jueves, 31 de mayo de 2012

La revolución ultraliberal y los convenios colectivos - Isidoro Gracia Plaza

Hay noticias de gran importancia que, inexplicablemente, en la prensa española, no resaltan o simplemente no aparecen, siguen algunas producidas en los últimos meses de 2012:

“Los trabajadores del metal en Alemania tendrán un aumento salarial del 4,3 por ciento después de que tanto los sindicatos como la patronal recomendarán asumir para todo el país el acuerdo a que habían llegado las dos partes en el suroeste del país”.


“La compañía alemana de servicio postales, Deutsche Post, va a aumentar, a partir del mes de  abril, un 4 % el salario mensual de 130.000 empleados sujetos al convenio colectivo”.


“El gobierno alemán y los sindicatos lograron un acuerdo para la revisión salarial, que supone una subida del 6 % en la función pública,…, se llevará a cabo en dos tramos,….”


Tampoco se habla de la revolución neoconservadora que asola Europa, que sufrimos especialmente en el sur, y que solo está matizada  y atemperada en su expolio a los trabajadores por la relación de fuerzas existente. Cierto es que los sindicatos alemanes pueden ser los que en Europa tienen posiciones más fuertes, tanto por su afiliación, como por la cobertura legal que lustros de gobiernos socialdemócratas le han dejado, pero no es menos cierto que ese tipo de cesión parece tener mucho más que ver con la proximidad de unas elecciones, que pueden derribar a la mejor aliada de los ultraliberales, por no decir su representante más directa, la Sra. Merkel, por lo que se hacen necesarias algunas concesiones.


Se entienden, desde esa perspectiva, muy bien un par de cosas: esas noticias pueden dar pistas a los sufridos ciudadanos de lo que realmente está sucediendo, y porqué uno de los principales ataques producidos por la Reforma Laboral se dirige contra la negociación colectiva.


Desde la del ciudadano español de a píe lo que se entendería, si se conociesen suficientemente, es que antes de tener los votos la derecha, incluso la alemana, cede u oculta sus intenciones, y que cuando los tiene olvida los intereses de trabajadores y ciudadanos, para servir a los que considera amos del mundo, por no sé muy bien qué derecho natural o divino.


Esperemos que la izquierda europea y española aprenda la lección y actúe en consecuencia, sin estúpidos complejos respecto al ente “mercados”, igual que hace la derecha respecto al conjunto de ciudadanos. También es una buena lección, para todos, saber que en España no existe la prensa  neutral ni libre, salvo para los que tienen suficiente dinero para ser propietarios de medios de comunicación.

¿Unha monarquía bananeira? – Antonio Campos Romay

Por república bananeira, de xeito pexorativo é común referirse a un pais onde a inestabilidade e a  corrupción abunda xunto a un escaso respecto á norma e ao dereito.  Países económicamente deprimidos, empobrecidos e con producións dun  escaso valor agregado. Onde a especulación financeira e o suborno son axentes  máis importantes que o pacto social. Onde os corruptos vulneran permanentemente a ficción democrática do país e a súa  presunta independencia. “O Henry”, un dos máis grandes mestres do relato curto, falecido en 1910 de cirroses hepática con apenas  50 anos acuñou o termo nun dos seus relatos. A expresión fixo fortuna e pasou a ser sinónimo dos paraísos dos delincuentes non comúns. “O Henry” cuxo nome real era William Sydney Porter fíxose famoso polo seu admirable tratamento dos finais narrativos insospeitados o que popularizou en lingua inglesa a expresión “un final ao O Henry”. 

Os delincuentes non comúns, son os que andan impunes pola rúa pavonándose das súas rapiñas e estafas. Normalmente son ex de case todo e especialistas en apañar o produto do suor alleo sen a menor vergoña. Omnipresentes e omnipotentes. Sen entender de color nin de bandeira. E coma non, penduranlle medallas no peito. Os delincuentes comúns están no cárcere. Por roubar migallas, traficar cuns gramos de coca (os grandes traficantes tamén son delincuentes non comúns), asaltar co mono unha botica, andar exercendo a prostitución mais esgazada nunha beirarrúa, ou caer nunha redada de top-manta.

Delincuentes non comúns abundan a reo nesta monarquía. Velahí a definición de “O Henry”. Segundo dela compre falar dunha monarquía bananeira… O xefe do estado, chamado “O Rei”,  amamantado aos peitos dun ditador, cando o pais esta piques de entrar en quebra vaise de elefantes en noites de viño e rosas ao mais lonxe de Africa afastando a súa real persoa das miserias dun pais que agoniza. O xenro, no tempo que non anda polos xulgados podería encadernar os correos  que remitiulle ao seu ex - socio co gallo de subliñar mais a facíana do seu real sogro como exemplar pai de familia que vela por cada un dous seus intercedendo onde faga falla. Virtuosa familia que fixo do aforro exemplo se damos creto ao listado Forbes que atribúelle unha substanciosa fortuna. De ser  certo non está nada mal tomando conta  como chegou non seu dia de rapaciño ao Pazo do Pardo, non pola senda dos elefantes senón pola fronteira portuguesa.

Quen preside os xuíces, chamado a ser modelo etico de  comportamento, esquece que goza dun salario propio dun sátrapa das mil e unha noites nestes tempos de crise  (e mesmo nos de bonanza), e a única pauta que nos deixa e a súa afección  a Porto Banús e aforrando no persoal, que para iso está xa o publico. Nin dimite nin explica. So tatexa o estribeillo dunha canción lusitana: “Daqui não saio! Daqui ninguém me tira!” Mentres o Tribunal Constitucional, nin esta ni se lle espera…

Banqueiros,  “caixeiros” e “bankistas” fican bailando a ienka un paso adiante outro para atrás pero sempre impunes e cos petos cheos de cartos publicos. A carón deles unha clase política, cómplice por acción ou misión, asubía ollando o ceo. Se acaso rosma pa si mesma...Si home si,  comisión de investigación. Ben, de seguro, pero nin agora nin e hora. Trasparencia, si home...como non…O gobernador do Banco de España vaise sen explicar porque faino. Cego e mudo, tal que estivo moito tempo. Tampouco e cousa de que agora prodúzase o milagre. Nin falará agora e de seguro calarano para sempre. Como os documentos non desclasificables do Ministerio de Defensa.

A clase política ten o prestixio en circunstancias parellas as do Sporting de Xixón. En descenso automático. A diferenza e que os do Sporting son mozos simpáticos que merecen o noso respeto. Os medios de comunicación non afíns a ideoloxía económica imperante faleceron en combate de xeito sistemático e programado.

Dende a xefatura do estado ate o executivo, pasando pola inoperancia do legislativo –masa coral silente-, a xudicatura e moitos recunchos distintos, impera unha vaga de comportamentos que estremecen calqueira sentimento de vigor democrático. As ordes chegan de fora e cada vez mais imperativas e acatanse sumisamente… Intervidos, rescatados, secuestrados? Que mais ten… Xaque logo tal e, e tal parece, todo  invita a entender que poderiamos  segundo as premisas de “O Henry”, ser súbditos dunha  monarquía bananeira.

miércoles, 30 de mayo de 2012

Que se investigue hasta el final - Kostka Fernández

¿Por qué el Estado tiene que hacer frente a los desmanes de entidades de crédito privadas que no han sabido gestionar el patrimonio que los depositantes les confiaron? Seguramente porque es el mal menor, aunque sea muy malo.

¿Por qué se privatizan los beneficios y se socializan las pérdidas? Quizás para evitar que los depositantes, que nada tuvieron que ver con la gestión, no salgan perjudicados de una nefasta gestión y, presuntamente delectiva, de quienes las dirigieron, con el amparo y el beneplácito de los partidos políticos, los sindicatos y el Banco de España.

¿Por qué no interviene el Fiscal del Estado y se depuran responsabilidades civiles y penales, si las hay? Seguramente por miedo a que se descubra que no sólo los gestores fueron los responsables, sino también los que los nombraron y legitimaron sus actuaciones.

