viernes, 28 de diciembre de 2012

Lo esencial en las "corridas de toros" - Carlos Díaz Suárez

No nos engañemos, lo esencial en las corridas de toros no es el arte que despliega el torero en el manejo de la capa o la muleta. No, no es eso. Lo que realmente atrae a los aficionados a la “fiesta” de  los toros es el morbo que experimentan al contemplar, en vivo y en directo, al torero exponiéndose a la muerte, mientras tortura durante 20 minutos interminables a un toro herido. Esa es la cruel realidad. Todo lo demás es literatura. Es una falacia afirmar que la fiesta de los toros es la “noble lucha entre un toro y un hombre”, pues el torero cuenta siempre con otra persona cuya ayuda es decisiva: el “picador”. A lomos de un caballo y provisto de una vara (garrocha), con el extremo ensartado en una pieza de acero de 9 cm de largo (puya), con tres cuchillas afiladas, el picador arremete contra el toro, clavándole la puya en el “morrillo”, hasta dejar el animal con dificultades para embestir que es lo que se pretende. El picador, al clavar la puya también en los aledaños del morrillo, lesiona vértebras, médula espinal y nervios periféricos, con lo que incrementa, todavía más, los crueles dolores que el toro está experimentando. El sufrimiento del toro es muy intenso, pues tiene un sistema límbico análogo al nuestro y segrega idénticos neurotransmisores ante la sensación dolorosa. Por si esto fuera poco, a continuación el picador colabora al “esplendor de la
Fiesta” con dos muestras más de puro sadismo: el”sacacorchos” y el”mete-saca”. El “sacacorchos” consiste en imprimir a la garrocha un movimiento de rotación sobre su eje, para que la puya, clavada en el cuerpo del toro, gire con sus tres cuchillas afiladas y genere aún más dolor y más pérdida de sangre. La “fiesta de los toros” continúa con la maniobra llamada “mete-saca” más cruel, si cabe, que las anteriores, pues consiste en imprimir a la garrocha un movimiento de vaivén, con objeto de que la puya penetre aún más hondo en el cuerpo del toro, llegando a alcanzar más de 20 cm. de profundidad y con más de siete trayectorias distintas. Además, y por desgracia para el toro, alguna puya traspasa su pleura provocando neumotórax y la consiguiente insuficiencia respiratoria. Tras pasar por este sádico “tercio de varas” el toro ha perdido la fuerza y la bravura iniciales, por lo que no tiene deseos de embestir. Para lograr que lo haga, le clavan varios pares de “banderillas” cuyos arpones provocan un intensísimo dolor que no cesará hasta que reciba la estocada final, o el “descabello” o la “puntilla”, que pondrá fin a su cruel agonía. Visto todo lo que antecede, puede decirse, con toda certeza, que la palabra “compasión” no figura en el diccionario de la tauromaquia.

El artículo periodístico tiene sus limitaciones, pasemos por alto, pues, los rituales, rebosantes de “cultura “y de “tradición”, que tienen lugar en muchos pueblos de España el día de su fiesta mayor, Nos referimos, por ejemplo, al Torneo del Toro de la Vega (Tordesillas-Valladolid) en el que el toro es atacado por un grupo de lanceros a caballo y a pie que le clavan las lanzas hasta su muerte. Los “correbous”, que consisten en prender fuego a dos antorchas que se sujetan a los cuernos del toro, que además es apaleado y herido con pinchos, etc…. Hasta hace poco, en Manganeses de la Polvorosa (Zamora), todos los años, el día de la fiesta del pueblo, tiraban una cabra desde el campanario de la iglesia. Es una pena que se haya perdido esa tradición y ese valor cultural, que atesoraba la comarca.

La adicción a los espectáculos de tortura y muerte está enraizada en el “inconsciente colectivo”(valga la expresión de Carl G.Jung) de los humanos, desde los albores del “homo sapiens”. No hay que olvidar que procedemos del reino animal, y eso, se nota con mucha frecuencia... Cuanto más antiguo es el espectáculo, más cruel y sangriento se muestra. Todos estos, llamémosles, rituales (por no llamarles “salvajadas”, que suena feo), tienen un denominador común más o menos explícito: están envueltos en un sutil halo pseudo-religioso, (no en vano las corridas de toros tienen en origen componentes míticos) que se hace más patente cuando los aficionados nos cuentan sus vivencias emocionales al presenciar las “corridas de toros”. Sólo así, desde esa perspectiva pseudo-religiosa, se entiende que personas señeras en los ámbitos literarios, filosóficos, artísticos, etc. puedan verter en los medios de comunicación “perlas” de este tenor: “Tratar bien un toro de lidia consiste precisamente en lidiarlo”.(Fernando Savater, filósofo. ). Después de reconocer que “Nadie que no sea un obtuso o un fanático puede negar que la fiesta de los toros es un espectáculo impregnado de violencia y crueldad” (Mario Vargas Llosa), 8 años después, defendiendo a ultranza la celebración del las corridas de toros, dice: “Los aficionados amamos profundamente a los toros bravos”.  El poeta Manuel Machado:”Antes que un tal poeta, mi deseo primero \ hubiera sido ser un buen banderillero”...

No hace falta recurrir a etólogos como Frans de Waal, Jane Goodall, Edward O.Wilson, etc. para ser conscientes de que los animales, “compañeros de sufrimientos” según el filósofo Ferrater Mora, son capaces de sentir dolor, alegría, celos, cariño hacia las personas, sufrimiento psicológico, etc., y también comportamientos éticos como altruismo y lealtad, aunque, en muchas ocasiones, no sean ni comprendidos ni correspondidos por los humanos. ¿Hasta cuándo las autoridades van a seguir permitiendo espectáculos de tortura, la que sea?

Morrer coa conciencia crítica posta - Xosé A. Gaciño

Ceferino Díaz
A súa última intervención en público foi na reunión do Comité Nacional do PSdeG-PSOE do pasado 11 de novembro para reclamar un cambio moi profundo no seu partido, para ilusionar á militancia e para reconciliarse coa cidadanía, “que nos ve hoxe, aos socialistas, máis como profesionais da política que como persoas preparadas e dispostas a servir”. Entendía que viñan de fracasar nas últimas eleccións autonómicas por falta de propostas, e que un partido non se pode definir só por estar á contra, por criticar ao goberno, senón, fundamentalmente, por achegar solucións.

Recordou que o dogma neoliberal, cuxa aplicación o PSOE critica ao actual goberno conservador, foi aceptado polos socialistas en maio do 2010, porque “naquel momento non tiñamos alternativa, nin a tiñamos nós nin a tiña a socialdemocracia europea”, que despois reformaron a Constitución “porque nos mandaron e tamén porque non tiñamos alternativa” e que agora seguían sen ter alternativa, nin para o Estado nin para Galicia. E avogaba pola elaboración de propostas de esquerdas e galeguistas desde un partido máis aberto e máis participativo, “que aclame menos e debata máis”.


Ceferino Díaz morreu coa conciencia crítica posta. Levouna sempre posta ao longo da súa traxectoria, xa desde a Facultade de Económicas compostelá, aquel viveiro de “rojos” e “separatistas” (segundo a valoración franquista), encabezado no seu momento polo profesor Xosé Manuel Beiras, e do que tamén saíron os dous presidentes socialistas da Xunta, Fernando González Laxe e Emilio Pérez Touriño, cadaquén cos seus recorridos partidarios (desde o PSG ou o PCG até o BNG ou o PSOE, segundo os casos), no medio de encrucilladas persoais que desgarraban ilusións xuvenís e obrigaban, nalgúns casos, a afrontar políticas pragmáticas, que non sempre resultaba fácil compatibilizar coas conviccións profundas.


Incorporado ao PSOE desde o nacionalismo de esquerda (o PSG de Beiras), Ceferino Díaz plantou cara ao xacobinismo da súa dirección central, a de Alfonso Guerra, para intentar que o Estatuto galego non fose de segunda división. A súa carreira política foi case exclusivamente parlamentaria, primeiro na cámara galega (na que foi voceiro do grupo socialista e presidente da Comisión de Economía) e despois, do 2000 ao 2011, no Congreso, no que presidiu unha subcomisión sobre a catástrofe do Prestige. Nos últimos dez anos, ademais, tivo que soportar o padecemento do cancro de medula que ven de rematar coa súa vida. A democracia, o socialismo e Galicia foron as bases das súas conviccións e os obxectivos do seu traballo. Desde a discreción, a honradez e o sentido crítico.


Penso que é importante falar de exemplos como este nuns momentos nos que se repiten descualificacións contra todos os políticos en xeral, como consecuencia dos escándalos producidos por determinadas prácticas de corrupción que, en certos niveis de xestión pública ou partidaria, dan a sensación de ter carácter sistemático. Os propios partidos políticos non parecen moi interesados en desmentir esta sensación: a maioría das veces defenden aos sospeitosos ate o último segundo antes da súa condena xudicial. E seguen preferindo aos que aclaman, en vez de atender aos que critican e debaten.

martes, 25 de diciembre de 2012

La Agenda de Mario Monti - Lucía Magi

Mario Monti
El programa con el que Mario Monti quiere seguir en el Gobierno y que viene a ser la manzana de la discordia en medio del escenario político a dos meses de las elecciones, se llama Agenda para Italia y Europa. Son 25 páginas, colgadas en Internet bajo el título Cambiar Italia, reformar Europa, escritas junto al abogado laboralista Pietro Ichino, uno de los cuatro diputados del Partido Democrático que ayer abandonó la izquierda para juntarse al coro de los montistas. Monti no quiere dejar pasar el efecto del “año de trabajo intenso en una fase muy compleja”, como lo definió el domingo, que ha salvado Italia del barranco económico y de la pérdida de credibilidad. En su programa indica cómo seguir en el camino emprendido por su equipo. El concepto clave, desde el arranque, es Europa: “El primer ministro italiano debe luchar para una Europa más comunitaria e intergubernamental, más unida y no con dos velocidades”.

