JACINTO PARGA FERNÁNDEZ

jueves, 17 de mayo de 2012

Infraestruturas e TIC ante a crise - Jacinto Parga Fernández

Jacinto Parga Fernández
Vimos de vivir unha época de dispoñibilidade de fondos crecente para investir en infraestruturas. De súpeto esta tendencia ven de cambiar, por razóns que superan o alcance deste artigo.

No desenvolvemento territorial, con ou sen planificación, prevaleceu o paradigma da abundancia e a necesidade de rápidas execucións de expansión urbanística co consecuente despliegue de redes de transporte e de comunicacións. A non sempre boa calidade dos proxectos, en moitos casos pola falta de tempo para adoptar solucións meditadas e máis axeitadas, e noutros polo exercicio adivinatorio das proxeccións a 25 ou máis anos, reflíctese tanto na execución con importantes desviacións orzamentarias, coma na utilidade e no uso das propias infraestruturas. Tamén se atopan numerosos plans estratéxicos, estudos, anteproxectos, e moitos máis documentos de proxección futura que non serán nunca levados a cabo porque o presente impúxose moi rápido, á proxección futura.

A ben documentada en urbanismo e planificación territorial "crise do plan regulador" ten afectado igualmente ao desenvolvemento das infraestruturas de telecomunicación. Esta falta dun método eficaz de planificación territorial ten conducido a un grande despilfarro, que as veces quérese identificar equivocadamente con demasiada inversión.

O reto da eficiencia na xestión das infraestruturas

O novo paradigma no que se desenvolverán as infraestruturas no futuro inmediato pivota sobre a eficiencia da súa xestión, buscando ingresos mediante a súa explotación e reducindo ao máximo os gastos de mantemento. As partidas orzamentarias máis importantes dos organismos titulares das infraestruturas en España, vincularanse a xestión das mesmas. Este é un campo natural para a aplicación das TIC, sobor de todo as referentes á información contextual e á mobilidade.

Por outra banda, neste período, e mesmo antes, as disciplinas de produción e distribución industrial, en Galicia nomeadamente as do sector do automóbil e do téxtil, e tamén as de desenvolvemento de software, teñen seguido un camiño de evolución ben distinto e exitoso. Kanban, scrum, agile, DSDM, ou a metodoloxía Lean forman entre outras, un corpo de estratexias e ferramentas exitosas co eixo común da loita contra o despilfarro, axustándose aos requirimentos dos clientes, e a solución das necesidades contrastadas con feitos, coa guía da mellora continua da calidade.

Parece por tanto lóxico cas TIC xoguen un papel clave no desenvolvemento territorial, pero non só na xestión, senón tamén na planificación. Non é menos complexa a elaboración dunha versión dunha aplicación de xestión ou dun sistema operativo que dun instrumento de ordenación do territorio. Nin son menos as variables e os intereses que interveñen nuns e noutros casos. O que cambia é fundamentalmente a estratexia, a metodoloxía e a técnica de execución. Porque en ambos casos o entorno social e tecnolóxico é moi cambiante, os requirimentos dos usuarios tamén son cambiantes, e polo tanto períodos de iteración de décadas están fora do rango de predición de calquera planificador. Sen ir máis lonxe as previsións de explotación das autopistas en réxime de concesión feitas ou programadas fai uns meses, non se corresponden coas que se farían hoxe en día, e estamos falando de períodos de amortización de décadas. A solución agora búscase en cómo financiar esas infraestruturas a partir dos seus usuarios, o que fará preciso unha nova capa tecnolóxica de monitorización e facturación do uso.

Cómo facelo? Son estas metodoloxías aplicables a planificación territorial? Poden axudar a un máis eficiente despliegue nas redes de telecomunicación? Cáles son as ferramentas imprescindibles?

