Morrer coa conciencia crítica posta - Xosé A. Gaciño

Ceferino Díaz

A súa última intervención en público foi na reunión do Comité Nacional do PSdeG-PSOE do pasado 11 de novembro para reclamar un cambio moi profundo no seu partido, para ilusionar á militancia e para reconciliarse coa cidadanía, “que nos ve hoxe, aos socialistas, máis como profesionais da política que como persoas preparadas e dispostas a servir”. Entendía que viñan de fracasar nas últimas eleccións autonómicas por falta de propostas, e que un partido non se pode definir só por estar á contra, por criticar ao goberno, senón, fundamentalmente, por achegar solucións.

Recordou que o dogma neoliberal, cuxa aplicación o PSOE critica ao actual goberno conservador, foi aceptado polos socialistas en maio do 2010, porque “naquel momento non tiñamos alternativa, nin a tiñamos nós nin a tiña a socialdemocracia europea”, que despois reformaron a Constitución “porque nos mandaron e tamén porque non tiñamos alternativa” e que agora seguían sen ter alternativa, nin para o Estado nin para Galicia. E avogaba pola elaboración de propostas de esquerdas e galeguistas desde un partido máis aberto e máis participativo, “que aclame menos e debata máis”.

Ceferino Díaz morreu coa conciencia crítica posta. Levouna sempre posta ao longo da súa traxectoria, xa desde a Facultade de Económicas compostelá, aquel viveiro de “rojos” e “separatistas” (segundo a valoración franquista), encabezado no seu momento polo profesor Xosé Manuel Beiras, e do que tamén saíron os dous presidentes socialistas da Xunta, Fernando González Laxe e Emilio Pérez Touriño, cadaquén cos seus recorridos partidarios (desde o PSG ou o PCG até o BNG ou o PSOE, segundo os casos), no medio de encrucilladas persoais que desgarraban ilusións xuvenís e obrigaban, nalgúns casos, a afrontar políticas pragmáticas, que non sempre resultaba fácil compatibilizar coas conviccións profundas.

Incorporado ao PSOE desde o nacionalismo de esquerda (o PSG de Beiras), Ceferino Díaz plantou cara ao xacobinismo da súa dirección central, a de Alfonso Guerra, para intentar que o Estatuto galego non fose de segunda división. A súa carreira política foi case exclusivamente parlamentaria, primeiro na cámara galega (na que foi voceiro do grupo socialista e presidente da Comisión de Economía) e despois, do 2000 ao 2011, no Congreso, no que presidiu unha subcomisión sobre a catástrofe do Prestige. Nos últimos dez anos, ademais, tivo que soportar o padecemento do cancro de medula que ven de rematar coa súa vida. A democracia, o socialismo e Galicia foron as bases das súas conviccións e os obxectivos do seu traballo. Desde a discreción, a honradez e o sentido crítico.

Penso que é importante falar de exemplos como este nuns momentos nos que se repiten descualificacións contra todos os políticos en xeral, como consecuencia dos escándalos producidos por determinadas prácticas de corrupción que, en certos niveis de xestión pública ou partidaria, dan a sensación de ter carácter sistemático. Os propios partidos políticos non parecen moi interesados en desmentir esta sensación: a maioría das veces defenden aos sospeitosos ate o último segundo antes da súa condena xudicial. E seguen preferindo aos que aclaman, en vez de atender aos que critican e debaten.