miércoles, 29 de febrero de 2012

Deus non, pero os mercados si - Antonio Campos Romay

Antonio Campos Romay
(Leer es castellao)
Con cada folla de calendario que sucedese crávanse con máis forza as gadoupas dos sectores financeiros e especulativos sobre as costas dunha tremelícante e vulnerable Europa. Trala caída tan xaleada e bendicída ditadura do proletariado, enseñórase con plena impunidade da vella e cabalística Europa a ditadura do diñeiro. Poñendo en solfa a democracia. Convertendo a cidadanía en convidado de pedra da súa infame orxía. Caricaturizando aos políticos en comparsas necesarios. De beizos do Sr. Obama ou do presidente Sarkozy, certo que en con voz feble -non fose molestásese alguén-, escoitáronse algúns farfálleos sobre refundar o capitalismo. Wall Street, santo e aceno e berce de asesores  de tan preclaros personaxes emendou con dilixencia a plana.

Pola súa banda a socialdemocracia europea, e como non, a autóctona, actuando como fieis escudeiros dos entramados financeiros, prestaron os seus servizos edulcorando e lexitimando o menos tragable da receitas capitalistas, poñendo en valor as migallas do festín para os mansos xunguidos na noria con ramal de seda, mentres durmíñaban amabelmente distraídos por vías de servizo... Logo amenceron sorprendidos na súa necidade ao verse de xeito inopinado, trala caída do muro, como “valets de chambre” perfectamente prescindibles. Torpes peóns innecesarios ante a renovada voracidade diante dunha nova situación. Os actores principais relegaban na súa arrogancia aos figurantes interpostos que salváronlle a cara.  Dos tancredos máis notorios, a palma quizais habería que concederlla ao británico Blair e a súa terceira vía cara á estupidez... Por estes pagos, fai case un século, un tal Pablo Iglesias, tipógrafo galego afincado en Madrid dicía “Sodes socialistas non para amar en silencio as vosas ideas, nin para recrearvos coa súa grandeza e co espírito de xustiza que as anima, senón para levalas a todas partes”. Administrando o políticamente correcto, esa sandez acuñada polo acatamento dunha esquerda submisa a unha dereita displicente, mellor quedarse en D. Pablo que invocar a D. Ernesto Guevara, coñecido como Che cando afirmaba con xuvenil rebeldía “soamente caben dúas posicións na historia: ou estase a favor dos monopolios ou  estase en contra dos monopolios”.

As sementeiras de tecnócratas como Goldman Sachs e outras axencias as que non parece esaxerado apuntarlle a parte mais transcendente no caos financeiro de ambos lado do  Atlántico, non só gozan de absoluta impunidade, senón seguen tendo poderosos tentáculos en primarísimos niveis das administracións dos gobernos de Grecia, Portugal, Italia, España etc., manobrando con plenos poderes no canto de estar afrontando as súas responsabilidades. Non pode menos de existir  a sensación de acharnos inmersos nun virtual “golpe de estado” onde o mercado son os tanques e a enxeñería financeira a infantería.  Unha ola inmensa varre cun substancial retroceso a democracia formal. Esa democracia agónica que asiste calada como estes personaxes ocupan os seus postos dando as costas ao voto cidadán con olímpico desprezo dos seus intereses... 

Fronte á  afirmación raiana no mito de que viveiros como Goldman Sachs e semellantes son “forxas de atraer e xerar talento” o interrogante que compre formular é porque en tan coidadas factorías sinaladas por múltiples voces como responsables  da autoría do inxente desastre, -máis ben descomunal estafa-, que nos envolve, non se abre unha investigación para aclarar a súa responsabilidade. Como por precaución mínima non descualifícanse a todos aqueles que teñan ou tiveron unha actividade executiva en tales empresas para acceder a tarefas de responsabilidade política en gobernos e institucións de carácter  público ben nacionais ou internacionais. Non só por hixiene política senón por aplicación do sentido común e a decencia.

O máis meritorio das empresas da catadura destas axencias, é traballar eficazmente sen o menor escrúpulo legal ou moral para enriquecer aos seus propietarios e altos executivos. O benestar da cidadanía ou dos países é a menor das súas preocupacións. Máis ben cabe no posible sexa xustamente o acicate do seu negocio, o malestar e a ruína destes. A calamitosa realidade é que as súas actuacións aquí e agora, teñen influencia substantiva no goberno dos países da Unión. E aceptase como natural. Sen que ninguén  suscite unha detida explicación á cidadanía. Salvo que esta non queira decatarse. Nese caso, nesta crise, son tamén culpables polo menos  por omisión, os que ceden a gobernanza dos seus intereses a quen, non saben, non queren, -defenden intereses alleos-, ou son indignos de representarlles. E con iso entregan tamén a súa liberdade e a súa dignidade.

Equivocábase  D. Adolfo Suárez, ese personaxe cada vez máis entrañable da nosa historia recente: “Hai algo que nin sequera Deus puido negar aos homes: a liberdade”  Benquerido presidente,  Deus non, pero os mercados si.

martes, 28 de febrero de 2012

A patronal tamen quere os cartos dos parados - Enrique Negueruela

O presidente da Comisión de Economía e Política Financiara da CEOE Feito dixo que os parados podan deixar de cobrala prestación por desemprego no momento en que rexeiten a primeira oferta de emprego. Este dirixente da patronal salientou ca estrutura da prestación por desemprego en España é moi «xenerosa», porque o principio se cobra máis e logo vaise cobrando menos, algo que terá que cambiar. Feito debe pensar que nun primeiro tramo, tres meses, debe percibirse soamente o 50%, os seguintes 12 meses o 80%, e, no resto, outra vez o 50%. Este é o xeito de que a contía de desgravación fiscal que figura no novo contrato de emprendedor creado pola reforma sexa meirande. Feito busca os cartos dos parados porque o que di carece de sentido, aínda que seguro que busca como argumentalo.