El país tiene que volver a crecer. “Pero crecimiento no significa deuda pública”. Para el exprofesor de la Universidad económica Bocconi de Milán, hay que fomentar el desarrollo sin endeudarse, es fundamental seguir controlando las cuentas y sanear las arcas estatales. Es decir, “equilibrar el presupuesto a partir del 2013”. Si el próximo Gobierno es capaz de mantener esta ruta, será posible empezar a bajar los impuestos, empezando por las empresas. Para lograrlo, el programa de Monti prevé tasar los grandes patrimonios y los bienes de lujo.

Pero la agenda no habla solo de economía. Monti también subraya la urgencia de cambiar la Ley electoral, pensar en una norma seria contra el conflicto de intereses, aprobar una ley contra la corrupción en los partidos que impida también la compra y venta de votos y promover el desarrollo sostenible y ecológico. Y luego, dedica un apartado a las mujeres y al trabajo femenino. “Si 6 de cada 10 italianas tuviera un empleo, nuestro PIB crecería en un 7%”, sostiene el programa. Por eso, Monti propone quitar los impuestos que gravan el trabajo femenino.

lunes, 24 de diciembre de 2012

Belén, campanas de Belén - Paloma Díaz Andina

Reza el villancico popular : “En el portal de Belén hay estrellas, sol y luna, la Virgen y San José, y el Niño que está en la cuna.” Un momento: Error, error. En la cuna no está el Jesusito de nuestra vida, repara, alarmado, un visitante del Belén de Compostela.

Y la canción navideña, que hasta ahora sonaba religiosamente por la megafonía interna de todo espítitu católico que se precie, se interrumpe en su folklore y se atropella en su relato. Se montó la marimorena.

Ya sin zambomba que acompañe tan dramático suceso, tan insoportable ausencia. El silencio roto al grito simultáneo de los próceres de la conciencia: ¡el Niño, secuestrado!  ¡Wanted al Niño, por Dios, por la Virgen y todos los Santos!. El buey y la mula no salen de su sorpresa.

Pues el Niño sigue en paradero desconocido, ausente del lugar que siempre se le ha encomendado por estas fechas: un humilde pesebre que, a través del tiempo, ha llegado a ser una gran hacienda de oro con toda piedra preciosa que se encuentre en el planeta, con acciones en el Vaticano y en siglos y siglos de tinieblas.

¿Dónde demonios estará el Niño? Como canta el villancico ¿bajo el sol, la luna y las estrellas?  Ah, no, allí solo están los desahuciados, los que moran sin vivienda. Tal vez esté en un Banco pidiendo una hipoteca. “Ande, ande, ande…” ¡Que venga Dios y lo vea!

domingo, 23 de diciembre de 2012

Adeus, "Cefe" - Miguel Martínez Losada – Antonio Campos Romay

Manuel Ceferino Díaz Díaz
Manuel Ceferino Díaz Díaz, Cefe, compedia na súa vida militante a sintese de galeguista e socialista. Feleceu na vespera de Noiteboa aos 65 anos, na aterra que o veu nacer, Escairón (O Saviñao). Licenciado e graduado en Ciencias Económicas na USC, Ceferino Díaz foi profesor de Economía Aplicada e autor da obra “A esforzada conquista dá autonomía 1979-1981. Unha ollada desde o socialismo galego”.

En 1972 afíliase no partido fundado polo profesor Beiras, o PSG, onde desempeña o largo de responsable das mocidades e máis tarde á fronte da educación. En 1977 forma parte da candidatura do PSG por Lugo ao Parlamento español, nas primeiras eleccións democráticas.

En 1978 abandona o PSG con outros membros desa formación formación, Rodríguez Pardo, González Laxe, Jaime Barreiro, etc. e ingresa no PSdeG-PSOE, formando parte do “Colectivo Socialista Galego”. Un ano máis tarde é nomeado secretario de Relacións Políticas. De 1980 a 1982 desempeña o cargo de vicesecretario xeral, participando activamente nas negociacións para a elaboración e, nunha etapa posterior, reforma do Estatuto de Autonomía de Galicia.

En 1981 encabeza a canididatura socialista ao primeiro Parlamento de Galicia pola provincia de Lugo, sendo portavoz do grupo socialista nesa lexislatura. Segue como parlamentario na II (1985-89), na que é elixido presidente da Comisión de Economía..

Nas seguintes dúas lexislaturas (1989-93 e 1993-97) Ceferino Díaz é parlamentario galego pola provincia da Coruña, sendo novamente elixido presidente da Comisión de Economía.

Tamén foi elexido deputado nas Cortes Xerais pola provincia da Coruña desempeñando en paralelo a Secretaria Xeral do PSdeG-PSOE de Compostela.

Vaise un home de ben, dunha honestidade exemplar, comprometido sempre e en primeiro lugar con Galicia. Un dos homes “bos e xenerosos...” do noso hino.

Un home desa esquerda limpa, intelixente e con visión de futuro que nun momento dado enriqueceu as ringleiras do socialismo galego e galeguista… Solidario, ideologo e pai de numerosos documentos políticos que marcaron as derradeiras decadas do PSdeG-PSOE, foi sempre un infatigable abandeirado na loita pola Libertade.

sábado, 22 de diciembre de 2012

La Perversión de las ONG´s - Isidoro Gracia Plaza

Yo comparto, sin reservas, una opinión del Premio Nobel  Saramago: “…. la justicia justa ya contiene en sí caridad suficiente. La caridad es lo que resta cuando no hay bondad ni justicia”

A raíz de la crisis que nos asola han comenzado a proliferar iniciativas sociales, que intentan paliar los efectos de la misma, iniciativas que se suman a otras ya preexistentes como las institucionales,  tipo Cruz Roja, religiosas, como Caritas o Hermanos Musulmanes, e incluso laicas, como los Bancos de Alimentos. Espero que se me entienda, yo aún no estoy en contra de esa forma de actuar, de hecho estuve presente y activo en alguna de las primeras iniciativas de lanzar los bancos de alimentos en España, pero empiezo a tener cada vez más claro que paliar los efectos impide a muchos ciudadanos enfrentar las causas, y por consiguiente sacar la consecuencia lógica: solo desde una posición de fuerza mayoritaria van a cambiar los rumbos  de las soluciones.


Desde una cultura occidental, mayoritariamente cristiana,  la caridad no fue más que el resultado del intento de la nobleza y la burguesía para aplacar las necesidades de los pobres en épocas de hambruna, de paso que expiaban sus faltas delante del clero. Por el contrario, cuando empezó a fraguarse la llamada justicia social, devino en el intento de cubrir a todos  las necesidades mínimas, sin la mediación de nadie, en búsqueda del derecho fundamental de cualquier ser humano.


Y no se puede confundir la solidaridad, que nace del concepto de justicia y de igualdad entre las personas, con la caridad que surge de la lástima, de la compasión, por lo que al final es un acto interesado, para que el que tiene de sobra se sienta bien consigo mismo. La ecuación correcta es: justicia más solidaridad es igualdad, entendida como reparto equitativo de cargas y beneficios.


La perversión de las ONG será  cada vez mayor, en la misma medida que el componente caridad vaya ganando peso en sus actuaciones, y así parece evolucionar,  y además continúen fijando el foco de atención en los efectos de la crisis, apartándolo de sus causas y, sobre todo, de los causantes. Puede llegarse a un punto en que tenga que plantearme, si apoyo o me opongo a toda ONG, y  me parece que ese punto está cercano.

viernes, 21 de diciembre de 2012

Europa paga a pena? - Antonio Campos Romay

Moitas voces reclaman que o porvir político, económico e social da U.E., que naceu inspirada nos valores instaurados no século XVIII, Liberdade, Igualdade e Fraternidade, con vontade de custodia dos mesmos, e como sostén definitivo dunha paz que de xeito cíclico e atroz víase violada, recupere as súas esencias. A inxente tarefa de construír unha nación de nacións, baseada no ser humano como protagonista, non pode nin debe distraerse por camiños que a afasten da súa razón de ser: unha Europa dos cidadáns. Tan lonxe dunha Europa dos mercadores como dunha Europa non homoxénea social e económicamente. Dividida por esa liña perversa, norte sur, tan despectiva para unha das dúas aliniacións.

Demandase abundar como  obxectivo común, a defensa e promoción dos valores e os principios dos cales a Europa civilista e culta séntese depositaria: a dignidade, a liberdade e a igualdade dos dereitos de todos os seres humanos. Competente no progreso moral e material destes así como na mellora social, económica, cultural e política das sociedades. Todo iso sustentado en alicerces como o reforzo da democracia, do laicismo entendido como liberdade absoluta de conciencia e a separación institucional das confesións e os poderes públicos. Unha acción de goberno compartida, democrática e transparente, que permita unha maior xustiza e unha solidariedade concreta cara ao suxeito dela, a cidadanía. Un espazo común que garanta sen subterfuxios o acceso á educación, a sanidade e a protección social sen discriminación por orixe ou economía. Garante de que estes soportes básicos da calidade de vida dos pobos non caian baixo a presión da voracidade mercantilista. Onde a igualdade entre homes e mulleres pase do papel ao cotián con naturalidade.

Unha Europa dos pobos e dos cidadáns que inxerte o individuo na sociedade. Que o emancipe de credos impostos por herdanza e non por convicción e onde a liberdade de conciencia sexa un feito real.  Que propicie o achado de valores éticos compartidos entre diversas  crenzas e conviccións como argamasa de respecto e tolerancia. Que de froitos a través de pautas de conduta hábiles na construcción da convivencia.