Los ex directivos de la cajas de ahorro, los que ya se fueron, cobraron en A, sin contar el B, sin contar las comisiones ilícitas por créditos concedidos y sin contar los autocréditos para especular que se otorgaban, unos 93 millones de euros aproximadamente, que en la antigua moneda son 15.474 millones de pesetas.  Pero ahí no termina la cosa, puesto que una buena parte de esos directivos todavía tienen cantidades pendientes de abonar en conceptos como pensiones o pagos adeudados. Por ejemplo, el que fuera director general de Caixa Penedés, que hoy  forma parte de Banco Mare Nostrum, reclama por vía judicial 3,7 millones de euros que dice que aún le adeuda su antigua entidad por su salida de la Caja. O, por ejemplo, los 14 millones de euros que ahora reclama el directivo de Bancaja Aurelio Izquierdo, o los 10 millones de euros que pacto a su salida el ex director general de Catalunya Caixa, Josep María Loza. Por no hablar de los macro escándalos de Caixa Galicia y de Caixanova.

Bankia, que ha protagonizado el mayor rescate de la historia de España, con cerca de 23.500 millones de euros, está ahora en manos de José Ignacio Goirigolzarri, ex consejero delegado del BBVA hasta octubre de 2009, cuando abandonó la entidad tras recibir una liquidación de 52 millones de euros, que ponía fin a los enfrentamientos con el presidente del banco, Francisco González.

Al antiguo presidente de Bankia, Rodrigo Rato, que presentó su dimisión el 7 de mayo, le corresponde un plan de pensiones de 1,2 millones de euros, que está previsto que perciba en acciones. No menos escandalosas fueron las indemnizaciones, sueldos y pensiones que se autoimpusieron Narcís Serra, su número dos y su número tres poco antes de quebrar Caixa Catalunya.

En todos lados cuecen habas a "caldeiradas", quizás por eso no quieran los políticos que se investigue. Pero la fiscalía está obligada, por mucho daño que se haga a la credibilidad financiera internacional de España, sino cometerá prevaricación y tendremos que ser los ciudadanos los que denunciemos a todos.

Recomendaciones específicas para España 2012-2013 - Comisión Europea

Implementar la estrategia fiscal como está planeado, presentar medidas multianuales concretas y detalladas para apuntalar los objetivos presupuestarios para 2013 y los años siguientes y garantizar la consecución de los objetivos de déficit, en todos los niveles de la Administración. Esto incluye la adopción de medidas adicionales en las comunidades autónomas en línea con los planes de ajuste aprobados y aplicando estrictamente las nuevas provisiones de la Ley de Estabilidad en cuanto a transparencia y control del Presupuesto. A partir de 2013, asegurar una estructura del ajuste adecuada para asegurar que se hacen los progresos suficientes para lograr los objetivos de déficit a medio plazo, incluido el cumplimiento del techo de gasto. Establecer una institución fiscal independiente que proporcione análisis, asesoramiento y control de la política fiscal. También deberá estimar el impacto presupuestario de la legislación propuesta. Todas las recomendaciones específicas a los países serán revisadas en función de si se concede un año adicional para corregir el déficit excesivo.

Acelerar el aumento de la edad de jubilación e introducir los factores de sostenibilidad previstos en la reciente reforma de las pensiones y apuntalar la Estrategia de Empleo Global para los trabajadores mayores con medidas concretas para desarollar una formación que se dilate en el tiempo y mejorar las condiciones de trabajo y fomentar la reincorporacíon de este colectivo al mercado laboral.
 

Poner en marcha un sistema tributario consecuente con los esfuerzos de consolidación fiscal y que impulse más el crecimiento, incluyendo un desvío de los impuestos al trabajo hacia los gravámenes al consumo y sobre el medio ambiente. En concreto, dirigir el escaso ratio de ingresos del IVA ampliando sus bases imponibles. Asegurarse de que disminuye la desviación de los impuestos que favorece a las familias endeudadas y propietarias de una casa (por oposición a los inquilinos).
 

Poner en marcha la reforma del sector financiero, en particular identificando y afrontando la situación de las instittuciones que aún son débiles, impulsar una estrategia completa para tratar efectivamente con los activos en los balances de las entidades. También habrá que definir una postura en la financiación y uso de las ayudas a la banca.
 

Poner en marcha las reformas del mercado de trabajo y tomar medidas adicionales para aumentar la efectividad de las políticas laborales aumentando sus objetivos, impulsando la formación y los servicios de asesoría en los empleos; fortaleciendo sus vínculos con las políticas pasivas e impulsando la coordinación entre los servicios de empleo nacional y los de las comunidades autónomas, incluido la información compartida sobre las ofertas de empleo.
 

Implementar el Plan de Acción Juvenil, en contreto en lo que se refiere a la calidad del mercado laboral y la relevancia de la formación vocacional y la educación, e impulsar los esfuerzos para reducir el fracaso escolar y aumentar la participación en la educación vocacional y formación a través de la prevención, intervención y medidas de compensación.

¿Recortes o reformas en la Universidad? - Francisco J. Bastida

Francisco J. Bastida
Creerse en posesión de la verdad es malo. Apoyarla en una mayoría absoluta aún es peor. El resultado es gobernar por decreto-ley, despreciando el diálogo. ¿Para qué transaccionar con los que están equivocados? En su arrogancia, el ministro Wert aún debe de estar pensando el porqué del plantón que le dieron los rectores universitarios, enfadados por su ordeno y mando. Las formas pueden descalificar a una persona, y más a un político. Ahora bien, no tienen por qué descalificar sin más el contenido de sus decisiones.

La Universidad española lleva tiempo necesitada de una profunda reforma. El problema es que, sin crisis económica, el Gobierno no ve razón para soportar el coste político del cambio, y el mal se perpetúa. Con crisis económica, cualquier reforma que se introduzca siempre podrá criticarse como tijeretazo por necesidades presupuestarias. Al final, por unas u otras razones no se toca lo esencial y todo queda en lo más fácil, una reducción del gasto en personal y un aumento de las tasas académicas.

Lo cierto es que el análisis que hace Wert de la Universidad española es en muchas cosas razonable. La cuestión de fondo no está en qué medidas adoptar para resolver el problema, sino en ponerse de acuerdo en cuál es el problema. En las últimas décadas ha habido una deriva constante hacia un modelo de Universidad popular, intensificado por la descentralización autonómica. El resultado es el libre o fácil acceso a una Universidad de proximidad, incluso con titulaciones duplicadas para satisfacer intereses locales, y con unas tasas académicas ridículas; el importe de dos mensualidades en un colegio privado de Secundaria es más alto que muchas matrículas anuales universitarias.

No es sostenible el número de universidades que hay en España, ni el número de titulaciones que muchas de ellas ofrecen. Tampoco lo es la función que está cumpliendo la Universidad, una fábrica de parados y de encubrimiento del paro, con gente ociosa que pasa más tiempo en la cafetería que en el aula. El mayor error es pretender que toda la población tenga estudios universitarios. Como consecuencia, el nivel de exigencia de conocimientos para el acceso es mínimo y cada vez se amplía más el número de oficios que entran en la lista de titulaciones universitarias.

El desconocimiento del sentido del numerus clausus lleva a decisiones irracionales, como restringir de manera exagerada el acceso a los estudios de Medicina o de Fisioterapia y, en cambio, no poner filtro alguno para matricularse en el grado de Derecho. La Universidad no puede ser una cuestión de cantidad, sino de calidad para la investigación y para la mejor formación de cara al mercado laboral. La oposición al numerus clausus es una demagogia intolerable. Aunque haya suficientes profesores y aulas, sólo deben entrar en la Universidad aquellos que demuestren méritos académicos. Es una gran frustración comprobar cómo más de la mitad de los estudiantes que se matriculan en titulaciones sin numerus clausus muestran desde el inicio un desinterés por el estudio que los convierte en alumnos I+D (ignorancia+desidia). Esto lastra la enseñanza y la calidad de la Universidad; perjudica a todos, incluidos los que pierden sus mejores años vagueando por los campus.

Habrá que mejorar y mucho el sistema de becas, para que nadie con talento deje de matricularse en la Universidad por motivos económicos y en esto no se puede ser exigente pidiendo más nota a un becario que a uno que no tiene beca; incluso se debe admitir algún número de suspensos, porque normalmente el que accede a una beca es por unas circunstancias familiares y de entorno social que dificultan el éxito del estudio en relación con el que dispone de sobrados medios para estar en una Universidad pública o privada. El Ministro se equivoca cuando se muestra tan inflexible en materia de becas y nada dice del numerus clausus, pero es cierto que el precio de la matrícula universitaria es una beca general para todos los estudiantes.