Se analizamos as ofertas que hai, existe un tipo delas que se presentan para conseguir traballadores fora do marco da legalidade laboral. Un exemplo real: un empresario solicita traballadores nunha oficina de emprego e, como non pode ser doutro xeito, establece unhas condicións acordes co convenio colectivo: cunha xornada a tempo completo a retribución será de 923 euros/mes incluíndo as pagas extras. Se tramita e se comproba que as condicións que lles ofrece ós demandantes non son as que figuran na oferta nin, polo tanto, as do convenio. A xornada é de 8 ás 18’30 horas cunha pausa de media hora, 10 horas efectivas de traballo, cobrará en man e serán 500 euros, aínda que deberá asinar unha nómina pola contía que figura no convenio. Ademais lles di que se cobra prestacións e se nega a traballar nesas condicións, lle dirán a Oficina que non quere traballar para que a sancionen. Coñecida a situación e posta en coñecemento dos superiores, na oficina se recibe a orden de que se continúe coa tramitación e se lle dará coñecemento á Inspección de Traballo.

Se a persoa enviada cobra prestacións deberá empezar a traballar e como o convenio prevé unha xornada flexible, deberá acumular trece semanas con ese horario para poder pedir a súa diminución. No primeiro mes, trinta días despois da súa incorporación, poderá negarse a asinar a súa nómina se non figura nela a contía real que cobra, ou percibe a contía que figura na nómina ou escribe na nómina: recibín 500 euros. Logo decidirá se pon esta situación en coñecemento da Inspección de Traballo (dous ou tres meses de trámite) ou reclama a cantidade no xulgado do social (mais de seis meses). Como ten dous fillos a cargo, percibía unha prestación en contía mínima de 664,74 euros/mes. Deberá continuar traballando dez horas e cobrando 500 euros mentres non se soluciona o tema. Buscará cómo pagar as débedas que ten e seguir vivindo con 164,75 euros menos ademais de pagar á persoa que ó traballaren ela, ten que coidar ó seu pequeno. Unha sentencia poderá desvinculala desa oferta pero pasará mais medio ano para elo. Tamén é posible que o empresario decida darlle un certificado de empresa cunha baixa voluntaria e que reclame despois para reanudar a prestación.

Dende sempre este tipo de empresarios estiveron utilizando ós servizos públicos para conseguir traballadores co chantaxe das prestacións. Agora, coa situación de crise, aínda mais. Levo mais de trinta anos traballando en temas de emprego é sempre me fixen a mesma pregunta: por qué non hai na LISOS (Lei de Infraccións y Sancións da Orde Social) unha figura que sancione ó empresario que faga estas tropelías privándolle da capacidade de contratar traballadores ou, cando menos, que non poda utilizar as ofertas para presionar. 
A situación na que se coloca a unha persoa que cobra prestacións nunha oferta deste tipo é de absoluta indefensión. Os traballadores, polo xeral, teñen a mala costume de comer tódolos días, e os seus fillos tamén. Ademais, teñen o vicio de pagar facturas e cretos todos os meses. Colocalos nunha situación de diminución dos seus ingresos mensuais non parece un bo servizo de emprego para eles. Obviamente para este tipo de empresarios, sí.

Reivindicar, como fixo Feito, que se sancione ós parados que non acepten unha oferta de emprego, sexa a que sexa, é darlle mais capacidade de presión ós empresarios e esta reforma xa converteu ós traballadores en servos, non sei que mais capacidades de presión queren.

lunes, 27 de febrero de 2012

Políticos na banca - José Luis Gómez


En España está culminando o proceso político que acabou practicamente coas caixas de aforros, cuxo ocaso ten moito que ver coas súas malas prácticas no sector inmobiliario pero tamén co interese da banca privada por levalas por diante no seu propio beneficio. Desde o Banco de España e outros estamentos de poder de Madrid tamén se fixeron moitos esforzos no mesmo sentido, ás veces co demagóxico pretexto de apartar aos políticos das caixas, coma se todos os políticos electos fosen peores profesionais que uns tecnócratas designados a dedo. Ou coma se todas as caixas estivesen controladas por políticos. Na práctica, tampouco é esa a contradición, xa que avanzado o devandito proceso vemos que en realidade do que se trataba era de apartar a políticos autonómicos e locais, pero non a outros políticos que seguen campando ás súas anchas no sector financeiro. Pode darse o caso de que un ministro do Goberno que cociñou operacións de caixas termine ditando sentenza sobre algunha delas, o cal derivaría seguramente nun gran escándalo. Ao tempo.

Aínda este domingo, o presidente do BBVA, Francisco González, que chegou á banca da man do PP, dicía en 'El País': 'O éxito depende de como acabe a reforma (financeira) e de que non haxa actuacións persoais ou interferencias políticas que a enturben'. Seica o seu nomeamento fai dez anos non foi unha interferencia política do Goberno de Aznar?

Pero hai máis casos. O exvicepresidente Rodrigo Rato, que celebrou en Xénova o triunfo de Rajoy, preside Bankia, entidade na que se diluíron varias caixas de aforros, entre elas Cajamadrid. Ata hai situacións máis chuscas: César González-Bueno, nomeado hai pouco conselleiro-delegado de NovaGalicia Banco, hoxe en día controlado polo Estado, non só é neto dun ministro de Franco, senón un bo coñecedor da contorna da extrema dereita.

En resumidas contas: claro que hai políticos no sector financeiro, público e privado, como sempre houbo. O que hai é cada vez menos políticos autonómicos e locais no sector financeiro, a medida que este se foi concentrando.