 Teñen os dirixentes europeos conciencia da amplitude do reto? Acollense estas visóns os diferentes estados nunha óptica paneuropea viciada pola hexemonía da presión do globalismo económico? Teñen estes dirixentes máis aló do economicismo subordinado a intereses extracontinentales, previstas accións onde caiban o humanismo e a cidadanía como datos substantivos? Seria alarmante ollar que hoxe estamos máis lonxe que onte dunha política global europea respetuosa coas necesidades dos cidadáns mentras estas se diluen baixo o imperio da especulación. Ou que o sinai de identidade sexa  a moeda única deturpando as políticas sociais.

Europa paga a pena? Ou estamos hoxe menos preto que onte desa Europa federal ou confederal, garante de dereitos e liberdades, onde a cidadanía deixe de ser unha mera coreografía para converterse de pleno dereito no eixe do proxecto común?

Cabalos grandes no poder - Xosé A. Gaciño

Cabalo grande, ande ou non ande. Desde que se empezou a falar de economías ou empresas dimensionadas, algúns entenderon que se trataba de ser o máis grande posíbel, de emprender unha sorte de campionato de fusións e concentracións, sen esperar a estudar cal tiña que ser a dimensión axeitada. Agora coa crise,  acelerouse outra vez a tendencia concentradora, sobre todo no sector financeiro, e iso que unha das leccións da crise foi a do perigo que supoñen para a estabilidade do sistema as entidades e as empresas demasiado grandes. Ou quizais precisamente por iso: aos máis grandes non se lles pode deixar caer e son os primeiros candidatos ás axudas públicas, esas que se lles negan aos destinatarios das políticas sociais, inventadas para compensar as desigualdades que provocan precisamente os grandes xenios da especulación e a dilapidación.

Son as contradicións deste sistema (nestes momentos, o único en activo: o capitalismo), se funciona en estado puro, sen intervencións e correccións, como pretenden os seus defensores máis fundamentalistas. Baséase no libre funcionamento do mercado, na máis libre competencia, pero tende ao monopolio. É necesaria a vixilancia desde a intervención estatal para evitar o monopolio ou a súa variante oligopolística: o acordo para non facerse competencia e cargar sobre o consumidor (en prezos ou en índices de recargas bancarias sobre os créditos). A mano invisíbel do mercado libre non elimina a espiral de acaparamento de poder e do lucro infinitamente progresivo. Máis ben, todo o contrario.


Non sucede só na actividade económica. Tamén as liberdades políticas sofren co asedio das concentracións de poder (de partidos, de estruturas institucionais, de estados…). Os grandes partidos que se alternan na xestión dos gobernos retroalimentan a súa permanencia no poder tanto coa manipulación das normas electorais como co control dos grandes medios de comunicación, de xeito que, partindo dunha teórica liberdade de expresión e de asociación, na práctica as opcións informativas son moi limitadas e as posibilidades de que novas opcións partidarias cheguen a gobernar son case nulas.


Confúndese a unidade coa uniformidade e non resulta nada doado manter a diversidade federal cando a coordinación central está dirixida por acaparadores do poder, sobre todo se o acaparador parte con vantaxe. E se as decisións se concentran na cúpula –por aquilo da eficacia e do tratamento igualitario–, máis lonxe van quedando do pronunciamento democrático directo (que, á súa vez, soe limitarse ao voto cada catro anos). A idea internacionalista dun goberno mundial que supere os receos nacionalistas e ofreza un marco de convivencia legal universal é manipulada polos que a utilizan para xustificar calquera proceso de concentración de poder.


Así, entre monopolios ou oligopolios económicos e monopolios políticos en alternancias  bipartidistas, entre as multinacionais que deseñan a globalización á súa conveniencia e as estruturas supraestatais concibidas para controlar as sucesivas concentracións de poder, vanse diminuíndo as marxes de participación cidadá, tanto na actividade económica (coa maioría explotada ou consumida) como na actividade política (simple votante entre opcións moi limitadas). Os cabalos grandes seguen a dominar. Non importa que anden ou non anden, que se equivoquen ou que abusen. Teñen o poder e deciden. Até que se dea coa fórmula de quitarlles o poder e decida realmente a maioría cidadá.

jueves, 20 de diciembre de 2012

Una carrera contra el tiempo - Federico Steinberg

Federico Steinberg
¿Qué llegará antes al sur de Europa? ¿El crecimiento económico que permita a la ciudadanía ver la luz al final del túnel o el auge de partidos anti-euro que puedan ganar las elecciones capitalizando el malestar ciudadano ante los ajustes? Este es el principal interrogante del que depende la supervivencia del euro. También es el más difícil de despejar.

Desde que comenzara la crisis, las élites de la zona euro, esta vez dominadas por los países acreedores, han trazado una hoja de ruta para completar la arquitectura institucional del euro y asegurar su supervivencia. Se trata de subir una larga y empinada escalera que se supone que terminará en la unión política. Además, a medida que la subimos tenemos que ir salvando los obstáculos que van apareciendo por el camino, que suelen distraer la atención del objetivo final y que toman la forma de sustos que nos seguirá dando Grecia, bloqueos que impondrá Finlandia, pataletas que tendrá el Bundesbank y tensiones que generará la volatilidad de la prima de riesgo.

A día de hoy, ya se han subido los primeros escalones. Primero, se ha firmado un pacto fiscal para constitucionalizar la lucha contra el déficit público. Segundo, se ha creado un fondo de rescate europeo que viene a ser algo así como un cuerpo de bomberos capaz de apagar incendios pequeños (porque para los grandes le falta munición). Tercero, el Banco Central Europeo (BCE) ha anunciado que comenzará a comportarse como un prestamista de última instancia y comprará toda la deuda que haga falta de los países que soliciten ayuda a Bruselas (este vendría a ser el cuerpo de bomberos para los incendios grandes, que son los que pueden producirse en países como España, Italia o Francia). Por último, se ha fijado una hoja de ruta para la unión bancaria, que más allá de la decepción española por el hecho de que no llegará a tiempo para la recapitalización directa de nuestras instituciones financieras, tiene un calendario sobre la mesa.

Cada escalón que se sube supone una cesión de soberanía cada vez mayor a las instituciones europeas, que además implica aceptar unas reglas que, lejos de ser consensuadas por todos (algo que de todas formas nunca ocurría), o cocinadas en un equilibrado eje Franco-Alemán (como ha ocurrido a lo largo de la historia de la construcción europea), están ahora diseñadas por una extraña pareja formada por el eje Berlín-Francfort, que de vez en cuando acepta recibir algún consejo de Francia o de la Comisión Europea, y cuya legitimidad democrática es cuando menos discutible.

Según la hoja de ruta, el futuro nos depara seguir subiendo escalones. Primero, el de la unión fiscal, entendida como que la Comisión Europea pueda vetar los presupuestos nacionales si no le gustan y no como la creación de eurobonos o de un gran presupuesto comunitario que se pueda utilizar para transferir recursos de los países que crecen más hacia los que estén en recesión. Después, el de la unión económica, entendida como aprobación (bajo la supervisión de Bruselas) de reformas estructurales en los países del sur (Francia incluida) que nos hagan caminar a todos hacia la alemanización de nuestras economías (esto ya se está haciendo por la puerta de atrás pero todavía queda mucho camino por recorrer). Y, por último, el de la unión política, donde finalmente tendremos que revisar los mecanismos de legitimación de las nuevas instituciones europeas cuando nos encontremos con que los países ya no tienen voz sobre casi ningún elemento de las políticas económicas nacionales. Esto requerirá abrir un debate sobre cómo democratizar la elección de los altos cargos de la Comisión, así como dar más poderes al Parlamento Europeo.

El problema de esta hoja de ruta es que está diseñada dando la espalda a la ciudadanía. Esto no debería sorprendernos. La Unión Europea siempre ha sido un proyecto de élites, un ejercicio de despotismo ilustrado cuya legitimidad emanaba de sus buenos resultados. Y hasta hace bien poco, este sistema funcionó ya que el déficit democrático de la Unión no incomodó demasiado a nadie cuando sus políticas permitían que los ciudadanos disfrutáramos de los niveles de bienestar más altos del mundo. El problema es que, dada la severidad de la actual recesión en el sur de Europa, que por cierto tiene su origen en una crisis financiera causada por un modo de entender el capitalismo más propio del mundo anglosajón que de la Europa continental, los ciudadanos no parecen estar dispuestos a seguir subiendo a ciegas la escalera de la construcción europea si no se les explica en qué momento estas políticas van a generar crecimiento. Y el desencanto ciudadano puede ser aprovechado por partidos que planteen que hay un mundo mejor fuera del euro y fuera de Europa, algo que, aunque no sea cierto, cada vez más gente tiene ganas de oír.

Los líderes de los países del sur tienen que desarrollar una narrativa que explique para qué se hacen los sacrificios. Pero eso no será suficiente. Al mismo tiempo, los acreedores del norte tienen que facilitar políticas que permitan que la ciudadanía empiece a ver la luz al final del túnel, es decir, que haya crecimiento y empleo. Si no se llega a tiempo, la recesión terminará matando el sueño europeo.


Federico Steinberg es investigador principal del Real Instituto Elcano y profesor de la Universidad Autónoma de Madrid.

martes, 18 de diciembre de 2012

Garoña. Al margen del debate nuclear - Isidoro Gracia Plaza

En julio de 2009, a raíz del informe del CSN  sobre su continuidad o cierre, escribí un artículo del mismo título, que decía: “La mayor parte del debate se sostiene sobre la ignorancia de hechos incontestables,…,el CSN no ha dicho nunca que esa central sea suficientemente segura para continuar funcionando más allá de 2011, al contrario lo que dice es que para seguir operando con una seguridad admisible tiene que cumplir muy duras condiciones de mejora, incluso si solo se prolonga la vida dos años, en términos literales del CSN: “se deben realizar mejoras en el aislamiento de la contención, en la independencia de los sistemas eléctricos y en la protección contra incendios”, mejoras que el CSN verificará previamente a dar una opinión favorable, y que se endurecen con exigencias adicionales según se amplía el periodo de operación”.