La Universidad tiene que ser necesariamente elitista, no en el sentido social o económico, pero sí en el científico e intelectual, y esto es incompatible tanto con una Universidad popular, que poco valora el mérito y la capacidad, como con un sistema de becas escaso e injusto. Pero somos incapaces de corregir el rumbo y eso que si alguna institución pública necesita de una profunda reconversión esa es la Universidad. Sus males son tantos que habría que demoler sus estructuras para crear una nueva, organizada en torno a proyectos de docencia de investigación. El Ministro es consciente de esto, pero a la hora de la verdad lo acaba fiando todo a una comisión de expertos y, mientras tanto, aplica la cirugía de hierro a los más débiles y no a los más ineptos. Igual que los rectores, entretenidos en recortar en cosas menores sin reformar lo esencial, quizá porque ello les costaría el cargo.

Se afirma sin pestañear que estamos ante la generación mejor preparada y quizá hay que ponerlo en duda, porque con la misma rotundidad se dice que los estudiantes de Secundaria salen cada vez peor preparados. Salvo que se considere que estamos ante una Universidad milagrosa, ese cambio de lo muy malo a lo muy bueno hay que justificarlo. Al menos en mi experiencia, siempre ha habido alumnos excelentes y, si hoy salen mejor preparados, es porque disponen de más medios y los saben aprovechar. Pero los alumnos malos son más y peores que los de hace unos años, porque su indolencia y apatía intelectual es mayor, sin importarles la mayor atención docente que proporciona el «plan Bolonia» o los medios informáticos por los que acceder más fácilmente al conocimiento. Habrá que preguntarse si los recortes no deben empezar por prescindir de estas personas en los estudios universitarios y con ello se comienza de una vez a hacer reformas en serio en la Universidad, aunque ello suponga recaudar menos, cambiar la política educativa e incluso suprimir algunas universidades.


Francisco J. Bastida es Catedrático de Derecho Constitucional

martes, 29 de mayo de 2012

Por fin capital - José María Aznar Botella

José María Aznar Botella
Parece que la ministra Salgado y el gobernador del Banco de España no tenían razón. Los 15.000 millones en los que cifraban las pérdidas no provisionadas del sistema financiero español, no daban ni para Bankia. A la espera de que el gobernador nos ilustre sobre la situación en su próxima comparecencia parlamentaria, no parece que los 19.000 millones que necesita BFA-Bankia impliquen nada bueno para el resto de la banca española.

La mala noticia es que las necesidades de capital de la banca española parecen ser enormes. La buena es que próximamente entrarán 19.000 millones de euros de nuevo capital en el sistema. Esta era la importante pata que faltaba a las sucesivas reformas financieras de los últimos meses. Es muy loable el ejercicio de transparencia por el que el Gobierno fuerza a la banca a reconocer 80.000 millones  en nuevas pérdidas, pero el ejercicio era algo inútil de no entrar nuevo capital, algo que cambia desde ahora.

Esto es exactamente lo que se necesita para restaurar el crédito en España, nuevo capital. Las provisiones están bien pero lo esencial es el capital, y el problema ahora es si el Tesoro español se puede hacer cargo de esta factura que no es pequeña. Podía sin duda en 2009 y 2010, cuando nos financiábamos de forma barata y casi ilimitada, pero esto ya no es así, y las noticias que llegan de Europa no son alentadoras.

Las últimas cumbres de los líderes europeos han sido totalmente decepcionantes. Nos estamos paseando por el precipicio y nos vamos a acabar cayendo sin que nadie haga nada. Como decía el presidente Rajoy el problema de la zona euro es uno que se arregla en 24 horas pero a la canciller alemana no le da la gana. Supongo que se reaccionará, de fracasar el proyecto del euro nos espera un monumental drama económico y humano.


Artículo publicado en el diario La Razón el  26 Mayo de mayo de 2012.


Bankia, un problema de Estado - José Luís Gómez

José Luís Gómez
Accionistas de Facebook demandaron á compañía e aos bancos colocadores por entender que estes esconderon información crave sobre as previsións dun crecemento débil de devandita rede social antes da saída a Bolsa. Xa que logo, unha minucia á beira dos argumentos que poden manexar os accionistas de Bankia nunha eventual demanda, tras recoñecer a entidade que o seu estado patrimonial non era o reflectido nos seus propios libros.

Os afectados pola colocación de Bankia son máis de 400.000, que desembolsaron 3.092 millóns de euros. Moitos deles forman parte, á súa vez, da súa clientela, titular de dez millóns de contas. Os accionistas están pendentes agora de se hai investigación parlamentaria pero tamén de posibles querelas por estafa e apropiación indebida, xa que se non volven pór diñeiro na ampliación de capital quedarán case sen participación, tras perder xa a metade do que investiron, créndose as contas de Bankia.

Hai datos que dan calafríos: fai tres meses, o banco de Rodrigo Rato dicía que obtivera 305 millóns de beneficios en 2011, cando en realidade rexistrara perdas de 2.979 millóns, unha das razóns polas que agora pide ao Goberno do seu amigo Rajoy 19.000 millóns de euros que haberá que sumar aos 4.465 millóns xa inxectados a esta entidade resultante da fusión de sete caixas, entre elas Cajamadrid e Bancaja.

Detrás do escándalo de Bankia, xa convertido en todo un problema de Estado, sen precedentes na historia financeira de España, pode haber responsabilidades administrativas e penais, pero tamén as ten que haber políticas. Salvo que España renuncie ás formas propias dunha democracia e dun Estado de dereito.

Non é de estrañar que a nena que explica "por que os bancos enriquécense e nós non" sexa un fenómeno en YouTube.

lunes, 28 de mayo de 2012

Crise sen rumbo pero con precisión antisocial - Xosé A. Gaciño

Xosé A. Gaciño

Ate o presidente dos Estados Unidos está máis preocupado pola recuperación do crecemento en Europa que a mesmísima chanceler alemá, que pasa por ser a líder de facto desta Unión Europea sometida á cura de austeridade máis rigorosa despois da Segunda Guerra Mundial. O novo presidente socialista da República Francesa atopa máis receptividade para as súas propostas de volver dinamizar a economía da eurozona noutro lado do Atlántico que nos cumios de Bruxelas, onde reina a capacidade intimidatoria de Merkel.

Todo elo mentres Grecia está ao bordo do abismo, pendente dunhas novas eleccións para caer pola súa conta ou caer aforcada pola corda dos rescates, e España espera vez de asfixia total despois de desvelarse a verdadeira situación dun banco presuntamente xestionado con irresponsabilidade e presuntamente supervisado con neglixencia (co efecto colateral de que as manobras previas de encubrimento levantan as sospeitas sobre todo o sector financeiro español). Obama necesita que Europa empece a recuperarse para que os seus efectos axuden a consolidar a aínda incipiente recuperación económica estadounidense (o que repercutiría, á súa vez, nas súas posibilidades de ser reelixido). A necesidade de Grecia e España (pero tamén Irlanda, Portugal e Italia, polo menos) é de pura supervivencia.

O enroque merkeliano ten atascada a situación nunha sorte de círculo vicioso. Entre propostas imposíbeis, negociacións interminábeis e dogmas inmutábeis (ultraliberais, por suposto), a crise vai galopando por Europa adiante, aparentemente sen rumbo, pero cunha curiosa precisión na consecución de obxectivos parciais que, un tras outro, van desmantelando o que algún día foi coñecido polo presuntuoso nome de Estado do benestar.

Probabelmente por iso a crise, primeiro estadounidense e despois internacional, vai concentrándose finalmente na Unión Europea, ate agora campioa dos dereitos sociais. As propostas socialdemócratas para que se flexibilice a austeridade e se arbitren medidas que incentiven o crecemento non pasan de ser un intento desesperado de salvar o que se poda ante esa operación de asalto e derruba contra as conquistas sociais. Pode que non sexa xa cuestión de chegar ou non a tempo de frear ou de inverter ese proceso, senón de pensar noutro proceso diferente.