Frabricantes de angustia y malestar sociocultural - Evaristo Díaz Castro

“Podemos adoptar la decisión de utilizar nuestros crecientes conocimientos para esclavizar a las personas en formas no soñadas hasta hoy, para dominarlas por medios elegidos con tanto cuidado que tal vez jamás se den cuenta de la pérdida de su Personalidad.” Estas palabras del psicólogo Carl Rogers, son, a día de hoy, manifiestamente vigentes. En castizo: “De los tontos viven muchos listos”.Y ya que de inteligencia hablamos, a los psicoanalistas nos gusta decir, parafraseando a Freud, “que lo que hay no es lo que aparece”.

Por ejemplo, alguien –¡ Perdón, tengo derecho a preguntar, soy un ciudadano que vota! - ... ¿sabría decirme cual es el fondo del Gaias y cuales son los múltiples Gaiases hispanos?  Y con esto de la crisis, ¿por que no se juzga y se les expulsa de la “profesión” a los responsables. ? Y además,  que repongan la legalidad y reparen el daño causado..¡Cobradles a ellos y no a mí! , -decimos todos-. Por eso hay tantas cosas ocultas, como el Gurtel y la Luna de Valencia o los muertos -que vos matáis y/o que gozan de buena salud, -afortunadamente-, casus belli del Juez D. Baltasar Garzón.

Y para postre, ensaimada...realmente sustanciosa. Y nutritiva. Ejemplarmente “no iguales ante la Ley”, según algunas teorías...Esperemos a ver...Ahora entendemos, a la luz del psicoanálisis, este Malestar. 

El Test de Rorschach, el de las manchas de tinta,  sitúa muy bien la inteligencia general de un sujeto por su forma de configurar una realidad percibida, pero también nos indica, (shocks, black outs,etc), la dificultad práctica de esa inteligencia -y todos conocemos casos- cuando esa potencia intelectual se ve disminuida o literalmente obnubilada o enajenada cuando son las emociones, disparadas o reprimidas, -como cuando marca tu equipo y cantas gol/o no lo haces, a las cuatro de la mañana, para tu satisfacción -y el insomnio de tu vecino- las que anulan la lógica intelectiva.

Así se da la paradoja de que muchas personas que votaron  a  Gobiernos actuales de la Eurozona, se manifiestan hoy en las calles sin hilar el antes, el durante y el después. ¿O la estadística miente...? No es nuevo, es el Malestar de la Cultura. Y es esa Cultura del Bienestar, hoy gravemente amenazada, al igual que en la Alemania pre-nazi, la que hace escribir a Freud (1927) lo siguiente  en el “Porvenir de una Ilusión”: “cuando una civilización no ha logrado evitar que la satisfacción de un cierto número de sus partícipes tenga como premisa la opresión de otros -de la mayoría, quizá-, y así sucede en todas las civilizaciones actuales es comprensible que los oprimidos desarrollen una intensa hostilidad contra la civilización que ellos mismos sostienen con su trabajo pero de cuyos bienes participan sino muy poco. En este caso no puede esperarse por parte de los oprimidos una asimilación de las prohibiciones culturales, pues, por el contrario se negarán a reconocerlas, tenderán a destruir la civilización misma y, eventualmente, a suprimir sus premisas”.

Millones de personas a lo largo de varios Continentes, están sometidos a un juego de fuerzas e intereses, que día a día, están empeorando su calidad de vida hasta extremos insospechados. El año 2011 ha sido, con veinte guerras en activo, el peor año para el Planeta desde 1945.(2011 : Buena cosecha para las industrias de armamento...(¿Quién dijo crisis?).  Millones de personas están, empujadas en África y Asia, hacia la desolación y la muerte,y millones en Europa, hacia el desempleo, la marginación y la exclusión social. Para empezar. Fuertemente cuestionado el Territorio Euro, se aprovecha el crack bancario, para castigar a la clase trabajadora con el pago de la deuda, -mientras otros hacen caja- y con la precarización de sus empleos y derechos sociales, -más caja-,  (sanidad, educación, vivienda, etc), desde Gobiernos – designados o votados ad-hoc-, en Países como España, Italia, Grecia, Portugal,  que tienen en común un reciente pasado anti-democrático, con transiciones “atadas y bien atadas” a provecho del autor / autores, y ciudadanías poco implicadas y pre-ilustradas que son capaces de entregar sus votos a nuevos Gobiernos -al dictado de las Multinacionales y Grupos de Poder y Control Socio-económicos-, que, previsiblemente, -para algunos-, y desgraciadamente -para todos- están provocando un regresión social y económica a niveles de lo que podemos sin duda calificar como neo-feudalismo a cambio de falsas promesas y necesidad absoluta de seguridad y reducción de angustia -que previamente a gobernar hay que sembrar-..Así, argumentaron: con el paro, la educación de los hijos, la vivienda, la prima de riesgo, la seguridad...etc...

Ya conocíamos los problemas. ¿Qué tipo de soluciones están dando? Convertidos algunos medios de difusión de masas en colaboradores y amplificadores de la angustia cotidiana (sucesos), el individuo pasa de la angustia al miedo y del miedo a la sumisión.  Ello provocará, -de seguir en esta línea y con estos presupuestos-, como ocurrió con el Imperio Romano, la lumpen-proletarización y barbarización del “Espacio Común Europeo” hacia una sociedad neo-feudal, dividida en territorios de interés económico y de corte autoritario. El recorte brutal de derechos y ayudas sociales mas “el salario del miedo”, y el “todo vale contra la clase trabajadora” no tiene otro efecto que la domesticación  primero, y la indefensión y sumisión después. Escenario perfecto para el poder económico y “político” de lobbies multinacionales con ilustres y animosos protagonistas, -por sus hechos los conoceréis-,  al margen de la Soberanía, Justicia, Derecho y Política propios de la ciudadania europea.