O reto do planeamento das infrastruturas

Por unha parte é imprescindible a planificación estratéxica, para fixar obxectivos e principios claros e estables. Por outra parte son imprescindibles as técnicas de captación e procesamento de información. Os instrumentos ríxidos baseados en premisas imposibles de contrastar deben de dar paso a técnicas máis flexibles e adaptables as realidades contextuais. As tecnoloxías baseadas na información e nas comunicacións están e deben estar cada vez máis presente con un papel prevalente nos futuros desenvolvementos territoriais.

Non é suficiente ca dotación de infraestruturas TIC sobre os desenvolvementos territoriais se fagan coma un recubrimento a posteriori, senón que deben formar parte do núcleo da planificación, chegando ao nivel de definición de proxecto e posta en servizo. Non é suficiente hoxe en día, “deixar o tubo para que algún día pase a fibra”.

Os profesionais dedicados as TIC temos unha dobre oportunidade neste contexto. Por unha parte na aplicación directa de solucións tecnolóxicamente avanzadas na xestión das infraestruturas. Por outro lado, coa aplicación de metodoloxías ben coñecidas nos eidos da produción de software e produción industrial para a constante mellora e despliegue das redes de infraestruturas, e particularmente nas de comunicacións electrónicas.

Cando se pon en cuestión a creación de tantas infraestruturas útiles como portos, aeroportos, liñas de ferrocarril, a única resposta posible é sacarlles todo o partido e facelas rendibles de xeito que presten o mellor servizo. Cando se pon en cuestión a creación de tantos centros formativos útiles, como as universidades e escolas técnicas, a única resposta posible e poñer ese talento a traballar no aproveitamento eficaz dos recursos que temos que son moitos. O desafío desta crise económica está en poñer en marcha os métodos axeitados para aproveitar os nosos recursos, non en desfacernos deles.

 

domingo, 13 de mayo de 2012

VERTIGO42 - Jacinto Parga Fernández

VERTIGO42 es un  cool champagne bar, situado a 590 pies, en la Torre 42 de Old Broad Street, en la City londinense.

Para poder disfrutar de sus estupendas vistas y del cuidado ambiente y servicio, hay que reservar con semanas de antelación. Al atardecer los  clientes, se relajan tomando un cocktail o un vino y pican algo mientras, el ocaso y las luces de la ciudad que está a sus pies, incitan a bajar la guardia y a elevar el espíritu.

Esa sensación de exclusividad y dominio,  sobre el todavía corazón financiero de Europa, consagran la apariencia de poder, con la que se premian los valores de ambición desmedida y codicia sin límite que han dirigido la política financiera de los últimos años.

Ocasionalmente, aquí arriba, también se puede escuchar hablar español. Lo hacen compatriotas altamente cualificados, en esta ocasión ya no emigrantes, sino retornados. Las colas en el consulado español en Londres no han hecho más que crecer en estos meses, una situación agravada por el cierre de consulado en Mánchester. Muchos de los que van a formalizar su situación ya no traen la intención de venir un par de años a mejorar su inglés y vivir una experiencia laboral o formativa que los prepare mejor para volver a España. Ese viaje ya lo han hecho años atrás y en esta ocasión sólo han sacado un billete de ida. Son acogidos por un sistema ávido de talento, y con capacidad de movilizar recursos para que sus engranajes sigan girando hacia adelante.

Ya no sólo vienen  los recién licenciados que buscan una primera experiencia laboral a abrirse paso como camareros o dependientes. Además, economistas, ingenieros, arquitectos, químicos, y demás profesionales altamente cualificados, formados y avalados por sólidas experiencias laborales llaman a las puertas de las empresas británicas.

Y hay más.

Empresas españolas de referencia como Telefónica, están desplazado al Reino Unido, importantes cantidades de recursos económicos, humanos y capacidad de decisión y poder en departamentos clave para el desarrollo de nuevos modelos de negocio.¿Por qúe? La respuesta de uno de los responsables no puede ser más inquietante: “No se quiere que la imagen de los nuevos modelos de negocio se vincule a un país en quiebra”.