Quizais habería que empezar por esquecerse da espiral do crecemento continuo, mito creado nos tempos en que se pensaba que os recursos do planeta eran inesgotábeis e se desprezaban os cálculos de Malthus sobre os desfases entre o aumento implacábel da poboación e o ritmo limitado da produción. Quizais habería que pensar en medidas de redistribución tanto do traballo como da riqueza, non para eliminar a desigualdade (que sería utópico) pero si para que non se dispare a niveis de clamorosa inxustiza. 

O principio de non gastar o que non se ten (tan citado por Rajoy) ben podería aplicarse ao conxunto do planeta, incluíndo o de devolver o que non se tiña e que se arrebatou a outros, en tantas operacións irregulares ou directamente fraudulentas de enxeñeiros financeiros, especuladores varios e multinacionais neocolonialistas.

Algunhas son ideas tradicionais da esquerda, que apenas traspasaron o estatus de obxectivos a longo prazo e que apenas se debaten en medios de difusión masivos (pode que nin sequera no ámbito interno dos partidos), pero que ben poderían servir para artellar, polo menos, un certo discurso de resistencia crítica fronte a la gran ofensiva desreguladora na que cabalga o ultraliberalismo triunfante, sobre todo porque as novas potencias emerxentes parecen chegar coas mesmas ansias depredadoras que o hoxe decadente bloque occidental desenvolvido e coas mesmas tendencias ás desigualdades brutais coas que se foron abrindo camiño os especuladores da abundancia.

domingo, 27 de mayo de 2012

El camino para salir de la crisis - Sigmar Grabriel, Frank-Walter Steinmeier - Peer Steinbrück

Las consecuencias económicas y sociales de una política basada exclusivamente en la reducción del gasto público son fatales. Europa corre el peligro de desintegrarse.

En los últimos dos años la crisis europea no ha cedido, por el contrario, ha empeorado, y los riesgos de crédito por los que Alemania debe responder no han disminuido, sino han aumentado considerablemente.

La actual crisis de Europa es esencialmente consecuencia de la crisis de los mercados financieros. Desde 2008 el desempleo en España ha pasado del 11,3% al actual 24,7%, en Grecia del 7,7 % al 21,7%, en Portugal del 8,5% al 15,3% y en Irlanda del 6,3% al 15%. 17,4 millones de personas están hoy desempleadas en la eurozona. El desempleo juvenil (menores de 25 años) ha alcanzado hasta un 50% en algunos países. Al mismo tiempo, la eurozona sigue cayendo en la recesión. El aumento de la deuda pública después de 2008 se debe sobre todo a que los Estados se han visto obligados a rescatar bancos y a responder por créditos malos en el sector privado.

Todavía en 2008 Alemania tenía a nivel nacional un presupuesto equilibrado. Después, la deuda alemana aumentó rápidamente del 73,5% al 83,2% del PIB, debido especialmente a las medidas tomadas recientemente por el Estado para sanear los bancos. En el caso de Irlanda el aumento ha sido todavía más dramático, pasando de menos del 50% a más del 100% del PIB. Ahora se trata de reducir esta deuda. En Alemania, sin embargo, esto no puede llevar a que los Länder tengan cargas adicionales a las ya acordadas en la estrategia para alcanzar el límite de deuda en 2020. Por el contrario, debemos apoyarlos para que puedan cumplir con esta tarea, incluyendo, por ejemplo, ofertas para una mejor refinanciación. Además, aquellos que causaron la crisis y aquellos que se beneficiaron de ella tienen que contribuir a pagar los costes de la crisis. Particularmente en los casos de Irlanda y España el sector bancario ha sido y sigue siendo el centro de la crisis. Tenemos que aprender las lecciones que nos deja la crisis del mercado financiero para recuperar la estabilidad en Europa.

Un endeudamiento excesivo hace que los Estados dependan peligrosamente de los mercados financieros y a largo plazo es antisocial, ya que cada vez más dinero de los contribuyentes se transfiere a los inversores en forma de una carga creciente de intereses.


Unas normas de endeudamiento acordes con la coyuntura económica y que sirvan de apoyo a presupuestos sostenibles son, por lo tanto, pertinentes en toda Europa. Una reducción duradera de la deuda sólo será posible con dinamismo económico y con crecimiento en nuevos sectores innovadores y sostenibles.

Necesitamos un cambio de curso hacia la economía real: menos especulación e inversión a corto plazo, y más valor añadido innovador en la producción y en los servicios relacionados con la producción, más inversión en educación, investigación y desarrollo, así como en infraestructuras que promuevan el cambio estructural, por ejemplo las redes eléctricas de imperiosa necesidad. Una firme regulación y adecuados impuestos a los mercados financieros forman parte de esta reorientación. Las inversiones en crecimiento adicional no deben conducir a nuevas deudas del Estado. Su financiación puede asegurarse más bien a través de ingresos por una tasa a las transacciones financieras.

El camino para salir de la crisis I - Sigmar Grabriel, Frank-Walter Steinmeier - Peer Steinbrück

Actuar Ahora por el crecimiento, el empleo y un nuevo orden de los mercados financieros.

Un programa europeo de emergencia para luchar contra el desempleo entre los jóvenes La lucha contra el desempleo juvenil, preocupantemente alto en algunos países europeos, debe convertirse en prioridad estratégica común de la política de la Unión Europea y de sus Estados miembros. El hecho de que en Europa más de cinco millones de jóvenes, muchos de ellos altamente educados y calificados, estén sin trabajo, no sólo pone en peligro la cohesión social de nuestras sociedades. También la integración europea se ve amenazada si precisamente los jóvenes, que se supone llevarán la idea europea hacia el futuro, relacionan Europa sobre todo con el desempleo y el desmontaje social.

Por esta razón, debemos convenir rápidamente objetivos y medidas vinculantes a nivel europeo contra el desempleo juvenil. La meta debe ser reducir a la mitad el desempleo de los jóvenes en Europa en los próximos cinco años. Un programa de emergencia europeo para luchar contra el paro juvenil puede ser financiado a corto plazo sobre todo a través de recursos hasta ahora no asignados del Fondo Social Europeo (FSE). Además, los países miembros deben comprometerse firmemente con este objetivo. Las siguientes prioridades políticas deben ser acordadas y llevadas a la práctica:

Facilitar la movilidad a nivel europeo, especialmente para jóvenes que buscan empleo. Entre otras medidas a través de una mejor homologación a nivel europeo de las calificaciones profesionales y creando un fondo de movilidad que ofrezca, por ejemplo, cursos de lenguas.

Una "garantía para los jóvenes“ que asegure el derecho a la formación o a la ampliación de la misma dentro de los cuatros meses siguientes a la obtención de un diploma escolar, y cuyo objetivo es la adquisición de competencias útiles a nivel práctico; incentivos para empresas para formar o emplear jóvenes, entre otros a través de subsidios del FSE por un periodo limitado.

Una "alianza europea para la formación y el empleo“ destinada específicamente a los jóvenes que buscan empleo, en la cual la Comisión Europea reúna a sindicatos y empresarios europeos en una mesa redonda, con el fin de encontrar empleos para los jóvenes a través de programas transfronterizos de formación y de empleo: promoción de jóvenes emprendedores, una carta de calidad para pasantías, expansión del servicio voluntario europeo y de los programas ERASMUS y LEONARDO

El camino para salir de la crisis II - Sigmar Grabriel, Frank-Walter Steinmeier - Peer Steinbrück

Una lucha eficaz contra la crisis bancaria y del mercado financiero.
 
Por culpa de los errores de la política conservadora en Europa se apoyó a los bancos en vez de ayudar a la gente en los países afectados por la crisis como Grecia, Irlanda, Portugal y España. La falta de decisión de la coalición negro-amarillo (demócratas cristianos - liberales) en Berlín obligó al Banco Central Europeo a comprar bonos de deuda pública por un valor de más de 220.000 millones de euros y a regalarle a los bancos más de un billón de euros al 1 por ciento de interés, con lo cual a su vez ellos compran bonos del Estado con intereses considerablemente más altos. Los bancos son rescatados a costa de los Estados y de los contribuyentes sin que se haya adoptado una regulación efectiva ni se hayan tomado medidas para evitar futuras crisis. Hay que poner fin a esto. Necesitamos:

La introducción de una tasa europea para las transacciones financieras con el fin de contener la especulación y para impulsar el crecimiento europeo con la recaudación generada, que la misma Comisión Europea estima en 57.000 millones de euros en Europa.