Panorama: Multinacionales fuertes y Estados débiles, con Gobiernos cómplices. Los responsables del crack institucional o gobiernan o se jubilan con indemnizaciones millonarias -las leyes anti-robo las hacemos luego...-Y los llamados Estados-Locomotora -con Gobiernos muy perfilados-,  no hacen otra cosa que frenar las legítimas demandas de los trabajadores naturales de sus países con la amenaza de la mano de obra cualificada extranjera, por aquello de abaratar costes...mientras agencias “privadas” de especuladores califican la política pública en “buenos” , “malos” e incluso “ pigs” según sea el interés...pro domo súa, naturalmente... ¿En qué podremos confiar?; ¿A quién vamos a creer?; ¿Hasta dónde vamos a llegar?. El individuo, solo y perdido, confundido, extenuado, pasa de ser un ciudadano a ser un sobreviviente, un sumiso.

La base psicológica del nazismo en Alemania, fue la clase media, la que se sintió amenazada por los vaivenes del capitalismo. Primero fue la angustia. Luego vino el odio. El odio tuvo su origen en la agresión.(Los “delincuentes”, los “vagabundos”, los “lisiados”, los “locos”, los judíos, los aristócratas, los comunistas, los masones, etc..). Como resultado, la sumisión del ciudadano. Hitler y aprovechó el resentimiento del fracaso de las políticas socialistas y comunistas del ciudadano medio  y creó un diseño muy eficiente que aunaba las características del  “pequeño-burgués” lleno de odios y resentimientos con los oportunistas, servidores de los grandes trusts y monopolios (junkers). Este y no otro, fue el verdadero huevo de la serpiente...Conocemos la Historia y el resultado: Guerra. Colapso de la Civilización.

Aunque me repugna, añado una cita de Mein Kampf (Adolf Hitler), caracterizando a “las masas” y el régimen liberal... “Como una mujer que prefiere someterse al hombre fuerte antes que dominar al débil, así las masas aman mas al que manda que al que ruega y, en su fuero íntimo se sienten mucho mas satisfechas por una doctrina que no tolera rivales que por la concepción de la libertad propia del régimen liberal; con frecuencia se sienten perdidas al no saber que hacer con ella y aún se consideran fácilmente abandonadas. Ni llegan a darse cuenta de la imprudencia con la que se las aterroriza espiritualmente ni se percatan de la injuriosa restricción de sus libertades humanas, puesto que de ninguna manera caen en el engaño de esta doctrina”.

Así pues, desengañémonos: ¡Desperta do teu sono, Fogar de Breogán...!

domingo, 26 de febrero de 2012

A banca e as empresas - José Luís Gómez

José Luís Gómez
España consumiu moito tempo lamentándose da falta de financiamento bancario para as empresas, pero en cambio tardou en adoptar medidas, tanto para sanear o sector financeiro -o ministro Guindos eleva agora a 52.000 millóns o impacto da reforma- como, sobre todo, para innovar e promover alternativas, algunhas delas xa coñecidas no mundo anglosaxón, onde os mercados de capitais están máis diversificados e son máis competitivos. Un exemplo é a falta de empuxe ao Mercado Alternativo Bolsista (MAB), dedicado a empresas de reducida capitalización. Outro é a precariedade do capital risco ou a falta de suficientes 'business angels', é dicir, de persoas cun amplo coñecemento de determinados sectores e con capacidade de investimento, que impulsan o desenvolvemento de proxectos empresariais con alto potencial de crecemento nas súas primeiras etapas de vida, achegando capital e valor engadido á xestión.

A miúdo dá a impresión de que a banca actúa como can do hortelano, que non come nin deixa comer. Nin se abren espazos para recuperar a banca pública, demonizada sen que ninguén explique as razóns, nin se propician alternativas consistentes ao financiamento tradicional, neste momento colapsada e pendente dunha reforma que aínda tardará en dar froitos, por positiva que sexa.

Todo parece indicar que os bancos e caixas, cada vez máis concentradas por certo, van deixar espazo para que emerxan novos axentes financeiros, especializados en financiamento de empresas, pero ese tipo de procesos adoitan requirir estímulos lexislativos e incentivos ás compañías, por exemplo para crear un gran Mercado Alternativo Bolsista, que en España está por vir.

As grandes solucións chegarán desde arriba -léase Unión Europea, Banco Central Europeo e Alemaña-, máxime agora que España é un país tutelado por Berlín e Bruxelas, pero desde abaixo tamén cabe moverse. Como di o economista galego Vicente Martín, para que se reactive a economía ten que haber máis demanda, pero para que as empresas poidan facer cousas -por unha banda investir e polo outro tirar da economía e xerar máis emprego-, é fundamental que haxa financiamento, do tipo que sexa. En definitiva, será unha boa forma de demostrar algo que predicou Guindos ante Ben Bernanke en Wáshington: o fin último da reforma financeira ou a reforma laboral é o de volver ao crecemento económico nos próximos meses.

sábado, 25 de febrero de 2012

Panorama informativo á dereita - Xosé A. Gaciño

Asasinado o xornal Público pola vía aparentemente aséptica das leis do mercado (tanto vendes tanto vales, sobre todo se es de esquerdas, porque aos de dereitas se lles facilitan inversións, créditos e publicidade), limitado e domesticado en certa medida o grupo Prisa (que non quere ser sometido a unha nova persecución como á que lle someteu Aznar, vía Gómez de Liaño), ao PP só lle falta liquidar a independencia de RTVE para dispoñer dun coro mediático case unánime. En Galicia xa se viviu un proceso semellante co peche en cadea de periódicos en galego e progresistas, en papel ou en dixital, nada máis volver a dereita á Xunta.