Continuaba mi artículo de 2009: “La desproporción del reparto de los benéficos económicos de la continuidad es abismal a favor del explotador, que cobraría el Kw al precio de tarifa estándar con costes de producción paupérrimos, ni el gobierno ni los consumidores mejorarían aceptablemente la garantía de suministro, ni el precio final del "mix" de la energía española se vería afectado. El reparto es evidentemente injusto”.


La conclusión del artículo de 2009 era: “Como puede verse Garoña está al margen del debate sobre energía nuclear, son otros los factores del debate en juego, una energía nuclear de la que lamentablemente hoy no podemos prescindir, a pesar de que es más cara e insegura que otras alternativas, al menos con las tecnologías que hoy están en el mercado, nada libre, de la energía”.


Los últimos acontecimientos con el pulso del oligopolio eléctrico al gobierno pronuclear del PP, usando Garoña como elemento de choque, viene a confirmar que el problema principal, para ese oligopolio, es cualquier tipo de control público del sector, incluso cuando ese mínimo control se ejerza sobre ganancias injustificables generadas por el invento del déficit de tarifa o las inexcusables exigencias de seguridad de este tipo de instalaciones, exigencias derivadas de la experiencia próxima de desastres con daños irreversibles.


Un dato revelador, el nuevo impuesto durante los 6 meses  de vida ya aprobados para Garoña supone, según el propio explotador, un peso de 75 millones de €, para una posible facturación del sector eléctrico del entorno de 200 millones de €, generados en una instalación hace mucho tiempo amortizada, parece que hay margen suficiente para un beneficio razonable.

lunes, 17 de diciembre de 2012

FELIZ NADAL? - Antonio Campos Romay

Amandine Aurore Lucie Dupin, tamén coñecida polo pseudónimo George Sand e os seus amores con Chopin, escribía nunha das súas obras, “pobres traballadores, sempre a vosa loita é contra quen persisten en dicirvos, traballade moito para vivir peor”…Plena actualidade pese a ser escrita fai case dous séculos. Fíxoa súa o prócer da patronal nunha predica campanuda desde o púlpito da CEOE antes de ter grillons nos pulsos “hai que traballar máis e gañar menos”. É unha imaxe da crise. A outra é Don Mariano, o señor Presidente que pecha o seu primeiro ano pouco triunfal na Moncloa.

Este Nadal vai ser o máis tristes en anos. Un país empobrecido. Sen horizontes. Fogares angustiados do que depara, non o futuro, senón o presente. Mozos en risco de tomar atallos de saída máis que dubidosa. Os “ni-ni” empezan a ser unha sombra de dimensións incontrolables que asolaga o futuro dunha xeración. Como nos anos de chumbo novamente a emigración é camiño obrigado para os que xa non teñen porta na que chamar. Os maiores escrutan nos telexornais a navalla que vai a segar as súas pensións produto de décadas de traballo e das que depende en moitos casos o sustento de fillos e netos. Outros saltan pola  fiestra para rematar unha vida rota empurrados por unha legalidade inhumana, a avaricia insaciable dos banqueiros e a pasividade dos que din representalos. 

Os indicadores económicos nin mostran brotes verdes nin mais luz ao final do túnel que as cínicas alucinacións de quenes debérase esperar cordura e rigor. O país desfílachase. Afúndese. Os estafadores rolan sen control. O ministro Montoro, “risiñas”, anuncia que publicará as listas de defraudadores…pero non que vaiaos  levar ao banquiño e facelos responder dos seus delitos. Coñéceos abondo, pero adurmiña a actuación dos corpos especializados en actuar sobre eles nunha hipócrita dobrez dolosa.

Os que detentan as institucións acadan niveis de desconfianza descoñecidos desde que usase a demoscopia. Chamados a exercer o liderado moral nunha situación dramática por ter delegada a xestión do ben común, mostran unha talla pouco acorde co momento. Xeitos de truáns, abuso de coenxías desinformación, desviación do trascendente a prol do anecdótico. Circo en ausencia de pan.  Hipertrofianse talantes “patrióticos” en quen o patriotismo midese no volume das súas rapiñas. Ampulosos defendendo unha Constitución na que non creen, que non cumpren e que moitos nin votaron. Usana para zorregar aos que habendo loitado por ela, hoxe conscientes das súas limitacións albiscan a necesidade de reformala para que siga sendo útil. Agróma do baúl o nacional-catolicismo e desvalorizase a política. Estase a criar un caldo de cultivo, antesala do fascismo, que con caretas diversas pugna por infectar a política europea sen que a nosa sexa unha excepción. Na ecuación suma un sistema de partidos obsoleto. Debendo  ser columna vertebral do sistema democrático, fican pervertindo o seu autentico sentido. Mais semellan un calco da primeira Restauración. Bipartidismo preponderante con sistema de quendas e escasas diferenzas, ao amparo dunha lei electoral ad hoc que sosten o poder omnímodo das cúpulas afastando ao cidadán do poder decisorio real.

Feliz Nadal?...Ogallá¡ É ógallá como canta Pablo Milanés, “renacerá mi pueblo de su ruina/ y pagaran su culpa los traidores”…Por certo, seguirá o Xefe do Estado dicindo na súa mensaxe navideña que a xustiza é igual para todos?…Boh ¡... acouge Dona Cristina…Aquilo só foi unha arroutada…

domingo, 16 de diciembre de 2012

Europa sin voluntad - Diario El Pais

Era el sexto y último Consejo Europeo de un año duro, y se suponía que los Veintisiete tenían que fijar la hoja de ruta hacia “una genuina Unión Económica y Monetaria”, como rezaba el documento de referencia del presidente de la institución, Herman van Rompuy. Pero una vez más, después de que sus ministros lograran acordar el tipo de supervisor que tendrá la Unión Bancaria, los mandatarios aplazaron unas decisiones tan necesarias como importantes. Volverán sobre ellas en junio próximo, con ínfulas rebajadas por Alemania, sin que se esperen medidas concretas hasta 2014; como si el resto del mundo fuera a esperar a que Europa ponga su casa en orden. La eurozona ha hecho progresos en los últimos dos años, pero sigue en crisis, y la realidad no espera.

El calendario, el ritmo y el contenido de la construcción europea los fija casi únicamente Angela Merkel, supeditándolos a sus intereses electorales en el horizonte del otoño de 2013. Rechaza, en una posición que comparte con su opinión pública e incluso con la oposición socialdemócrata, todo lo que implique compartir más riesgos financieros con las economías europeas más débiles. No sería negativo que se fuera a una Europa como Alemania, pero sí a una Unión dominada por Berlín. El mal estado general de las grandes economías europeas, incluida una Francia ensimismada, juega a favor de Merkel, quien, todo hay que decirlo, tiene ideas claras.

De ahí que suprimiera de las conclusiones finales toda referencia a la idea de una capacidad fiscal para la eurozona, un fondo de solidaridad que permitiera paliar los choques asimétricos de las economías más débiles, lo que constituiría un embrión de presupuesto autónomo federal. Lo más que se ha logrado es abrir la posibilidad de ayudas limitadas a los Gobiernos que se comprometan con Bruselas a más reformas. No obstante, esta puede ser una semilla a desarrollar, como ayer lo entendió el presidente francés, François Hollande, del mismo modo que hace un año casi nadie hablaba de una unión bancaria. Pero para el futuro previsible, la Unión Económica y Monetaria seguirá coja, con lo necesario que sería para el crecimiento económico que se asentara sobre bases sólidas.

Como si vivieran en una cierta irrealidad, los Veintisiete, que por fin volvieron a abordar la política exterior y de seguridad, han encargado otro estudio para reforzar la industria de defensa europea. El proyecto más importante a estos efectos, la fusión de EADS con la británica BAE Systems, fracasó por falta de visión.

Los mandatarios parecen agotados. Varios de ellos insisten en que lo peor ha pasado. Es verdad que, a diferencia de un año atrás, la supervivencia del euro no está en cuestión, aunque tampoco está garantizada. “Ha sido un buen año”, según el presidente del Gobierno español. Aún quedan tiempos “muy duros y dolorosos”, ha preferido decir Merkel, a la que hay que agradecer que sea mucho más realista.

sábado, 15 de diciembre de 2012

España debe 817.164 millones de euros, toma burbuja - Aurelio Jiménez

Aquí tenemos la próxima burbuja: la de deuda pública. Según datos publicados por el Banco de España, al cierre del tercer trimestre del año la deuda pública española representa el 77,4 % del Producto Interior Bruto (PIB). Para que nos entendamos, y tal como señalo en el título del artículo, le debemos al resto del mundo 817.164 millones de euros. Casi nada. A esos que creen que España no tiene un problema de deuda yo les pido que me iluminen: ¿como vamos a pagar eso?

Como no podía ser de otra forma, esta cifra marca un récord histórico. Si desgranamos los datos y repartimos el pastel observamos que la Administración Central debe 695.519 millones, las comunidades autónomas 167.460 millones y los ayuntamientos 43.802 millones. Mientras que la primera ha incrementado su endeudamiento en un 2,24 %, comunidades y ayuntamientos lo han reducido en un 0,48 % y 2,65 %, respectivamente.

Aunque estos datos ya son como para perder el sueño, vamos ahora con otros más tenebrosos aún: el Gobierno prevé que la deuda pública cierre 2012 en el 85,3 % del PIB y que se sitúe en el 90,5 % el próximo año, según consta en los Presupuestos Generales del Estado de 2013. Y esto, amigos, es la previsión optimista de un Gobierno que vive en el país de las golosinas, porque si atendemos a las proyecciones que llegan de fuera, nuestra deuda bien podría superar la barrera psicológica del 100 % del PIB en 2013.

