario e apostaba por un acordo con entidades doutros territorios.


Xustamente, na explicación dese pasado foi onde mais se visibilizou a carencia de vontade autocrítica duns xestores que levaban décadas exercendo o seu labor e que, por tanto, non podían alegar ignorancia.Refuxiarse no silencio do Banco de España e na pasividade do goberno galego pode ser un recuso defensivo comprensíbel no plano persoal pero resulta inaceptábel como coartada argumental nunha comisión que se desenvolve na sede democrática por excelencia.Méndez foi plenamente responsábel das aventuras inmobiliarias protagonizadas no Levante e Gayoso sabía o que facía cando colaborou co “Pocero” no despropósito de Seseña.O ex –director xeral de Caixanova fixo unha confesión reveladora:para el, o erro básico foi non actuar con maior ambición nos mercados exteriores.Ou sexa:non facer como o Banco de Santander ou o BBVA, non imitar mais a lóxica dos bancos privados.Velaí o código identitario de Méndez e Gayoso:querían ser como Botín e Francisco González a pesar de que dirixían unhas entidades de carácter social non sometidas á lóxica do beneficio empresarial convencional.


Os cargos políticos comparecentes botaron a pelota no tellado do Banco de España, da CNMV e dos executivos caixeiros.A desaparición física de Fraga, Orza e Cuíña impediu materializar a obtención dunha información potencialmente relevante a respeito do período 1990-2005 (moito mais se temos en conta que houbo dúas modificacións da lexislación galega nos anos 1995 e 2003).A presenza do ex –conselleiro Fernández Antonio serviu para certificar unha das eivas mais notorias do labor do goberno tripartito.A renuncia a formar parte do órgano de control das Caixas demostrou unha inhibición incompatíbel cos compromisos programáticos da coalición e moi lesiva para a propia credibilidade do proxecto de cambio.


Non fai falta ser un experto en prospectiva para imaxinar o que vai defender Fernández Ordóñez se é que, finalmente, decide cumprir coa súa obriga e realiza a tan esperada declaración parlamentaria.A pelota, nese momento, retornará aos xestores das Caixas e aos membros do  goberno da Xunta.
As sorpresas que non se vivirán con MAFO xa tomaron corpo coa ausencia de X.M. Beiras no debate con Méndez, Gayoso, Varela e Pego.Non hai unha versión oficial –de AGE ou do propio voceiro- que permita explicar o que semella ser o maior paradoxo da actual lexislatura:a non comparecencia –na sesión estelar da Comisión de Investigación- do dirixente político que está exhibindo a maior contundencia verbal contra o presidente e os voceiros do PP.

martes, 2 de julio de 2013

Acrónimos poco apropiados - José María Barja Pérez

José María Barja Pérez
En una breve columna de periódico aparecen dos acrónimos que llaman la atención, por poco conocidos y por evocar significados totalmente lejanos de los auténticos. Una comisión que se llame CORA debe ser grande, o corre cierto riesgo metafórico, y un organismo que se titula OESA, debería reinvindicar que es una primera opción. Como ya advirtió en su día William Gibson, la creación de acrónimos tiene que ser tarea de profesionales bien equipados mental y tecnologicamente.

Tal vez si aplicasemos la ironía crítica conseguiremos evitar nombres ridículos de instituciones, diseñados con tal cortedad de miras que acaban provocando carcajadas mundo adelante. De paso se crearían puestos de trabajo para profesionales de la comunicación con sólidos conocimientos linguïsticos y tecnológicos.
 

Datos:

• Ya en 1988 William Gibson, inventor del término ciberespacio, definía el trabajo de un “nombrador”: « … había tantas empresas que los buenos nombres ya habían sido utilizados. Tenía un ordenador que conocía todos los nombres de todas las empresas, otro que construía palabras que se pudieran utilizar como nombres, y otro que verificaba que los nombres inventados no dijeran “gilipollas” o algo así en chino o en sueco. » [William Gibson Mona Lisa Acelerada (1989) Minotauro p 136]