De momento, e con respecto á RTVE, teñen que probar unha dose moi leve da súa propia medicina, a das dificultades para cubrir vacantes que necesitan consenso parlamentario. Os populares teñen demostrado, ao longo dos dous mandatos de Rodríguez Zapatero, a súa habilidade para bloquear a renovación de cargos que necesitan maiorías cualificadas, se a renovación vai ter como consecuencia que os conservadores queden en minoría, e para presentar recursos oportunos, cos argumentos máis peregrinos (pero eficaces), co fin de fabricar en cada caso a maioría necesaria. Así conseguiron manter o control do Tribunal Constitucional e do Consello Xeral do Poder Xudicial durante os sete anos dos últimos gobernos socialistas, corrixindo na máxima instancia xudicial o que non podían evitar no parlamento.

Agora, mentres non resolvan o nomeamento dun novo presidente da corporación de RTVE, soportan de mala gana a liña informativa independente da radio e televisión pública do Estado, que é, por certo, a de máxima audiencia, un dato que deberían ter en conta estes ultraliberais da oferta e da demanda, pero que, á hora da verdade, como teñen demostrado coa televisión autonómica madrileña, prefiren unha información sectaria, aínda que nin siquera a sigan os seus votantes. Non vai ser moito tempo, de todas maneiras, porque xa o líder socialista aceptou negociar todas as renovacións pendentes antes do verán, e a anunciada liña de oposición construtiva inclúe pagar con sensatez e non vingarse por todo ese pasado irresponsábel da crispación sistemática.

Cando remate de caer a independencia de RTVE, contemplaremos un panorama informativo moi escorado a dereita, desde un moderado partidismo ata a manipulación máis sectaria no profundo da caverna, con illotes de progresismo en pleno naufraxio. A política informativa da esquerda sempre primou os medios públicos e, cando non ten acceso a eles, o tratamento informativo das súas propostas e das súas opinións queda moi desamparado, por moito que, hoxe por hoxe, o xornal e a cadea de radio con maior difusión se movan na órbita progresista. A inmensa maioría do resto dos medios van formar un cerco de descualificacións constantes. Na dereita mediática non abonda o respecto ás ideas alleas.

Na información, como en tantas outras cousas, parece que Rajoy, a pesar da súa apariencia presuntamente moderada, pode chegar máis lonxe na involución que Aznar na súa segunda lexislatura. O castigo da crise, coa inmolación do goberno socialista, sementou a desmoralización nas bases e nas organizacións de esquerda. Montada na onda da catástrofe, a dereita síntese agora máis forte que nunca para meter en cintura o que considera veleidades "progres" que poden significar límites aos índices de lucro privado. Incluída a liberdade de información e de expresión.

viernes, 24 de febrero de 2012

A lei da selva nas relacións laborais - Enrique Negueruela

Enrique Negueruela
Estamos diante dunha reforma laboral que é moito mais cunha modificación de normas legais. Vai cambiar o xeito de entender as relacións laborais porque modifica os principios fundamentais e as regras de xogo.

Na transición, desenvolvendo o mandato constitucional de elaborar un estatuto dos traballadores, definiuse como punto de partida que, para evitar a situación de indefensión na que está un traballador cando se individualiza a negociación fronte ó empresario, esta negociación debería ser colectiva. As condicións de traballo se negocian entre os representantes do conxunto de traballadores e do conxunto de empresarios. Esta negociación así definida produce unha situación de equilibrio. Os uns necesitan dos outros. Os empresarios necesitan traballadores e viceversa. Ese equilibrio é co que racha esta reforma.


Cando se individualiza, o equilibrio queda rachado porque un empresario non necesita un traballador en concreto. Válelle un, ou outro, ou un terceiro. Se ademais esta cambio se fai con case seis millóns de parados, a posición do traballador é moitísimo mais feble porque hai moitas persoas para ocupar o seu sitio, polo que o empresario está nunha posición de forza aínda moito maior.
A reforma establece a supremacía do convenio de empresa sobre o de sector e o convenio de empresa se pode asinar mesmo cun delegado de persoal. As empresas dende seis traballadores poderán descolgarse e, en moitos casos, asinar un convenio imposto polo propio empresario que designará como un señor feudal mesmo ó representante dos traballadores. Isto sen necesidade de claúsulas de descolgue.
Os convenios colectivos forman parte do ordenamento xurídico laboral. O estableceren claúsulas de descuelgue sen necesidade de acordo e sen garantías da propia situación que se invoca, mais que parte do ordenamento laboral, pasa a ser papel mollado. Falar de tres trimestres é falar dun período sen tan sequera auditar. Soamente coa variación de facturacións dun a outro mes, se provocará esa situación.


Se o empresario te chama para diminuír nun terzo o teu salario, sabes que hai persoas cunha situación de necesidade que lles leva a aceptar traballar por esa cantidade. Nesta situación o empresario concreto violenta mais aló dos límites admisibles, a propia relación laboral. Pasa a aproveitarse dunha situación de forza violentando ata o indicible ó traballador, que queda sen resposta racional. Hai un acordo de empresa que fixa un salario, pero decide diminuírllo e como non afecta a mais de dez traballadores e está nos marxes do convenio…


Esta situación se dará a partires desta reforma. As consecuencias son de difícil imaxinación pero previsibles. Cando alguén violenta utilizando unha posición de forza unha relación, pode esperar calquera reacción no violentado. Se un empresario diminúe a retribución dun traballador por debaixo da norma establecida nesa empresa, e agora pode facelo, nunha situación de pleno emprego o traballador considerará que o están invitando a irse e collerá a porta. Nesta situación considerará que se aproveita del e da situación de paro existente. 