Responsabilidad de los bancos: el rescate de los bancos infracapitalizados a través de garantías del Estado debe terminar. Los bancos que corren altos riesgos deben responder por ello y eventualmente ir a la quiebra. Es inaceptable que el Estado pague los platos rotos y responda por la ruleta financiera. Exigimos una separación de bancos comerciales y bancos de inversión

Una supervisión bancaria a nivel europeo para asegurar que los bancos estén al servicio de la economía real.

Una regulación efectiva de la banca en la sombra.

Una agencia europea de calificación que evalúe la solvencia de los países, como contrapeso a las agencias privadas de calificación, que con sus evaluaciones sentencian el futuro de los Estados.

Rápida implementación de un programa europeo de crecimiento y empleo En lugar de apostar todo a las cartas de la desregularización y del desmontaje social, el programa europeo de crecimiento y empleo debe orientarse hacia la innovación, la renovación ecológica y las inversiones en la economía real, especialmente en los países del sur de Europa que más afectados se han visto por la crisis. Las siguientes áreas son fundamentales:

Crecimiento y empleo a través de la promoción de la innovación tecnológica y del aumento de las inversiones públicas y privadas en los sectores de educación, investigación y desarrollo.

Crecimiento y empleo a través de una política industrial ecológica que promueva las energías renovables, la creación de redes modernas de energía, el aumento de la eficiencia energética y los procesos de producción de energía más locales, tales como el potencial de energía solar en el sur de Europa.

Crecimiento y empleo a través de la expansión de redes de infraestructura modernas transeuropeas, sobre todo en las áreas de energía, transporte y tecnologías de la información. Algunos ejemplos concretos son el desarrollo de energías renovables en el sur de Europa, que incluye las líneas de corriente continua necesarias para transportar la electricidad hacia Europa central y del norte; la creación de una "red del Mar del Norte“, es decir conexiones entre los parques eólicos; modernización de los sistemas portuarios de numerosos puntos europeos detráfico marítimo; introducción y expansión de programas para una rehabilitación del parque inmobiliario que sea eficiente energéticamente.

El camino para salir de la crisis III - Sigmar Grabriel, Frank-Walter Steinmeier - Peer Steinbrück

Creación de un fondo europeo de inversión y reconstrucción.
Las inversiones en crecimiento y en empleo deben tener efectos rápidos, estar bien orientadas y movilizar suficientes fondos. Exigimos la creación de un fondo de inversión y reconstrucción, que no se alimente de un endeudamiento adicional del Estado, sino a través de una “reprogramación” de los fondos existentes, del fortalecimiento del Banco Europeo de Inversiones (BEI), de préstamos para proyectos y, por último, pero no por eso menos importante, de un impuesto a las transacciones financieras:



Utilizar de manera más eficaz los fondos estructurales de la UE: Los recursos de los fondos estructurales de la UE no utilizados hasta ahora deben financiar un programa de crecimiento y empleo de efecto rápido, para lo cual las reglas de cofinanciación deben ser más flexibles. Para esto la Comisión Europea debería, en algunos casos, reducir las cuotas de cofinanciación por un periodo de al menos dos
años, como ya se ha hecho en el caso de Grecia. Además, es  importante que se asegure la eficiencia de los proyectos para evitar que, a causa de proyectos descomunales, al final los países tengan que asumir costes extras a expensas de los presupuestos nacionales.


Los recursos de los fondos estructurales de la UE que todavía deben ejecutarse hasta finales de 2013 ascienden a 232.000 millones de euros. Solamente para Grecia son más de 13.000 millones de euros, de los cuales más de 4.000 millones no están asignados a proyectos concretos y son de libre disposición. Los recursos disponibles deben agruparse en un fondo de inversión y reconstrucción. Asimismo, recursos de fondos estructurales que no hayan sido utilizados hasta finales de 2015 no deberían ser reembolsados a los Estados miembros, sino deberían ser transferidos a este fondo.

Fortalecer el Banco Europeo de Inversiones (BEI): El BEI debe revalorizarse en el seno de las instituciones europeas, y junto con el Mecanismo Europeo de Estabilidad (MEDE), que proporciona ayudas crediticias a los países, movilizar más inversiones en la economía. Un aumento de mínimo 10.000 millones de euros en su capital social debería hacer posible una mayor participación de su parte en la financiación del crecimiento y el empleo. Además, habría que considerar un aumento de capital por medio de una contribución especial, que no sería aportada por los 27 miembros de la UE, sino por una alianza de Estados afines, para financiar un programa de crecimiento.

Establecer un gravamen a los mercados financieros
: Los actores de los mercados financieros deben contribuir con los costes de la crisis a través de un impuesto a las transacciones financieras. Si no es posible introducir una tasa a las transacciones financieras a nivel comunitario para toda la UE, debe entonces establecerse en el seno de la eurozona en el marco de la cooperación reforzada entre países afines. Este impuesto debería establecerse sobre una base imponible lo más amplia posible. Debería aplicarse a las ganancias de transacciones con acciones, bonos, divisas y derivados.

Introducción de bonos de proyectos europeos
: Para encontrar otras fuentes de financiamiento para una política europea enfocada en la innovación y el crecimiento y para iniciar un retorno de capital privado hacia inversiones productivas, los bonos de financiación de proyectos“ constituyen un instrumento adecuado.

Apoyo a la administración pública.
Con el fin de que los recursos adicionales puedan ser movilizados y empleados eficazmente, los Estados miembros que pasan dificultades necesitan apoyo para mejorar su capacidad de absorción. Para esto pueden utilizarse los “Programas Phare” de la Unión Europea, que ya ofrecían ayudas concretas en la etapa de preadhesión de los países de Europa Central y Oriental. Deben fomentarse las alianzas (hermanamientos) de modernización entre los municipios europeos ("Twinning“). Lo decisivo será que los programas de hermanamiento sean establecidos sobre la base de prioridades determinadas conjuntamente.

El camino para salir de la crisis IV - Sigmar Grabriel, Frank-Walter Steinmeier - Peer Steinbrück

Construir una unión económica y financiera.
La política económica y financiera de la UE debe ser coordinada más estrechamente entre sus miembros y sus decisiones deben ser más vinculantes. Esto incluye, particularmente, impedir una competencia en la reducción de impuestos que es antisolidaria y a largo plazo dañina para todos. Hay que encontrar una base imponible y una tasa mínima de impuestos comunes. Además, se debe combatir a nivel europeo la evasión y el fraude fiscal. Deben implementarse y cumplirse las decisiones legales comunitarias tomadas hasta ahora para fortalecer el Pacto de Estabilidad y Crecimiento y para vigilar los desequilibrios económicos. Todos los Estados miembros de la UE tienen que contribuir para que los desequilibrios económicos dentro de la eurozona puedan ser eliminados. Una política económica, financiera y social común, vinculante y concertada democráticamente debe conducir a Europa hacia un crecimiento sostenible guiado por la innovación, y complementar el control sobre las cuentas públicas. Sólo si esto se logra podrá ser corregido el error inicial de haber establecido una unión monetaria sin contar con una política económica y financiera común.

Introducción de un fondo europeo de amortización de deudas.
No se puede excluir por más tiempo la idea de una responsabilidad común europea para una parte de las deudas públicas. Necesitamos un fondo europeo de amortización de la deuda con responsabilidad conjunta para aquella parte de las deudas públicas pendientes que excedan el 60% del PIB, acoplado a un plan vinculante de reducción de la deuda que comprometa a los países respectivos. La solidaridad es importante para garantizar la estabilidad de nuestra moneda. Pero ésta no puede ser sólo en una dirección, sino debe ir ligada a los esfuerzos de los países en crisis por lograr presupuestos sólidos.

El camino para salir de la crisis V - Sigmar Grabriel, Frank-Walter Steinmeier - Peer Steinbrück

Introducir un cambio estructural en el presupuesto de la UE.
En las negociaciones presupuestarias de la UE sobre el nuevo marco financiero debe haber un cambio estructural fundamental a favor del empleo, el crecimiento, la innovación, la tecnología, la educación y la investigación. Como contrapartida, los recursos para la agricultura, que todavía representan el 40% del presupuesto de la UE, deben reducirse. Los objetivos de la UE en términos de inversiones en I + D deben hacerse realidad a nivel europeo. Además, el presupuesto de la UE para investigación e innovación debe aumentarse hasta llegar al 10% del presupuesto de la UE. Estosobjetivos deben complementarse a través de objetivos comunes europeos para incrementar el gasto nacional y europeo en educación (mínimo el 6% del PIB nacional y
el 6% del presupuesto de la UE para educación). El presupuesto de la UE debe reflejar con cifras concretas la estrategia europea de crecimiento y convertirse en un importante instrumento de planificación de una política orientada al crecimiento.