Como ya he señalado en alguna ocasión, cuando acabe 2013 España deberá cerca de un billón de euros, lo que representa más del doble respecto a 2011. Y lo peor de todo es que el crecimiento del endeudamiento es exponencial y no conocemos receta alguna que a corto plazo nos permita subsistir internacionalmente sin recurrir a más deuda.

La economía española es como un toxicómano incapaz de sobrevivir si no corren ríos de deuda por sus venas. Somos adictos al dinero de otros y creemos que trayendo maletines repletos del mismo desde el futuro conseguiremos salir de este entuerto que en el que nos hemos metido. No, señores, esa no es la solución. No podemos emitir deuda indefinidamente y de forma exponencial. Hay que ponerle freno a esta locura si queremos evitar un default en toda regla.

Una pieza oratoria sin desperdicio – Ana Mato, Ministra de Sanidad del Gobierno de España

Ana Mato Adrover
La Señora Ministra de Sanidad ha protagonizado una complicada rueda de prensa en la que, nerviosa, ha dicho entre otras cosas que el Gobierno "ha universalizado la sanidad", que "no hay cosa que tenga más valor que una medicina que cura enfermedades" o que "hemos aprobado una medida aprobada”:

“Buenas, buenas días, buenas tardes a todos.


En primer lugar agradecerles... Vamos hemos universalizado la sanidad para los españoles. Saben ustedes que la sanidad es universal y que estaba recogida en muchas leyes pero nunca se aplica hasta el final.


Todos los españoles tienen derecho a asistencia sanitaria gratuita. Todos sin dejar uno.


Lo primero que vamos a hacer es eeehhh incorporar al derecho español un artículo de una directiva que les diré que está incorporado al derecho español todo eeeh  laaa toda la directiva menos un artículo que justo es el artículo que prohíbe de forma explícita desplazarse en busca de atención sanitaria.


Luego hemos quitado también una cartera que llamamos cartera común suplementaria que la adjunto si me lo permiten con la cartera accesoria.


Ahí estarían pues las prestaciones farmacéuticas, las terope.. tripe… teroperapéuticas, ehh… me he equivocado en la en el nombre y poner en valor lo que tiene mucho en valor, porque no hay cosa que tenga más valor que una medicina que cura enfermedades.

Hemos adoptado una medida que ya estaba adoptada. Lo más importante que por primera vez los parados sin prestación parlamentaria, que... perdón sin presta sin.. sin pre…presta sin prestación sin prestación por desempleo, perdón.


En definitiva eeeh lo que les decía. No es lo mismo una persona que no está enferma en su consumo de medicamentos que una persona que está enferma.


Los pensionistas que es no pagan nada son aquellos que ya no tienen derecho a prestación por desempleo, es decir los que ya tienen los que tienen simplemente eeehh. los.. ah perdón, pensionistas. Pensionistas son de los pe que tienen el... hablamos de renta no de pensiones.


Pues yo ya me voy  callar.”


Puede seguirse en : Declaración sonora de Ana Mato.

viernes, 14 de diciembre de 2012

Un presidente mentirán - Antonio Campos Romay

Bismark, alemán, ó “Canciller de Ferro” (pero menos que a Sra. Merkel), afirmaba, “nunca se minte tanto como antes das eleccións, durante a guerra e logo dunha cacería”. O Sr. Rajoy debeu interiorizar tanto a cita do bigotudo canciller, que non foi quen de frearse tralas eleccións. Boris Pasternak escritor recoñecido en xeral e especialmente entre a dereita dicía en cambio “Anóxame e non me gusta a xente indiferente á verdade” Seguramente non lle compraceria coñecer ao Sr. Rajoy. Un home que tanto na condición de candidato como na presidencial e teimudo en faltar á súa palabra. O máis preocupante, non é que minta - que si -, senón que imposibilita a súa credibilidade. Nin sequera tivo a cordura de dicir algunha verdade na que apoiarse.

En Valencia en 2010 diante dos seus incondicionais: “a suba do IVE é a sabrada do mal gobernante”. O IVE non se subirá.  No discurso de investidura: Non subirei os impostos.  (Decembro 2011), en abril de 2012  o goberno do PP sobe o IVE, que sendo un imposto non  progresivo castiga especialmente as rendas máis baixas. En setembro de 2011: Ímonos a opoñer a calqueira suba de impostos…“subir impostos é profundamente insolidario coas clases medias e traballadoras. Daquela o PP definíase “como o partido dos traballadores”. O goberno do PP estableceu por decreto a suba do IRPF e o IBI botando por terra o consumo e empobrecendo maís o país.

8 de xuño de 2010, di o Sr.Rajoy en Madrid: Nós non apoiaremos unha amnistía fiscal. Remacha a Sra.de Cospedal por:“inxusta, antisocial, impresentable”. En marzo de 2012, o Goberno do PP  aproba a amnistía fiscal fronte ao criterio xeral, incluídos os inspectores de Facenda, que reclaman maior esforzo na contra a fraude. 

Novembro 2011. O Sr. Rajoy dixit : “Voulle a meter a tesoira a todo salvo ás pensións públicas, á sanidade e á educación” As pensións son conxeladas caendo vertixinosamente seu poder adquisitivo. Abril de 2012: Re-pago farmacéutico e cobro do 10% nos medicamentos aos pensionistas. Para xá re-pago por desprazamento en ambulancia. O ensino universitario incrementa o custo real das titulacións en torno ao 10 ó 12%. Deteriórase a docencia e afúndese a investigación. Aumentan os alumnos por aula e en primaria e secundaria vanse á rúa preto de 40.000 interinos. Pero si hai diñeiro público para financiar a segregación  por sexos do alumnado  en determinados centros privados subvencionados.    

Si en xaneiro de 2010, nun acto do PP de Cataluña. D. Mariano dogmatiza, “Estou de acordo en sanidade e educación para inmigrantes sen empadroar” en agosto de 2011 o goberno  do PP reforma o acceso ao sistema de saúde público (en contra dos criterios das ONU) e exclúe aos “sen papeis” da sanidade pública. Imponse unha  taxa de 710 € ao ano a 1.866 para maiores de 65 anos, para acadar atención médica. Un custo que casualmente supera o dun seguro médico privado.

O Sr. Rajoy, caudillo do “partido dos traballadores” en setembro de 2011afirma: “O PP non pretende abaratar o despedimento, senón promover que o contrato indefinido sexa a regra xeral”. Cinco meses máis tarde, febreiro de 2012, o Goberno do PP aproba “a reforma laboral”. Despedimento procedente con 20 días de indemnización por cada ano traballado e un máximo de 12 mensualidades. Tamen o despedimento por malos resultados financeiros, caída das vendas, ou a simple previsión de perdas nun trimestre. Habilitase á patronal para reducir o salario de xeito  unilateral e modificar as condicións de traballo. O 10 de xaneiro de 2010 manifesta D. Mariano: “Cando goberne baixará o paro”. Un locuaz  González Pons, pon as cifras: “creásense 3,5 millóns de postos  en toda a lexislatura”. En decembro de 2012 a taxa de paro incrementouse preto de 6 puntos e chegan  case a 6.000.000 os desempregados. 

Cando o 27 de maio de 2010 o Sr. Rajoy di enfático «Non vai a haber ningún rescate da banca española», abre unha Caixa de Pandora que aínda hoxe non cesa de desatar maleficios. Duras voltas de porca na presión sobre a cidadanía e outras no horizonte para poder requirir á UE os medios para salvar o negocio privado da banca con diñeiro publico e incremento da débeda. Desmentidos, revirivoltas, eufemismo, cesións de soberanía ata limites escandalosos…Unha traxicomedia vergóñoñante na procura dos euros solicitados por miles de millóns polo Sr. De Guindos no  Euro-grupo...

“Os orzamentos máis sociais da historia”. No colmo do desenfado afírmase que no PGE 2013, o gasto prioritario é o social. A bochornosa realidade aforra comentarios…e o Sr. Montoro ri…Como fai Mario Benedetti no seu poema, cabria preguntarlle, “Serei curioso Sr. Ministro/ de que se ri/ de que se ri/de que se ri…

Un fino humorista conservador, Jardiel Poncela, atinou a definir a D. Mariano sen habelo coñecido. “Un político que é como un cine de barrio, primeiro faiche entrar e despois cámbiache o programa”. En fin, hoxe xa non quedan cines de barrio salvo o de TVE, pero si quédanos D. Mariano. Que é incapaz de tomar  conta, que non porque un gran numero de persoas crea nunha mentira, – que xa non é o caso-, esta convértese en verdade. Quizais habería que pensar que minte, simplemente porque é incapaz de afrontar a realidade. Ou que ao mentir non só  esconde a verdade, senón tamén a súa covardía. Os benpensantes atribúen o comportamento de D. Mariano a unha deriva marxista. Marxista de Groucho, claro… “A política é a arte de buscar problemas, atopalos, facer un diagnóstico falso e aplicar despois os remedios equivocados”…

miércoles, 12 de diciembre de 2012

Estreitamento do debate político - Xosé A. Gaciño

Xosé A. Gaciño
A crise utilízase o mesmo para xustificar calquera reforma ou contrarreforma (teña ou non que ver directamente con ela) que  para rexeitar calquera proposta ou reivindicación que non interese aos que dirixen a suposta saída da crise, por moito que a proposta ou a reivindicación teña relación directa coas posibilidades de superar esta situación de estancamento na que nos colocaron os responsábeis desta desfeita e os seus cómplices (os que están contribuíndo a facela crónica coas medidas de austeridade discriminatoria).