Pasamos dunha situación na que se negocia entre empresarios e traballadores a outra na que os empresarios imporán as súas condicións a cada traballador en concreto. O cambio é obvio. O PP opta con esta reforma pola violencia nas relacións laborais, a violencia que exercerá cada empresario diante de cada traballador. Chamaralle “condicións de mercado” e dirá que elas son as que mandan. Eu descoñezo as posibles reaccións dos violentados, pero conceptos como diálogo social, negociación, empezan a carecer de sentido cando se entra na selva. E é a lei da selva o que instaura esta reforma nas relacións laborais. 

Rosalía de Castro - 175 aniversario do seu nacemento

María Rosalía Rita
A escritora galega Rosalía de Castro naceu en Santiago de Compostela o 24 de febreiro do ano 1837, ás 4 da madrugada, no Camiño Novo nunha casa que xa non existe. Foi bautizada no Hospital Real (actual Hostal dos Reis Católicos) cos nomes de María Rosalía Rita.

A súa nai María Teresa de Castro y Abadía (1804-1862), era de familia fidalga, os Castro, de orixe castelán, pero establecida en Galicia dende a Idade Media; foron condes de Lemos nunha das súas ramas. O seu pai, José Martínez Viojo (1798-1870) era un seminarista que logo chegaría a ser Capelán da Colexiata de Iria.

Así dicía a acta orixinal de bautizo, do Hospital Real: "En veinte y cuatro de febrero de mil ochocientos treinta y siete, María Francisca Martínez, vecina de San Juan del Campo, fue madrina de una niña que bauticé solemnemente y puse los santos óleos, llamándole María Rosalía Rita, hija de padres incógnitos, cuya niña llevó la madrina, y va sin número por no haber pasado a la Inclusa; y/ para/ que así conste, lo firmo, José Vicente Varela y Montero."

A casa onde naceu Rosalía pertencía á familia de Romero Ortiz, que acollera a dona Teresa ó ser solteira e quedarse embarazada. Rosalía foi rexistrada como "filla de pais incógnitos". A súa madriña, María Francisca Martínez, levouna consigo a Lestedo sendo a  familia paterna quen se fai cargo dela nos seus primeiros anos de vida. Non se sabe o momento exacto en que foi levada á casa do seu pai no Castro de Ortoño (Ames), onde estivo ó coidado das súas tías paternas Josefa e Teresa; o seu pai, a pesar da súa condición non a abandona e encárgase da súa educación.

Descoñécese cantos anos estivo Rosalía en Ortoño, probablemente ata os doce que é cando pasa a vivir en Padrón coa súa tía Teresa Martínez Viojo, onde Teresa de Castro se fai cargo dela e pasan a vivir logo a Santiago. Alí estuda música e debuxo na "Sociedad de Amigos del País". Nesa mesma época participa activamente no "Liceo de la Juventud", instalada no antiguo convento de San Agustín. Rosalía tiña grandes dotes de actriz e sábese que en 1854 representa no Liceo o papel principal de Rosmunda, drama de Gil y Zárate, con gran éxito. No Liceo toma contacto coa vida intelectual de Santiago e coñece a Pondal e Aurelio Aguirre. Este último exerceu gran influencia en Rosalía e que se revela sobre todo en La flor, o primeiro libro de Rosalía. Tamén hai unha poesía de Aguirre dedicada a Rosalía daquela época.

En 1856 Rosalía trasládase a Madrid, onde vive na casa dunha prima da súa nai, María Josefa Carmen García-Lugín y Castro. Publica a colección de versos La flor, en castelán. Murguía, que por entonces tamén residía en Madrid, escribe un artigo moi favorable, mesmo alentador, en La Iberia, aínda que con obxeccións á pouca madurez dalgunhas composicións. A raíz deste suceso coñécense e casan o dez de outubro de 1858 en Madrid, na igrexa de San Ildefonso. Trasládanse a vivir a Santiago e ó ano seguinte teñen a primeira filla, Alejandra (1859-1937) dez anos maior que o máis vello dos seus seis irmáns. Vivirán en distintos lugares según o destino de Murguía: A Coruña, Madrid, A Mancha, Extremadura e Simancas (onde Murguía é nomeado xefe do "Arquivo de Simancas", despois da Revolución de Setembro), é ahí onde Rosalía escribiu a maioría dos poemas de Follas Novas. En 1862 morre a súa nai. Son anos nos que pasan apuros económicos, a vida non é doada para eles.

En 1863 apareceu (en Vigo) o seu primeiro grande libro -xa tirara varios-, "Cantares Gallegos" (1), sen dúbida a base de todo o rexurdimento literario e non literario da Nosa Terra, recollendo o tímido labor doutros como Pintos ou Añón e o fito que significaron os xogos frorais da Cruña (1861) e o seu "Album de la Caridad" (1862); o 17 de maio daquel ano firma Rosalía a adicatoria da obra pra Fernán Caballero, data adoptada, co gallo do seu centenario, como Día das Letras Galegas (1963).Na década de 1860-70, ferida pola saudade, escribe boa parte de Cantares Gallegos e a maioría das súas novelas.

O sete de novembro de 1868 nace a súa filla Aura que morrerá en 1942. En 1871 volven a Galicia ó ser nomeado Murguía xefe do Arquivo Xeral de Galicia instalándose na Coruña. Neste mesmo ano nacen os xemelgos Gala e Ovidio nas Torres de Lestrove (2-7-71), Ovidio que morreu en 1900 foi un destacado pintor e Gala vai ser a última das súas fillas en desaparecer (14 de xaneiro de 1964).

En 1873 nace na Coruña, Amara que finará en 1921. O 20 de marzo de 1875 nace en Santiago Familia Castro Murguía Adriano Honorato Alejandro, que morrerá ó caer dunha mesa o 4 de novembro de 1876 en en 1877 nace, morta, Valentina.

Os derradeiros anos da súa vida pásaos en Padrón, na súa casa de A Matanza (hoxe Casa Museo de Rosalía). Alí remata Follas Novas e escribe En las orillas del Sar.