Renovación industrial – Una política industrial común fuerte.
Una de las lecciones aprendidas de la crisis del mercado financiero y de la deuda es que los países que disponen de una economía real fuerte, con industrias modernas y servicios afines a la producción, han superado mejor la caída del crecimiento.


Necesitamos un cambio de rumbo en dirección a la economía real. Necesitamos una reindustrialización en Europa, que apueste por un nuevo potencial de crecimiento en los sectores del futuro y que incluya nuevas cadenas de valor añadido en los mercados líderes, tales como movilidad, infraestructura y eficiencia energética y de  utilización de recursos.

Reformas estructurales para fortalecer el Estado de Derecho y la competitividad.
Los países miembros de la UE tienen que comprometerse con la modernización de la administración pública, especialmente con la creación de sistemas nacionales eficientes de recaudación de  impuestos que permitan alcanzar cuotas considerablemente más altas de recaudación. Además, hay que mejorar la transparencia de la adquisición pública y garantizar que ésta contribuya a los objetivos sociales y ecológicos y a la política de crecimiento. Las barreras objetivamente injustificadas para acceder al mercado, que bloquean el mercado interior europeo, deben ser eliminadas.

El camino para salir de la crisis VI - Sigmar Grabriel, Frank-Walter Steinmeier - Peer Steinbrück

Construir una unión social europea.
La unión económica y financiera europea debe estar acompañada de una unión social.
El fundamento de la unión social debe ser un sistema de valores sociales con sólidos derechos fundamentales sociales, como los ya establecidos en la Carta de los Derechos Fundamentales de la Unión Europea. Estos derechos no pueden estar subordinados a la libertad del mercado interno europeo, sino deben ser prioritarios. Este principio debe quedar establecido contractualmente en una cláusula de progreso social en el derecho europeo primario. En Europa la norma debe ser: Iguales condiciones salariales y laborales para el mismo trabajo en el mismo lugar. No puede haber cabida para el dumping social y salarial. Para cumplir esto los márgenes de maniobra para la cogestión deben ampliarse en las empresas europeas, fortalecerse los derechos de los comités de empresa europeos y consolidarse el diálogo social entre sindicatos y empresarios a nivel europeo. Los trabajadores de diferentes Estados europeos no deben ser enfrentados, sino por el contrario, éstos deben tener la oportunidad de defender juntos sus intereses.

Un pacto de estabilidad social para Europa.

Políticamente la unión social europea debe concebirse sobre todo a través de objetivos sociales y estándares mínimos que sean  vinculantes a nivel europeo. Se necesita un pacto de estabilidad social que establezca los objetivos y las metas para los gastos sociales y de educación, calculados en función del PIB de los Estados respectivos. De igual manera, habrá que establecer un salario mínimo en cada país miembro de la UE, sobre la base de los respectivos ingresos promedio nacionales.

Conclusiones.

Europa puede convertirse en precursor global de un modelo de prosperidad sostenible que evite la división social de la sociedad y que ofrezca una mayor estabilidad económica gracias a mejores oportunidades de participación para más gente. La condición, sin embargo, es que Europa encuentre en esta crisis la fuerza y la solidaridad para actuar conjuntamente y tomar la dirección correcta. Si fracasa, la amenaza es la desintegración y la renacionalización.

Solamente unida y anclada firmemente en la UE, tiene Europa una oportunidad en la competencia global de ideas y valores, de política y economía. Tenemos que ser concientes de que solamente juntos podremos construir un mejor futuro – en una Europa unida, democrática y social.

sábado, 26 de mayo de 2012

Fútbol 6 - Espe 0 – Antonio Campos Romay

Por goleada gañou o fútbol á lideresa. Exemplares as afeccións do Atletic e do Barça, en Madrid e tamén  en Bilbao e Barcelona. Os segundos de pitada ao himno e ao Sr. De Borbón Júnior foron apenas anécdota ao entusiasmo que ambas afeccións dedicaron a agradecer a Dona Esperanza Aguirre, pirómana profesional, afortunadamente sonora polo seu fracaso. E vaia por diante a solidariedade coa súa nai que seguramente non é merecedora de ter unha  filla que a pon na fala da xente. Por certo os afeccionados mostraron tamén certa vocación polo reino animal entoando algo sobre “un elefante se balanceaba...”

As forzas de seguridade empregáronse a fondo previo ao partido en   comisarlle o pito (silbato) aos presuntos espectadores que estaban en posesión de tal instrumento. De vento claro. Ningún foi o celo en comisar as bandeiras nazis e anticonstitucionais exhibidas na manifestación da ultradereita que circulou pola capital da Monarquía coa mesma impunidade que D. Pedro pola súa casa.

Dicía o Ministro de Exteriores que foi un espectáculo daniño para España o dado no  Manzanares ao asubiar ao vinculeiro e á Marcha Real. Pararíase  o Sr.Margallo a pensar si o problema mais daniños para España non serán os repetidos charcos nos que nos mete coa súa incontinencia?

O fútbol superou coa exemplaridade dos xogadores no terreo de xogo, a elegancia e civismo dos dous adestradores (no banquiño nin estaba Mouriño nin se lle esperaba), e o comportamento das afeccións os propósitos de Dona Esperanza. Que por facer nin sequera fai graza xa aos máis responsables da súa propia corda.

Pasado sen materia para a crónica de sucesos esta efeméride, coa frustración dos que tiñan afiada a navalla, incrementados os militantes do independentismo trala pedagoxía da lideresa, é momento de volver ao cotián. Por exemplo como  vaise amañar o tema de Banquia? De onde vai saír o dobre do orzamento da Comunidade de Galicia, ou o  dobre do cortado agresivamente sobre a sanidade e o ensino publica, so  para tapar as trapalladas e miserias da xestión realizada en tal entidade?

Escoitando o actual “responsable” na súa roda de prensa dan ganas de rir ou de chorar. De rir porque este cabaleiro de apelido tan impronunciable como os seus argumentos tomounos a todos por bobos, ou de chorar, porque si realmente toleramos tanto atropelo é que somos máis parvos do que nos supón.

Dona Esperanza, vostede o día do partido (de fútbol) escondeuse no súa tobeira.  Neste tema en que loitou a brazo aberto contra o actual Ministro de Xustiza agora ponse de perfil. Anímese lideresa, déixenos unhas perlas das súas.

viernes, 25 de mayo de 2012

A copa da lideresa - Antonio Campos Romay

En 1902 con motivo da maioría de idade de Alfonso XIII, os irmáns Padrós, fundadores do Madrid CF. organizaron un torneo chamado Copa da Coroación. Tal torneo tiña un carácter moi madrileño inda que participaban algúns equipos españois. No ano seguinte abriase xa a presenza dun representante por provincia. Pedíuselle ao monarca que doase unha copa para o vencedor. O Madrid CF (aínda sen o de Real) organizou durante varios anos o evento que tiña como sé O Hipódromo de Castelá. En 1903 participan o Atletic, o Español de Barcelona e os anfitrións. Álzanse coa vitoria os bilbaínos. En 1909 organízase a a Federación Española de Clubs de Foot-ball, e as bases do Campionato outórganlle o dereito a organizar o torneo unha vez constituída. Sofre diversos avatares e escisións chegándose a xogarse dous torneos paralelos ata que nos anos 20 toma as rendas a recentemente nada RFF.

A  denominación primitiva  da competición é moi razoable: Campionato de España. Pero a competición foi acomodándose  na súa denominación aos diversos titulares da Xefatura do Estado. Foi  desde a súa creación segundo quen doaba o trofeo Copa da Súa Maxestade o Rei, da súa Excelencia o Presidente da República, ou da súa Excelencia o Xeneralísimo. Desde a tempada 1976/77 novamente Copa da súa Maxestade o Rei. Durante a República o Sevilla lévaa en dúas ocasións a Copa e tamén a primeira doada por Franco. O primeiro trofeo da actual  etapa gañaríao o Betis Balompié. O Atletic e o Barça son de pleno dereito historia viva da competición. Case empatados a trofeos, 23 os bilbaínos e 25 os cataláns, xa se enfrontaron en seis finais das que catro saldaronse a prol destes.