No panorama de intimidación que debuxan os xestores da crise, baixo o principio inapelábel de que non hai máis alternativa que a que eles decidiron, o debate político vai estreitándose até o punto de que se pode chegar á conclusión de que sobran os políticos e as institucións democráticas se, en definitiva, son as forzas do mercado e as manobras financeiras e especulativas as que marcan as medidas de goberno. 


Quizais é precisamente esa a intención dos que machucan coa idea de que non se poden elixir opcións fronte á débeda que nos desborda. Que o persoal se desentenda dos políticos, non vaia ser que escoite a algúns que defendan outras alternativas, e que se resigne a aceptar o que lle vai caendo enriba, sobre todo que remate disposto a aceptar incondicionalmente un posto de traballo, sexa cal sexa o salario e sexan cales sexan as condicións laborais en precario que se lles impoña.


Porque, cando se descualifica aos políticos en xeral, a dereita non soe darse por aludida. Ás veces, incluso dá a impresión de que alenta ese clima de opinión contra os políticos, que parecería máis propio de posicións ácratas e antisistema. Nesta cuestión concreta da situación económica, ademais, parece moi interesada en recalcar que as medidas son puramente técnicas, como respostas automáticas a unha situación herdada (a coartada que segue a repetir o goberno de España, despois dun ano de exercicio, no que case todo foi a peor). Pretende así que a súa xestión quede por enriba do que consideran manexos políticos permanentemente sospeitosos, como unha xestión enmarcada nunha tarefa transcendente de salvación da patria, que sempre sosteñen os mesmos, mentres grandes patriotas das finanzas e das corrupcións colocan os seus recursos en paraísos fiscais.


Pero, aínda que a dereita trate de convencernos do contrario, tamén é política colocar o piloto automático para navegar de recorte en recorte, política de dereitas naturalmente (mesmo se o coloca un goberno inicialmente de centro-esquerda, como lle ocorreu a Rodríguez Zapatero no seu último ano e medio, con argumentos semellantes aos dos supostos técnicos asépticos). Como tamén é política, e da dura, retroceder en materias que o consenso social xa tiña asumidas como normais, para satisfacer as ansias de control das minorías fundamentalistas.

martes, 11 de diciembre de 2012

O Primeiro ano de M. Rajoy - Xesús Veiga

Xesús Veiga
Pasou o 20 de Novembro sen a exhibición de boato oficial que sería teoricamente previsíbel despois de vivir un ano baixo a dirección do goberno de Mariano Rajoy.Cando estaba na oposición, o líder do PP repetía que o principal problema da economía española era a falta de confianza que provocaba o gabinete de Zapatero e a non existencia dun programa de medidas reformadoras capaces de mudar a tendencia recesiva dominante.Nos meses que leva na Moncloa tivo ocasión de mostrar a distancia que media entre as promesas formuladas na campaña electoral e a dura realidade marcada polos decretos e normas aprobadas nos Consellos de Ministros.

O incumprimento dos compromisos electorais non foi episódico senón sistemático.Dende a suba do IRPF e do IVA até a non actualización das pensións pasando polo encarecemento xeralizado dos fármacos.E todo porque, supostamente, “a realidade e non Bruxelas” obrigou a tomar semellantes medidas.Esta afirmación pretendidamente exculpatoria agacha un recoñecemento de maior transcendencia:Rajoy e a súa equipa elaboraron, no ano 2011, o programa de goberno sen coñecer suficientemente as dimensións da situación económica e depositando todos os ovos salvadores na cesta de Merkel e os demais correlixionarios políticos e ideolóxicos que teñen mando na UE e no FMI.Despois do sucedido no mes de Maio de 2010 (o famoso “diktat” enviado pola “troika” a Zapatero), os dirixentes do PP non podían alegar ignorancia e moito menos unha inocencia que non se compadecía coa súa determinante presenza en moitas CC.AA. e na propia estrutura dos altos funcionarios da Administración Xeral do Estado.


O PP pode contabilizar, neste primeiro ano de mandato, un resultado desigual nas catro consultas electorais celebradas.En Andalucía recibiu un castigo non previsto e nas terras galaicas obtivo unhas cifras que poucos prognosticaban.As citas do Pais Vasco e de Catalunya deixaron en evidencia a debilidade estrutural que padece neses ámbitos territoriais.En calquera caso, Mariano Rajoy quixo xogar ao gato e ao rato con estas convocatorias:primeiro aprazou a presentación dos orzamentos de 2012 no Congreso coa intención de salvar ao soldado Arenas e despois –mentres agardaba a sentenza das urnas nas tres nacións históricas do Estado- reiterou con moita contundencia que non ía tocar as pensións.Mais alá do impacto desas estratexias gobernamentais na aritmética electoral, non semella moi congruente invocar habitualmente a primacía dos intereses xerais para xustificar as duras medidas tomadas sobre amplos sectores da poboación e, ao mesmo tempo, utilizar evidentes cálculos partidistas para administrar  o alcance e o calendario da medicina recomendada dende os poderes financeiros.


O estoupido do caso Díaz Ferrán constitúe un epílogo significativo deste primeiro ano de hexemonía política do PP.O modelo económico sementado nos anos de viño e rosas da orxía financeiro-inmobiliaria provoca este tipo de resacas.A traxectoria do antigo presidente da CEOE é unha boa metáfora das graves carencias éticas que se veñen rexistrando no funcionamento do sistema democrático español.Unha asignatura que segue pendente no comezo do segundo ano da andaina Rajoy.

domingo, 9 de diciembre de 2012

El declive del socialismo en España - Vicenç Navarro

Hay que felicitar a los jóvenes (de todas las edades) miembros del PSOE por haber hecho un documental en el que, en nombre de los militantes de base, piden perdón al pueblo español en general, y a las clases populares en particular, por haber iniciado, cuando el PSOE estaba en el gobierno, políticas públicas que, expandidas más tarde por los gobiernos conservadores españoles (y catalanes), han dañado el bienestar y calidad de vida de la gran mayoría de la población. El reciente informe del Observatorio Social de España publicado por Ariel, titulado El impacto de la crisis en las familias y en la infancia, documenta con gran detalle las consecuencias de tales políticas sobre los niños, sobre los adolescentes y sobre las familias en nuestro país. Tal informe documenta que no sólo la crisis, sino también las maneras como el Estado ha respondido a la crisis, ha afectado negativamente el bienestar y calidad de vida de las familias. Las políticas públicas llevadas a cabo por los gobiernos socialistas, políticas que han sido incluso más acentuadas y expandidas por el gobierno PP (y CiU en Catalunya), han sido responsables de tal deterioro.

Tales políticas públicas, de orientación claramente liberal, realizadas por el gobierno PSOE, estaban ya descritas en los escritos de economistas y pensadores influyentes en la corriente existente dentro del PSOE (liderada por el candidato, más tarde Presidente, del gobierno socialista español, el Sr. José Luis Rodríguez Zapatero) conocida como Nueva Vía. Uno de los mayores impulsores de tal corriente era el economista Jordi Sevilla, miembro entonces de la Comisión Ejecutiva Federal del PSOE, el cual escribió un libro, De nuevo socialismo, en el que resumía (haciendo suya) la sabiduría convencional existente dentro de la socialdemocracia europea, incluida la española, inspirada en gran parte en el New Labor dirigido por Tony Blair en Gran Bretaña. Decía retóricamente Jordi Sevilla:  “alguien puede defender a estas alturas del siglo que un programa socialdemócrata debe ir a favor de más impuestos y más gasto público…”. De ahí que el Presidente Zapatero bajara durante su primer mandato los impuestos, siguiendo el eslogan de que “bajar impuestos es también ser de izquierdas”. Reflejando también tal sensibilidad liberal, nada menos que el Ministro de Economía, el Sr. Pedro Solbes, en una entrevista a El País (22.07.07) al final del primer periodo del gobierno PSOE (2004-2008), indicara que la medida de la cual él estaba más orgulloso “era la de no haber aumentado el gasto público”, precisamente en el país de la UE-15 que tenía un gasto público (incluido el gasto público social) por habitante de los más bajos de tal comunidad (ver mi crítica del libro de Jordi Sevilla y de la Nueva Vía en mi libro El Subdesarrollo Social de España. Causas y Consecuencias. Anagrama 2006). En realidad, el gasto público (incluido el social) por habitante creció durante aquel periodo, resultado, primordialmente, del crecimiento de la economía, estimulado por la burbuja inmobiliaria, y no a cambios fiscales que hubieran generado un mayor ingreso al Estado.

Tal corriente dentro del PSOE significaba el desarrollo del liberalismo dentro del socialismo. Esta corriente estaba en contra de las limitaciones puestas al mercado mediante regulaciones públicas, alcanzando esta postura su máxima expresión en pensadores como Miguel Sebastián (que fue Ministro de Industria, Turismo y Comercio del gobierno Zapatero), también de la Nueva Vía. Tales medidas se consideraban parte de lo que definían como “modernización del socialismo” y que incluían, entre otras modernizaciones, la desatención a principios básicos del socialismo, como la redistribución de los recursos del país y el desarrollo de políticas fiscales progresivas y progresistas. Las escasas voces críticas de tales políticas eran ignoradas o definidas como “tradicionales” (la manera amable de decir anticuadas) merecedoras del olvido.