En Padrón atopábase a casa solariega dos Castro, o pazo de A Arretén, que por aquel entonces xa non pertencía á familia. Rosalía evócaa nun poema de Cantares Gallegos,  Como chove miudiño, así como a figura do seu avó, José de Castro Salgado, que Rosalía non chegou a coñecer. Rosalía tiña interese en publicar Historia de mi abuelo, pero nin chega a editarse, nin o orixinal chega ata nós, probablemente desaparecido na queima de papeis que ordenou facer á súa filla Alejandra antes de morrer.

Rosalía nunca foi unha muller forte e en 1885 agrávase o cancro que padecía, por iso decide pasar unha tempada en Carril, na ría de Arousa, xa que antes de morrer quería ve-lo mar.

Ós 48 anos, o día 15 de xullo de 1885,  morre en Padrón, donde levaba tempo morando, na casa da Matanza que hoxe está convertida en museo.

Foi enterrada no cemiterio da Adina, na igrexa parroquial de Iria, á que ela cantara nuns preciosos versos de Follas Novas.

O 25 de maio de 1891 os seus restos foron trasladados á igrexa de San Domingos de Bonaval, en Santiago, ó Panteón de Galegos Ilustres, onde repousa na actualidade.

jueves, 23 de febrero de 2012

Tripe A al norte, al sur, la triple ruina - Sylvie Kauffmann (Le Monde )

Jerez de la Frontera, en Andalucía, es una ciudad de 212 000 habitantes, famosas por sus viñedos y su circuito, donde Ayrton Senna ganó en su día el gran premio de fórmulas 1. Jerez tiene ahora una especialidad diferente: es una ciudad en bancarrota. Ninguno de los unos 2.400 empleados municipales ha cobrado desde diciembre. Los autobuses están en huelga y sin combustible más de la mitad del servicio  de los que atiende al entorno rural...

Las instalaciones deportivas de la ciudad no abrieron el pasado año por tener cortada la electricidad. Un tercio de las farolas públicas  no se encienden... El edificio de Asuntos Sociales, inaugurado hace un año, no cuenta con energía eléctrica; los funcionarios trabajan con gasolina de un generador y sin calefacción. Cada día ve aumentar su participación en eventos. Ocupaciones de lugares públicos, reclamaciones: hoy son los policías municipales, mañana otros empleados del cementerio, al día siguiente, las damas de la Asociación de servicios a la persona, dado que no se ha podido pagar su actividad pues el Ayuntamiento no abona las subvenciones. Jerez de la Frontera comenzó el año con cero euros en sus arcas. Partiendo de un presupuesto de 222 millones de dólares, llegó a finales de 2010, a una deuda de 958 millones de dólares. La carrera de la deuda se detuvo allí. “Estrangulados, Jerez de la Frontera se está muriendo”, resumió El País el domingo, 19 de febrero. En España, las ciudades en ruinas, con números como  Jerez, son decenas.
 

El lector de un diario español se siente menos solo al pasar las páginas. Sus vecinos  portugueses, aprendieron a vivir un infierno particular, “troïkés vivo” (troikados). "Troïké", neologismo que designa a aquellos que viven bajo el régimen de la “troika”, misión integrada por representantes del Banco Central Europeo, el Fondo Monetario Internacional y la Comisión Europea , que desde la zona del euro han llegado a Portugal y Grecia, para poner sus finanzas en orden. Vivo “troikés”, es un poco como vivir en Jerez, pero con el añadido de  la visita de funcionarios extranjeros que vienen a ofrecer su experiencia al Gobierno. “Ellos están aquí, salen en la foto en el “Diario de Noticias”, cruzando la Plaza del Comercio en  la  moderna Lisboa, jóvenes, sonrientes, de traje, con sus gafas de sol y sus computadoras portátiles en sus pequeñas bolsas negras”, es la crónica de un periodista de El País. Y esta imagen contrasta terriblemente con un país que se está desintegrando, donde las ambulancias están estacionadas en los aparcamientos, donde se cierran aulas porque el número de profesores se redujeron en un 10%, donde hermosas carreteras y autovías están desiertas. Como resignados a "esta vida retrocediendo a diario” los portugueses, sin embargo, andan menos inquietos que los jerezanos.

Lo que no es, como sabemos, el caso de los griegos. Nadie sigue  las noticias de Grecia más de cerca que  los españoles, lo hacen con la curiosidad de los compañeros de  condena pero con la  idea un poco más reconfortante de que su prisión no es todavía peor que la cárcel de aquellos. En Atenas, cuando cae la noche, el lector de El País puede leer, “cuando los turistas se retiran, empezaron a fluir las personas sin hogar en las aceras, en los quicios de las puertas. Se refugian en pequeñas construcciones de cartón y mantas. Algunas plazas se transforman en dormitorios y  Sofokleous Street,  en un punto en el que se distribuye alimentos”.

Esta es la realidad de 2012, al sur de la zona del euro. En Italia, Mario Monti, ha establecido también el tiempo de rigor, pero allí se vive de otra manera. La evasión fiscal se ha convertido en el enemigo público número uno, dando lugar a una discriminación de nuevo tipo: hay una clase que entiende es mejor tener la declaración de impuestos en la guantera del Maserati, dado que los controles son frecuentes. Una razón por la cual las medidas de austeridad son más aceptadas en Italia, o incluso en España, que en Grecia es que al menos formalmente los líderes están ansiosos por demostrar que la carga no descansa solo sobre los hombros de las clases medias y populares.
 