Que algúns xiareiros  fáganos sentir nos prolegómenos  o seu desapego durante escasos minutos cara ao xefe do estado ou cara a un himno cuxas reminiscencia seguramente non son do seu gosto, só pon en evidencia unha baixa calidade democrática en quen de tal pretende facer “causa belli”. Podemos estar diante dun un xesto de mal gusto, pero o colmo da estupidez e irresponsabilidade é propoñer suspender un acto con 50 ou sesenta mil afeccionados desprazados varios centos de quilómetros fundamentalmente con euforia e desexos de divertirse. 

Esperanza Aguirre que tanto celo pon no Borbón que herdará a coenxía do pai e represéntalle no evento, ben faría en ser máis entregada á causa das contas que altera e oculta, o que fai presumir unha alarmante herdanza cando se vaia. Tamén debese ter máis dignidade cando tras lanzar a pedra envelenada para crispar o ambiente ata o paroxismo mostra a súa covardía fuxindo como alma que leva o diaño do acto no que por función do seu cargo debese estar presente. Van parellas a súa logorrea e a súa covardía, poñendo en situación embarazosa a seus compañeiros de partido, caso do ministro do Interior, a Delegada do Goberno  ou o propio Sr. Presidente. Pero isto é algo que a súa mala fe faralle gozar na súa tobeira. Hai xente que cando fala sobe o pan. Esta “política” con ínfulas de Dama de Ferro e que se queda en pura e barroca Dama Boba ou Dama de Folla de Lata, cando fala multiplica o sentimento independentista. A súa obscenidade queda probada cando durante os momentos máis solemnes do Desfile da Forzas Armadas determinados sectores moi caracterizados berreaban contra o Presidente Zapatero sen respecto ao Toque de Oración e Homenaxe aos Caídos. A Lideresa entón calaba cómplice. E desde logo diante de aqueles atropelos repetidos sistematicamente cada ano, xamais solicitou a suspensión do desfile. E alí desprezábase groseiramente  a solemnidade do momento e a súa simboloxía

Hoxe, desafiando a sensatez e o sentido común unha manifestación de neofascistas desfilará en Madrid desoindo a prudencia da Sra. Delegada do Goberno. En Semana Santa –con acerto- impediuse a concorrencia dos actos confesionais e os previstos polos colectivos ateos. Curiosamente a ciencia infusa que adorna os xuices do  Tribunal Superior de Madrid non ve risco neste caso.

Se cadra, curiosamente, á fronte desa manifestación, a titulo persoal, de seguro só con vontade de impoñer o seu ánimo de “muller de paz”, igual poida verse á Sra. Lideresa.

miércoles, 23 de mayo de 2012

'Outramente', con Pilar García Negro - José Luis Gómez

A presenza das mulleres nos medios de comunicación non soe ser abundante. Alomenos no noso país, en Galicia. Os postos directivos neste sector soen recaer en homes e tampouco é moi frecuente ver firmas femininas nos espazos de opinión, onde as colaboracións son maioritariamente masculinas. Xornal de Galicia tentou cambiar este feito e impulsou a participación activa de mulleres profesionais no funcionamento do diario -por exemplo, con María Val na subdirección ou con Lucía L. Bayo a fronte de Opinión-, e tamén tentou visibilizar nesas páxinas de análise o pensamento deste colectivo, contando con avogadas, profesoras, políticas, médicos, arquitectas... Xornal quería reforzar dese xeito a idea de que as mulleres tamén son líderes de opinión, porque a sociedade está formada por homes e mulleres, pero para ter unha visión máis ampla da realidade cómpre valorar as opinións de tod@s.

Neste contexto, Xornal tivo o privilexio de contar entre as súas firmas cunha líder de opinión de indiscutible nivel argumentativo. A chegada da profesora Pilar García Negro a Xornal de Galicia impregnou -ainda máis- as páxinas do diario de paixón pola defensa da lingua propia de Galicia a través de argumentos e razoamentos consistentes, pero tamén a través de sentimentos de pertenza a un país, a unha lingua, a uns símbolos e a uns referentes históricos. Máis aínda: moitas veces, a xa nosa Pilar deixou deixou testemuño dos seus saberes no Cafe de Redacción do diario, un foro plural no que debullábamos ideas e no que tamén nos decatamos de que a máis dun quizá lle fai falta apelar ao que John F. Kennedy denominou a fortaleza moral e intelectual que precisamos.

Durante o tempo que Pilar García Negro escribíu en Xornal, os temas máis recorrentes –aínda que non todos- foron a defensa da lingua galega ante a política lingüística impulsada polo goberno conservador da Xunta. “¿Cantos miles de páxinas non se poderían escribir a propósito da represión do idioma galego na Galiza e das súas consecuencias psicosociais?”, preguntouse en 2010 de xeito retórico García Negro nun artigo titulado “Os fillos da imposición”, no que describe con maestría a histórica situación do conflito lingüistico entre galego e castelán. Se alguén o sabía ben, ese alguén era ela: a Pilar de Xornal. A nosa.Pilar García Negro, profesora afincada na Coruña, cidade cuna de tantos movimentos galeguistas, tamén abordou textos arredor de figuras históricas galegas como Rosalía de Castro, protagonista, por certo, da tese doctoral de Paco Rodríguez, que tamén fora colaborador de Xornal de Galicia. A nosa autora describe a poetisa de Ortoño -a carón de Brión, a miña terra- como a primeira ensaista e “feminista na sombra”. Pilar ten salientado o papel pioneiro de Rosalía “no espertar dunha conciencia de xénero que se revela, lúcida e recorrente, na reflexión profunda e avanzada sobre o ser muller”. Acáelle, xa que logo, o carácter de primeira feminista galega do mesmo xeito que a condición de moderna pensadora, visionaria, heterodoxa, independente e aínda revolucionaria. Condición esta última que Pilar García Negro e moitas outras escritoras e opinadoras en medios de comunicación están convertendo en modelos de referencia para outras mulleres. Oxalá que tamén para outros xornais. Porque a Xornal matárono.

*José Luis Gómez foi director fundador de Xornal de Galicia, diario no que se publicaron os artigos que conforman o libro 'Outramente', no que este texto figura como prólogo da obra de Pilar García Negro.

lunes, 21 de mayo de 2012

A clave é producir e non só recortar - José Luis Gómez

José Luis Gómez
A situación económica española é tan asfixiante que ás veces somos dados a crer que pode haber noticias ou reunións -como a de Mariano Rajoy con Angela Merkel en Chicago- capaces de marcar un antes e un despois. Por desgraza, isto non é así. "Non é iso, non é iso", que diría Ortega y Gasset. Son moitos e graves os problemas e poucos e leves os remedios, á espera de suavizar o calendario de cumprimento do déficit, de abrir novas liñas de crédito á banca e de concretar o plan de crecemento que ultima a Unión Europea.

Os problemas? Fálase tanto de déficit, débeda e a prima de risco que entre todos esquecémonos en grao sumo substancial: a balanza por conta corrente, concepto que apenas se menciona no debate político e que comprende os saldos por transferencias, mercancías e servizos; é dicir, un dato que resume o que é un país. En palabras chairas, pódese ter moito déficit se hai con que pagalo, caso, por exemplo, de Xapón. España precisa producir máis e exportar máis, ese é o reto de fondo, e mentres non o faga seguirá angustiada coas súas débedas, tanto públicas como privadas. Volvendo ao exemplo de Xapón, vemos que ten máis déficit público que España pero, con todo, ninguén lle nega crédito nin lle esixe altos intereses porque pode financiar a súa débeda co superávit por conta corrente, grazas ás súas exportacións.