Muchas políticas públicas derivaron de tales posturas liberales, siendo una de ellas la Reforma Fiscal del 2006, que bajó los impuestos creando un agujero en los ingresos al Estado de casi 20.000 millones de euros, agujero que no se notó (hasta que la crisis estalló en 2007) debido al incremento de los ingresos al Estado como consecuencia de la citada burbuja inmobiliaria. Dicha burbuja se había generado en la época del gobierno Aznar y su desarrollo fue facilitado por las medidas tomadas por el Banco de España (presidido durante el gobierno PSOE por el Gobernador Fernández Ordóñez, una personalidad de sensibilidad liberal muy acentuada, nombrado por el gobierno Zapatero) que tuvo una gran responsabilidad en el desarrollo de la crisis financiera que España está sufriendo (el excelente documental crítico del PSOE al cual hago referencia al principio del artículo confunde, sin embargo, el Banco de España con los técnicos de tal institución, que sí que advirtieron de las políticas erróneas que la dirección política del  Banco estaba aprobando) .

Dentro de este esquema conceptual liberal, puede entenderse como el gobierno respondió a la crisis, respuesta sacada de un libro de texto de economía liberal. Los equipos económicos de los gobiernos Zapatero, tanto antes como durante la crisis, eran claramente liberales. Su respuesta a la crisis dañó a las clases populares y empeoró la situación económica y social del país. No hay, sin embargo, suficiente concienciación en el establishment del PSOE de que el deterioro del bienestar de las clases populares se debe, no sólo a la crisis, sino también, como he subrayado anteriormente, a la manera cómo se respondió a ella. Tales medidas han sido enormemente impopulares.

Las políticas alternativas que ni siquiera se consideraron.

Las políticas liberales (que en el lenguaje económico actual se conocen como neoliberales) que caracterizaron la respuesta a la crisis, se hicieron argumentando que “no había otras alternativas”, postura ampliamente reproducida en los mayores medios de información en España, conocidos internacionalmente por su escasa diversidad ideológica y sistemática discriminación contra voces críticas en las izquierdas. El gobierno PSOE congeló las pensiones públicas de vejez, intentando ahorrar 1.200 millones de euros para reducir el déficit del Estado (creado en parte por los recortes de impuestos de la reforma fiscal del 2006), sin considerar como alternativa el mantener el impuesto de patrimonio (que habría conseguido incluso más recursos, 2.100 millones de euros) o anular la rebaja del impuesto de sucesiones (consiguiendo 2.552 millones) o revirtiendo la bajada de impuestos de personas que ingresaban más de 120.000 euros al año, consiguiendo 2.500 millones de euros. Y así, una larga lista de alternativas. Como mostramos Juan Torres, Alberto Garzón y yo en el libro Hay Alternativas. Propuestas para crear Empleo y Bienestar Social en España, por cada recorte que hizo el gobierno PSOE (y más tarde el gobierno PP), había una alternativa. El que se aplicaran los recortes a unos y no a otros tenía y continúa teniendo mucho que ver con el distinto nivel de influencia sobre el Estado que tienen las distintas clases sociales y grupos de presión existentes en España.

Y fueron las clases populares las que resultaron más perjudicadas por aquellos recortes y por otras reformas, como las del mercado laboral, que tenían como objetivo (aunque no se dijera) rebajar los salarios a fin de aumentar –se decía- la competitividad de la economía española. Tales políticas, seguidas más tarde por los gobiernos PP y CiU, explican que, por primera vez en el periodo democrático, las rentas del Capital hayan sobrepasado las rentas del Trabajo. Aunque hoy el socialismo español no hable de ello, el hecho es que la lucha de clases está siendo ganada a diario por el mundo del capital financiero y de las grandes empresas a costa de la derrota del mundo del trabajo. Y las políticas del PSOE han contribuido a ello.

Ni que decir tiene que los gobiernos PSOE presididos por el Sr. Zapatero también hicieron reformas positivas (sobre todo en las áreas sociales). Pero en las políticas económicas y fiscales, que son las que condicionan en gran medida las políticas sociales, los gobiernos socialistas, y sobre todo su respuesta a la crisis, fueron claramente negativas, y alienaron grandes sectores de su electorado.

El inmovilismo del socialismo español

El declive electoral del PSOE, del PSC y de los otros componentes del socialismo español se debe a esta realidad. A la luz de estos acontecimientos varios hechos son particularmente sorprendentes. Uno es que el equipo dirigente del PSOE sea hoy el mismo que llevó a cabo aquellas políticas tan impopulares. Otro es que tal equipo no haya hecho ninguna autocrítica y se resista a hacerla. Pero otro hecho, también llamativo y muy sorprendente, es que no haya habido una rebelión de la militancia, un caso único entre los partidos socialistas europeos. Incluso en Alemania hubo una revuelta frente a las reformas neoliberales del gobierno socialdemócrata alemán, presidido por el canciller Schröder, que llevó a una escisión en aquel partido (creándose Die Linke –La izquierda-). Tal silencio en el socialismo español (y en el socialismo catalán, cuya reciente rotura tiene que ver con otras causas) está reforzando la percepción generalizada de que el PSOE (como también otros partidos) es la suma de los que tienen cargos políticos que defienden a ultranza sus privilegios más aquellos que aspiran a tenerlos. Tal percepción, profundamente injusta en cuanto a la militancia, se reproducirá a no ser que haya una revuelta de las bases del partido para cambiar profundamente tal instrumento político y sus políticas neoliberales. De no ser así, el futuro de los partidos socialistas en España verá su continuo declive.


Artículo publicado por Vicenç Navarro en la revista digital SISTEMA, 6 de diciembre de 2012

viernes, 7 de diciembre de 2012

Niemeyer. A doce revolución das formas - Emilio Argiz

(Leer en castellano)

Nun listado de grandes arquitectos ó longo da historia, poucas dúbidas hai de que Niemeyer tería praza fixa nos primeiros postos da lista. A potencia da súa obra, a lonxitude da súa vida – río, e o avatar de ser o home axeitado no momento preciso para ligar a súa historia á do Brasil, fan del un icono equiparable a Wright, Le Corbusier, e poucos máis.

Foi nunha colaboración con Le Corbusier que iniciou a súa carreira edilicia no 1936, coa sede do Ministerio de Educación, primeiro edificio moderno no Río de Xaneiro, e fito do amencer do extraordinario proceso de modernización e desenrolo do Brasil do S. XX. Pero se Le Corbusier foi sempre para Niemeyer o pai da arquitectura moderna, él emanciparase de seguida, e partindo da admiración, e das mesmas concepcións de plástica e funcionalidade, desenrolará unha semántica de seu, que o mesmo Niemeyer definiu deste xeito: “Non é o ángulo recto o que me atrae, nin a liña recta dura, inflexible, inventada polo home. Só me atrae a curva libre e sensual; a curva que atopo nas montañas do Brasil, no curso armonioso dos seus ríos, nas ondas do mar, ou no corpo  da muller amada. O universo está feito de curvas”. Así, afondando no Movemento Moderno, e ao tempo cultivando unha distancia crítica, Niemeyer desenrola en pouco tempo esa linguaxe propia, facendo súa a herdanza moderna da relación forma – función, pero buscando tamén a emoción da beleza e a invención.


Con eses presupostos, desenrola o corpo principal da súa obra entre o 1936 e o 1970, con unha madurez extraordinaria, e sendo quen de producir arquitectura a un tempo sinxela, grandiosa, e perfectamente identificable como súa. O azar, e a intersección do seu camiño vital cos de Lucio Costa e do Presidente Kubitschek, fará que Niemeyer teña ó seu cargo nos anos 40 o desenrolo urbanístico de Pampulhas (en Belo Horizonte), prodixio de madurez creativa, e a partires dos 50, a oportunidade única de amosar en Brasilia todo o seu potencial, construíndo “ex novo” unha cidade capital. A resposta a ese reto son os magníficos pazos dos distintos ministerios, o edificio do Congreso Nacional, ou a Catedral Metropolitana. E tanto á altura estivo no empeño, que os pazos de Alborada ou Planalto, ou as torres e cúpulas do Congreso convertéronse no símbolo non só da capital, se non de todo o país, e Brasilia foi declarada Patrimonio da Humanidade, no único caso de que o autor fose testemuña en vida de tal recoñecemento.


O fito de peche do seu período cume de madurez creativa podemos poñelo no edificio da sede do Partido Comunista francés, en París, de 1965, ou na Universidade de Constantina, en Alxeria, equilibradas sínteses de modernidade reflexiva, beleza funcional de sinuosas curvas, e dominio audaz das posibilidades técnicas do formigón. A partir de aí, a potencia da linguaxe de seu (algo que moi poucos creadores acadan), fixo que Niemeyer se fose reescribindo, ás veces ata case a reiteración de si mesmo. Pero pouco se pode dicir na súa contra, cando foi quen de entrar nunha segunda madurez, e producir no 91, con 83 anos, a extraordinaria delicia do Museo de arte contemporánea de Niteroi, ou xa neste século o novo Museo de Brasilia, ou o Centro Cultural de Aviles, entre outros.


Á morte de Niemeyer, cabe destacar sobre todo a súa paixón pola vida, e a coherencia do seu percorrido vital. Morreu comunista, como comunista era de estudante, sendo ata o final un rendido amante da beleza feminina, da arquitectura, e da cálida sensualidade da magnífica topografía do Río. Foi quen de facer a doce revolución das formas, na que a beleza tamén é función.

jueves, 6 de diciembre de 2012

¡Féliz Saqueo! - Antonio Campos Romay

Antonio Campos Romay
Estas fechas próximas a la Navidad propias a mensajes almibarados que pretenden borrar las malicias humanas bajo un copo de nieve y bombillas  multicolores a mayor gloria del mercantilismo de ocasión que acosa desde cada esquina en nuestros bolsillos a los fugitivos euros que en ellos no habitan, quizás convenga por un cierto respeto a la veracidad sustituir el tradicional ¡Feliz Navidad! por ¡Feliz Saqueo!...