Y así es. Hemos decidido tratar de evitar una  quiebra controlada de nuestro sistema financiero a cambio de una quiebra controlada  de nuestro sistema público de cohesión social, en resumen, de nuestro sistema de país. Esto sí da vértigo.

La sociedad británica no está pasando por sus mejores momentos. La sistemática degradación de su sistema público lleva varios años pasando factura a la calidad de vida de las clases menos pudientes, y en la calle hay cada vez más signos de hartazgo, como aquí. No son un ejemplo a seguir. La locomotora ideológica neoliberal sigue tirando con fuerza de un tren que se estrella paulatinamente contra la propia crisis que genera, y cuyo lujoso  vagón de primera está en la City de Londres.

Los postulados socialdemócratas de defensa del sistema público estatal como base del desarrollo y cohesión social, son tan imprescindibles como insuficientes. Las propuestas de medidas para estimular el crecimiento económico deben de cristalizar en satisfacer las expectativas de mejora de nuestras vanguardias intelectuales, técnicas y trabajadoras, de manera tanto individual como colectiva.

¿Cuáles son esas expectativas de mejora? En la cola del consulado español en Londres hay muchas respuestas a esa pregunta.



 

 

 

 

 

lunes 30 de enero de 2012


ROMPER LA BARAJA: UNA IDEA PARA LA ACTUALIZACIÓN DE LA AUTOESTIMA SOCIALDEMÓCRATA - JACINTO PARGA FDEZ.

Jacinto Parga Fdez.
Islandia está a las puertas de entrar de nuevo en la senda del crecimiento económico.

Un explícito populismo sintetizaba la receta del éxito: "Después de encarcelar a políticos y banqueros Islandia vuelve a crecer".

Lo cierto es que hoy todavía hay políticos y banqueros en Islandia. Tal vez incluso, algunos de ellos hayan colaborado decisivamente para que mejoren las expectativas económicas de los islandeses. Pero los principales responsables del crack islandés han sido apartados cuando no encarcelados.

El crecimiento económico se alimenta de un intangible que es la confianza.

En España se prevé entrar en recesión en el próximo trimestre.

En España no nos fiamos de nuestros políticos, tampoco de nuestros banqueros. Seguramente porque aquellos que alguna vez, nos han engañado, todavía están hoy en disposición de volver a hacerlo.

Y así lo atestiguan las propuestas económicas y tecnócratas que obligan asumir sacrificios en lugar de exigir responsabilidades.

Para recuperar la confianza, los islandeses primero tuvieron que recurrir a la rebeldía. No contra el sistema, ni siquiera contra el poder establecido, sino contra la desfachatez.

Por ejemplo, es una desfachatez, prestarle 500.000 millones de euros a la banca a un 1% cuando, la deuda de los paises que le prestan el dinero, se ha comprado en el caso de España al 5%, y de Francia al 3%. Negocio redondo para la banca, sacrificio para los ciudadanos.

Rompamos la baraja.

Basta ya de resarcir al infractor o al incompetente y de castigar a los inocentes.

El principio islandés ha sido claro: el que la hace la paga, por muy poderoso que sea. Los que no la “han hecho” no la pagan. Exigencia de responsabilidades, y a partir de ahí, rigor técnico y Política.

Nuestro deber como ciudadanos no es asumir sacrificios, sino exigir responsabilidades.

La mayoría de los ciudadanos de este país, asumen sacrificios cada día. ¿Cómo pedir nuevos sacrificios a quien se tiene que levantar cada día para trabajar y ganarse el sustento? ¿Cómo pedir nuevos sacrificios a quien ni siquiera tiene la oportunidad de trabajar?

Estamos huérfanos de solidaridad en la acción política, y sobrados de desfachatez disfrazada de tecnocracia.

La salida de este laberinto, pasa por librarnos de este juego absurdo que deposita las riendas de la acción política en adinerados financieros y apocados políticos, entre cuyos valores no está el de la solidaridad. Antes de asumir recetas  económicas, analicemos su naturaleza política, y la escala de valores de sus prescriptores, a la luz de su trayectoria y compromisos vitales.