En España, mentres tanto, redúcese todo á austeridade fiscal e a reformas financeiras virtuais, o que entraña máis risco de fracaso que doutra cousa, xa que o problema é máis de crecemento que de déficit, e iso non se arranxa só con recortes estatais e autonómicos. É preciso traballar máis a mellores prezos, recuperar a economía, exportar máis e, en definitiva, mellorar a balanza por conta corrente. Angela Merkel, que é quen goberna en España, fainos a folla de ruta do axuste; mágoa que non nos trace de paso o camiño da produción para superar a recesión e aumentar o emprego. Sería o mellor camiño para darlle a razón aos grandes empresarios españois que, liderados por César Alierta (Telefónica), Emilio Botín (Santander) e Ignacio Sánchez Galán (Iberdrola), ultiman un informe para avalar ao ministro Luís de Guindos cando di que a percepción da situación de España é peor que a súa realidade. É posible que os mercados estean esaxerando a penalización que, vía tipos de interese, merece España, pero o certo é que mentres non se lles demostre o contrario ou Alemaña bótenos unha man todo seguirá igual.

Discurso de Nigel Farage en el Parlamento Europeo



Nigel Paul Farage born 3 April 1964  is a British politician and is the Leader of the UK Independence Party (UKIP), a position he also held from September 2006 to November 2009. He is a Member of the European Parliament for South East England and co-chairs the Eurosceptic Europe of Freedom and Democracy group.

Farage is a founding member of the UKIP, having left the Conservative Party in 1992 after they signed the Maastricht Treaty. Having unsuccessfully campaigned in European and Westminster parliamentary elections for UKIP since 1994, he gained a seat as an MEP for South East England in the 1999 European Parliament Election — the first year the regional list system was used — and was re-elected in 2004 and 2009. Farage describes himself as a libertarian and rejects the notion that he is a conservative.

In September 2006, Farage became the UKIP Leader and led the party through the 2009 European Parliament Election in which it received the second highest share of the popular vote, defeating Labour and the Liberal Democrats with over two million votes. However he stepped down in November 2009 to concentrate on contesting the Speaker John Bercow's seat of Buckingham in the 2010 general election.

At the 2010 General Election, Farage failed to unseat John Bercow and received only the third highest share of the vote in the constituency. Shortly after the polls opened on 6 May 2010, Nigel Farage was injured in an aircraft crash in Northamptonshire. The two-seated PZL-104 Wilga 35A had been towing a pro-UKIP banner when it flipped over and crashed shortly after takeoff. Both Farage and the pilot were hospitalised with non-life-threatening injuries.


In November 2010, Farage successfully stood in the 2010 UKIP leadership contest, following the resignation of its leader, Lord Pearson of Rannoch. Farage was also ranked 41st (out of 100) in The Daily Telegraph's Top 100 most influential right-wingers poll in October 2009, citing his media savvy and his success with UKIP in the European Elections. Farage was ranked 58th in the 2010 list compiled by Iain Dale and Brian Brivati for the Daily Telegraph.

domingo, 20 de mayo de 2012

Que facemos cos bancos? - José Luis Gómez

José Luis Gómez
O Ministerio de Economía decidiu encargar a dúas consultoras independentes a valoración de toda a carteira de activos da banca española. Son quizá máis cribles ese tipo de empresas que o Banco de España, cando do que se trata é de recuperar a confianza dos investidores e de despexar as dúbidas sobre a banca? Se é así, que debemos facer co Banco de España? En realidade, o Goberno xa viña asesorando con este tipo de compañías para que lle dixesen como sacar os activos inmobiliarios dos balances dos bancos e das antigas caixas. Agora trátase de que lle digan canto custa cada cousa para mellorar, con transparencia, a credibilidade do sistema financeiro, xa que o propio Goberno admite que hai "dúbidas e incertezas sobre os balances bancarios"; algo que algúns deduciamos -e diciamos- desde fai meses pero do que o Goberno parece terse decatado agora. En realidade, o Goberno sabía ben o que pasaba, pero ata ter a auga ao pescozo preferiu mirar para outro lado.

Máis difícil de explicar será a propia valoración de activos, xa que ao non haber operacións de contraste no mercado inmobiliario resulta pouco menos que imposible facer un traballo desas características. No mellor dos casos, as consultoras poderán comparar os valores contables con estimacións sobre valores dun mercado que non existe, establecendo dous supostos: hipotéticas vendas a día de hoxe e, en caso de agravarse máis a crise, valores que tendan a cero. Pero aínda que sexa así, que credibilidade terán as auditorías? Serán máis fiables que os datos do Banco de España ou que as ditosas probas de 'stress test' de Bruxelas, que polo visto tampouco serviron de nada? Tiramos á papeleira todas as auditorías da banca? E, xa para rematar: que pasa cos millóns de euros que se foron consumindo en informes inútiles e en pagar as nóminas dos funcionarios de institucións nas que non confiamos?

Queda algo peor? Si. Un traballo así, se é rigoroso, non pode facerse en tres meses, como sabe calquera profesional do sector financeiro. Pero imaxinemos que son uns fenómenos e que eses auditores si poden. Aínda que así fóra, que facemos eses tres meses de espera co diñeiro que temos nos bancos? Crémonos os seus balances? Porque non debemos esquecer que o diñeiro do pasivo sopórtao o activo.

O ministro De Guindos meteuse nun bo xardín. Oxalá que saiba saír.

sábado, 19 de mayo de 2012

Dereita con soberbia ideolóxica e marcha atrás - Xosé A. Gaciño

Xosé A. Gaciño
Seguimos en plena marcha atrás. Baixo o mantra de non gastar o que non se ten, tras repetirnos que vivíamos por enriba das nosas posibilidades (os salarios dos traballadores descendían na mesma proporción na que subían as remuneracións dos altos executivos, con independencia da produtividade dos primeiros e da incompetencia dos segundos), van desfacendo, pouco a pouco, a trama social que se foi tecendo laboriosamente para compensar dalgunha maneira o abismo de desigualdade ao que tende, inexorabelmente, o único sistema económico vixente no mundo.

E non se trata só dos aspectos máis directamente relacionados coa actividade económica, como poden ser a supresión de dereitos laborais ou os diversos recortes nas prestacións sociais, encamiñados, segundo argumentan, a propiciar unha maior liberdade do empresario para contratar (e para despedir, claro) e a conter o déficit público (de maneira que o diñeiro existente se dedique, prioritariamente, a pagar débedas e axudar a bancos, que veñen sendo as dúas caras dun mesmo apaño). Parece que non é suficiente con que as condicións laborais e sociais retrocedan aos primeiros tempos do capitalismo, cando non se permitían asociacións sindicais nin había seguridade social.


Así que, aproveitando que a crise pode xustificar calquera recorte, non necesariamente económico, o glorioso goberno conservador de maioría absoluta de que gozamos está disposto a restablecer as vellas esencias morais da España profunda, tanto en materia de aborto como en Formación do Espírito Nacional (que é no que se quere converter a Educación para a Cidadanía, a xulgar polos recortes que se anuncian nos seus contidos), sen esquecer a prevista restrición dos dereitos de reunión e de manifestación (xa adiantada na volta a vellos procedementos represivos na actuación policial), o endurecemento populista do Código Penal ou a manipulación dos medios de comunicación públicos. Mesmo están a resucitar os métodos da famosa Brigada Político-Social da policía franquista para espiar aos movementos cidadáns de base, como o do 15-M, e informar de que está a ser controlado ¡por Esquerda Unida! (xa lle gustaría a Cayo Lara controlar esa dinámica rede de debate e de actividade social e solidaria), como se unha forza política, de acreditada fidelidade ás institucións democráticas, puidese ser considerada un perigoso inspirador de violencias contra o sistema.


Está claro que á dereita española se lle dispara a soberbia ideolóxica cando acada a maioría absoluta e considera que ten o campo aberto a calquera manobra política ou económica. Como se estivesen convencidos de que, por ser a forza política máis votada, teñen a maioría social, esquecendo que acadaron o 44,6 por cento dos votos válidos e que só unha lei electoral que incumpre o mandato constitucional da representación proporcional lles concede o 53,1 por cento dos escanos do Congreso de Deputados.


Está claro, ademais, que esa soberbia ideolóxica da dereita española combina criterios de tolerancia absoluta –a máxima desregulación– no ámbito económico (en beneficio dos poderosos) con criterios de intolerancia nos ámbitos moral, social e cidadán, nos que prefire ter moi regulados os comportamentos, seguindo principios moi restritivos das liberdades cívicas. Quizais por iso en España non están a despuntar as propostas de extrema dereita que van aparecendo por outros países europeos. Aquí xa as levan postas.