Un Navidad donde los llamados recortes van desde la paga extra de los funcionarios o las pensiones de aquellos que creían que tras décadas de trabajo podrían aspirar a que los dejaran en paz, hasta la sanidad y la enseñanza públicas, algo que se consideraba tan consolidado como el Portal de Belén. Pero ni el Portal del Nazareno estaba consolidado pues Ratzinger (casualmente alemán) de un plumazo le recorto el buey y la mula, ni el estado de Bienestar estaba a cubierto del ánimo demoledor del Sr. Rajoy y los alumnos del Sr. Aznar que pululan en su entorno. Los llamados recortes que ensombrecen los ánimos de la ciudadanía, esa tala sistemática que reduce el país a la miseria, son por cierto bastante menos su montante que el que se aplica en salvar las posaderas a los saqueadores a los procede felicitar en estas fechas.
 

Es tema recurrente en determinados círculos satanizar a las Autonomías como culpables de las desgracias económicas que ellos vertieron sobre la ciudadanía. Se obvia que el fondo arbitrado para rescatar a los territorios es inferior a lo que se va a usar del dinero del común  solo en Banquia.  Tal fondo no llegó a agotarse. Sobraron casi tres mil millones de euros. Pero si se ampara a machamartillo el dislate de algunos niveles de administración que salvo anacronismo y caciquismo poco más ofrecen.
 
Saquean, y no en sentido figurado desde miembros de la Casa Real hasta presidentes de la Patronal, directivos de las Cajas, toda clase de delincuentes de cuello blanco y conciencia negra,  algunos (menos de los que se quiere hacer creer)  políticos corruptos, y toda clase de parásitos que hacen del torrente presupuestario permanente libación, lo que no les coarta para radicalizar con insolencia su discurso ultraliberal.

Da pereza por reiteración hablar del saqueo que se está cometiendo con absoluta impunidad amparado en la mayoría mordaza parlamentaria y la minoría moral de quienes la detentan. Se saquea el dinero de las clases medias, se saquea el mundo del trabajo, se saquean los derechos civiles y sociales, se saquean las libertades ciudadanas, se saquea la esperanza, se saquea el presente y el futuro….Se saquea incluso la identidad territorial y las lenguas propias…

Dice una persona comprometida por su biografía en políticas que contribuyeron a alcanzar las cotas de bienestar que “habíamos” conocido que lo peor no son ya los políticos que se venden, sino los que se regalan… Estos últimos, tancredos patéticos, componen una generación de meritorios de la política que con papanatismo absoluto jalean la destrucción de una sociedad en la que poco participaron y menos ayudaron a edificar. Solo pendientes de proteger su “modus vivendi” o no distinguen, o prefieren en su amoralidad no hacerlo, entre la política como herramienta al servicio de los sociedad o mecanismo para servirse de ella. Suman ignorancia teórica, desconocimiento histórico y rezuman soberbia y pedantería. Domésticos felices que se gratifican con unas gracias de sus amos y unas migajas del suculento festín de los saqueadores, pues ni a esa categoría llegan…

Decía el Sr. Guerra con legítima satisfacción, “vamos a poner a España que no la va a conocer ni la madre que la parió”… Tales palabras tendrían razón hoy con negro sarcasmo…Tras D. Mariano y los alevines del Sr.  Aznar, “al país ni lo conocerá la madre que lo parió ni el padre que lo engendró”.

¡Feliz saqueo señoras y Señores¡… Se lo desean los desahuciados, los parados, los que emigran con sus conocimientos al exterior, los que visitan los comedores de Caritas, los que se arrojan desde un balcón, los que por carecer, carecen hasta de esperanza…

miércoles, 5 de diciembre de 2012

O PP vive das rendas do fracaso socialista - Xosé A. Gaciño

Xosé A. Gaciño
Van mal nas sondaxes de opinión, co presidente Rajoy nos mínimos de avaliación, pero parece que non lles vai tan mal nos resultados electorais de ámbito autonómico que se veñen sucedendo desde que gañaron as eleccións xerais de hai algo máis dun ano. O Partido Popular foi a forza máis votada en Andalucía, aínda que non conseguiu a maioría absoluta (o que lle permite gobernar á coalición PSOE-Esquerda Unida). Si acadou maioría absoluta en Galicia e mantivo a súa posición secundaria en Euskadi e Cataluña, onde xa conta con que non pasa desa condición.

Así transmiten a impresión de que non importa que se sucedan folgas xerais e mobilizacións diversas, mentres teñan a favor o veredicto das urnas. Despois de todo, nin as sondaxes de opinión gozan de solvencia nestes momentos (nótese que o ministro Wert procede dese sector) nin as mobilizacións son fáciles de interpretar (como pode testemuñar Artur Mas). Non hai que estrañarse, por outra parte, de que sigan a botar man da herdanza recibida para  xustificar o desmantelamento progresivo dos servizos sociais. Neses resultados, a mellor posición relativa do PP débese case sempre á caída electoral dos socialistas, que parece non ter aínda fin.


Recordemos que, nas eleccións xerais do 20-N do ano pasado, o PP acadou a maioría absoluta con case medio millón de votos menos dos que conseguiran os socialistas no 2008 (cando quedaron a sete escanos da maioría absoluta), de xeito que ben pode dicirse que aquelas eleccións, máis que gañala a dereita, as perderon estrepitosamente (máis de tres millóns de votos perdidos) os socialistas.


Desde esas eleccións, os populares van perdendo votos en cada consulta que se celebra, pero, como os socialistas perden bastante máis, poden dar a sensación de gañadores (ou, polo menos, de manter o tipo). Basta con manexar as porcentaxes en vez dos números absolutos de votos. Así, non é necesario explicar que, en Andalucía, perderon en marzo deste ano uns 160.000 votos, con respecto ás autonómicas anteriores (e máis de catrocentos mil, en relacións coas xerais do 2011, pero neste caso hai que ter en conta a diferenza de participación), pero quedaron en primeiro lugar porque o PSOE perdeu máis de seiscentos mil votos sobre as autonómicas do 2008 (pero menos de setenta mil con respecto ás xerais, o que significa unha contención importante da caída neste caso).


Máis significativo é o caso de Galicia, onde o PP chegou a unha maioría absoluta máis folgada (catro escanos de diferenza) que a mínima que obtivera no 2009, pero con 135.000 votos menos que entón (e douscentos mil votos menos que nas xerais do 2011, nas que houbo menor abstención). Menos relevancia teñen os resultados nas eleccións vascas: uns quince mil votos menos que nas autonómicas anteriores e oitenta mil menos que nas últimas eleccións xerais.


En Cataluña, onde o nivel de participación foi esta vez semellante ao duns comicios xerais (case un setenta por cento, cando a media de participación nas autonómicas é do sesenta por cento), o PP perdeu máis de douscentos mil votos con respecto ás últimas xerais (as do ano pasado) e os oitenta mil que gañou, con respecto ás autonómicas do 2010 habería que anotalos á conta da maior participación. Foi precisamente a maior afluencia de votantes a que frustrou en gran medida as previsións maioritarias de Mas: se a abstención se tivese mantido nos habituais niveis autonómicos, é moi probábel que CiU, polo menos, repetise escanos. A súa aposta soberanista moveu á participación dos votantes que normalmente non se interesan pola política autonómica, pero o PP apenas recolleu apoios nesa bolsa de votantes, da que si se beneficiou Ciutadans, unha opción política de novo estilo, que defende a opción española sen a retórica imperial da dereita centralista.


Electoralmente, o PP está a vivir das rendas do fracaso socialista. Pode que conte con que a recuperación económica empece a producirse antes da próxima cita coas urnas, a do 2015. Pero algo así debía pensar Rodríguez Zapatero, con respecto a 2012, cando a crise empezou a facer sentir os seus efectos, e viu frustradas as súas esperanzas aquel día de maio do 2010 no que se incorporou á liña europea de afrontar a crise só con drásticos recortes nas políticas sociais. Non se recuperou a economía e moito menos o PSOE.
Cara ao 2015, as posibilidades de que a economía se recupere son escasas. Quizais a baza máis sólida coa que poida contar o PP para a súa continuidade no goberno sexa a de que sigan igualmente escasas as posibilidades de recuperación dos socialistas. Outras opción electorais quedan aínda moi lonxe dos niveis “competitivos”.

sábado, 1 de diciembre de 2012

Escudos humanos - Carlos Etcheverría

Somos el escudo de un gobierno insensible e inhumano, que deja de lado al débil y protege al poderoso.

El número de españoles en situación límite crece sin parar: sin trabajo ni desempleo, desahuciados sin techo, enfermos sin curar. Su número es tan elevado que se cuenta por millones.

Esa población no cuenta y se abandona a su desgraciada suerte. De entre la famélica legión destaca por su dramatismo el desahuciado por deudas insuperables. Hoy no se priva de libertad por esta causa, solo se le quita la vida.

A los muertos por desesperación se les injuria como reos de suicidio, en tanto los delincuentes que les empujan a la fatal decisión, no se les denigra por cometer un delito de lesa humanidad.

Los causantes miserables de que otros lo hayan perdido todo, hasta la esperanza, cuentan con un escudo que protege su indignidad, permitiendo tal estado de cosas.

Toda la sociedad es culpable de cubrir y resguardar al indigno: los que no salen a ocupar calles y plazas con su protesta; los que desprecian la miseria y a los miserables, y los que dicen cumplir la ley. La complacencia de estos que se proclaman servidores del orden establecido,  es complicidad: Legisladores de leyes injustas; jueces que ejecutan la maldad con su equipo de desalojo (comisión judicial, policía, cerrajero); medios de comunicación e iglesias silentes.

Si tuviésemos conciencia y nos sometiéramos a ella, nos importaría poco que nos acusaran de desacato o desobediencia, y sabríamos afrontar las represalias. En estado de necesidad no se comete delito por incumplir el mandato o la ley.

Con la solidaridad de todos ¿Quien quedaría para impedirlo?