• En la breve nota aparecen los acrónimos de Comisión para la Reforma de las Administraciones Públicas, de la Fundación Observatorio Español de la Acuicultura y a Apromar, él de la Asociación Empresarial de Productores de Cultivos Marinos [La patronal acuícola critica la supresión del observatorio de acuicultura La Opinión 25/junio/2013]. El observatorio de la acuicultura OA se transforma en OESA al intercalar el indicativo ES, español; pero esa referencia en el ciberespacio remite a Ordo Eremitarum Sancti Augustini, orden religiosa a la que pertenecieron Martin Lutero, Gregor Mendel o Fray Luis de León. El DRAE reseña cora como «en la España musulmana, división territorial poco extensa», además del grupo indígena que habitaba el Estado mexicano de Nayarit, mientras corar es «labrar chacras de indios»; claro que el adjetivo corita/o describe al «desnudo o en cueros». En el condado de San Mateo, California, referencia la Community Overcoming Relationship Abuse, organización para víctimas de abusos domésticos.


• El BIS (Bank for International Settlements), reseñado en la prensa española como Banco de Pagos Internacionales, es una organización internacional de cooperación financiera y monetaria internacional, que «sirve de banco para los bancos centrales». 


De todos modos en el Reino Unido tal sigla corresponde desde 2009 al ministerio británico Department for Business, Innovation and Skills.


• Nada menos que la Axencia Galega de Innovación (gain.xunta.es) confunde un apropiado logo (una estilizada sílaba GA elevada a la potencia IN) con un acrónimo GAIN que tal vez pueda leerse como “Galicia innovación” pero en inglés, además de ganancia (incluida la acepción de teoría de la señal), identifica a Global Alliance for Improved Nutrition (gainusa.org) y, en la versión GaiN, a Global Aid Network; además, en francés Groupement d'Achats des Independants Nationaux, es un servicio de compras para gerentes de hosteleria y albergues.


• Más acierto eligiendo su acrónimo ha tenido el grupo presidido por una jubilada de 84 años que pactó la moción de censura al alcalde de O Valadouro, en la Mariña lucense. Udival seguramente quiere decir Unión de Independientes de Valodouro,
logrando esquivar el término gallego adival, que significa cuerda larga y gruesa usada
para sujetar la carga.


• El acrónimo Aecop empleado por la Asociación Española de Coaching y Consultoría de Procesos (o en su última versión, Asociación Española de Coaching Ejecutivo-Organizativo y Mentoring) es compartido con la Asociación Española de Criadores de Ovinos Precoces. La Asociación para la Defensa Ecológica de Galicia utiliza el acrónimo Adega que, en gallego, es sinónimo de bodega; I.N.D.O., que según Real Decreto 2004/1979, es la sigla del Instituto Nacional de Denominaciones de Origen, dice «yendo» en gallego; y TEAR, el acrónimo de los 17 Tribunales Económico-Administrativos Regionales, órganos económico-administrativos de la Administración Tributaria del Estado con competencias en el territorio de cada Comunidad Autónoma, podría estar ajustado con su significado gallego, «telar».


Una semana repleta de fiestas de independencia de países (Bielorrusia, Estados Unidos, Venezuela, Argelia, Cabo Verde, Malawi, Comores, Islas Salomón, Argentina, Palau) da paso al mes de Ramadán, que en éste año se inicia el 9/julio. Los más de 2.000 millones de musulmanes estan ampliamente extendidos por el mundo, destacando el continente asiático (www.muslimpopulation.com/asia/). Los paises con
más población islámica son: India unos 251 millones (el 20% de su población), Indonesia 212 millones (88%), Pakistan 180 millones (96%), Bangladesh 154 millones (90%), Nigeria 119 millones (70%) e Iran 78 millones (99%) [tan solo los 4 primeros suman más que toda la población europea]. En España, según un estudio de la Unión de Comunidades Islámicas en España, son 1.671.629 y en Galicia 14.296 (solo menor cantidad en Asturias y Cantabria); la comunidad con mayor número de musulmanes es Cataluña con 448.879, seguida por Andalucia 266.421, Madrid 249.643 y Valencia 176.053(ucide.org/es/content/estudio-demográfico-de-la-población-musulmana-2012).


El acrónimo de esa asociación, Ucide (ucide.org/es), tampoco es un acierto pues en italiano uccidere significa matar; claro que otra asociación, la Federación Española de Entidades Religiosas Islámicas, se denomina FEERI lo cual sugiere feérico, esto es, según el DRAE «perteneciente o relativo a las hadas».