Mario Monti ha renunciado a su salario del Presidente del Consejo y Ministro de economía y la Iglesia Católica  comienza a pagar contribuciones. En España, Mariano Rajoy, el jefe del Gobierno, ha limitado su sueldo anual a 78.185 euros (por comparación, deben saber que el Presidente Sarkozy recibe 240.000 euros). Presentadores de la televisión pública ó directores de empresas públicas recortaron sus retribuciones  en un de 25% o 30%. Los sueldos de todos los funcionarios españoles, reducidos en un 5% en 2011, están congelados en 2012. Por el contrario, Grecia, como ha señalado el economista Jean Pisani-Ferry, se redujo el salario mínimo mensual de 483 euros, pero se deja de lado “el hecho de la evasión fiscal que por encima del 10% se traduce en una pérdida de una cuarta parte de los ingresos de impuestos sobre la renta”. Política y socialmente, esta desigualdad ante el sacrificio no es defendible.

Una vez cortada en dos, entre Oriente y Occidente, Europa y experimenta una nueva fractura, un rasgón de norte a sur: en el norte de la zona euro está la Europa de la triple A, con crecimientos aunque sea modestos, manteniendo efectivos los servicios públicos, y una  tasa de desempleo tolerable. En esta Europa existe un hogar para los inmigrantes cualificados. La Europa de la ruina triple, la recesión y el desempleo, donde la deuda ha llegado a situaciones insoportables, está al sur de la zona euro. Los investigadores y los jóvenes huyen de este “troïkée” de Europa para encontrar trabajo, en el norte de Europa o América Latina. ¿Entre las dos zonas, es esta desigualdad, políticamente sostenible? La cuestión es particularmente relevante para  Francia, que comparte en su territorio el norte y el sur, pero que, en términos de disciplina presupuestaria y de la deuda, se está situando más cerca del sur que del norte. No es en absoluto una coincidencia que, según una encuesta IFOP, la mitad de los franceses  y el 62% de los trabajadores temen en algún momento un escenario griego para su país.

* Sylvie Kauffman es la redactora jefe de Le Monde, periódico que es la principal publicación del Grupo Le Monde y fue fundado por Hubertt Beuve-Mery a petición del general De Gaulle en 1944 coincidiendo con la liberación de Francia de la ocupación nazi.

Informe sobre la pobreza en España II - Fundación FOESSA (2007-2011)

Pérdida de nivel de bienestar

En el análisis de FOESSA se indica que la evolución de la renta media de la población española ha descendido en un 4%, aunque si comparamos la evolución de la renta por persona con la del índice de precios, esta caída, en términos reales, está cerca del un 9% entre 2007 y 2010.

Otro indicador muy representativo de las carencias de los hogares que se abordan en la publicación se refiere a su pérdida de bienestar durante la crisis y que se evalúa en función de la dificultad declarada por el 30% de los hogares españoles para llegar a fin de mes en 2010. Otro indicador en ese mismo sentido es el dato de que, a finales de 2010, cerca de un 41% de los hogares españoles manifestaban su incapacidad para hacer frente a los gastos imprevistos.


Este aumento de la precariedad se ve confirmado también por el incremento de personas atendidas por los servicios de Acogida de Cáritas, que pasaron de 400.000 en 2007a 950.000 en 2010.


Pérdida de derechos sociales básicos

En el informe se analiza el retroceso producido en los últimos cuatro años en el acceso a derechos básicos como el empleo. Así lo demuestran varios hechos: que la tasa de desempleo en España sea la más alta de todos los países que forman la UE-27, a gran distancia de la media de este conjunto de países (9,7%); que uno de cada dos parados sea de larga duración (más de 1 año); que la tasa de desempleo de los sustentadores principales haya pasado del 5 al 19%, lo que constituye su máximo histórico; y que la tendencia entre los hogares con todos sus activos en desempleo haya pasado del 2,5% del total antes del inicio de la crisis al 9% a finales de 2011, creciendo incluso a un ritmo superior que el de la propia tasa de paro.

Asimismo, es preocupante el caso de los “trabajadores pobres”, es decir de personas que, aunque tiene empleo, están por debajo del umbral de la pobreza. En España, hay 940.000 personas en esa situación, en condiciones de privación material severa (21,5 millones de personas en toda la UE).

Vivienda

En “Exclusión y Desarrollo Social en España. Análisis y Perspectivas 2012” se analiza también la situación del acceso a la vivienda, un capítulo en el que se señala que a pesar del importante auge de la construcción de los últimos años no se ha facilitado en igual ritmo el acceso a la misma. Y a pesar de que el precio de la vivienda en España intensificó la caída en el tercer trimestre de 2011, el acceso a este derecho supone todavía un importante esfuerzo para las familias, al que tiene que dedicar un 36,1% de sus ingresos.

Un indicador que ilustra muy bien la evolución de este derecho en España es el número de sentencias de ejecuciones hipotecarias, que en 2010 fueron casi 100.000 y multiplicaron por cuatro los registrados en 2007.

Repliegue de los mecanismos de contención de la pobreza

El estudio de FOESSA analiza también la Estrategia Europa 2020, que sustituye a la Estrategia de Lisboa. En la misma, como señaló Francisco Lorenzo, “aunque la lucha contra la pobreza y la exclusión social se plantea como uno de los siete pilares de la estrategia de desarrollo a medio plazo de la UE, no parece que el objetivo de reducción de la pobreza obtenga la atención debida por parte de las autoridades comunitarias y de los Estados miembros”. “Todo hace pensar que el objetivo de la UE de rescatar de la pobreza y la exclusión social a un mínimo de 20 millones de personas de aquí a 2020 no se alcanzará sobre la base de los objetivos nacionales actuales”, afirmó.

Creciente dualización social

Una de las constataciones más preocupantes del informe es el avance que se está produciendo en el proceso de dualización social y riesgo de ruptura de la cohesión social. La distancia entre la renta correspondiente al 20% más rico de la población y al 20% más pobre pasó de un valor de 5,3 en 2007 a otro de 6,9 al término de 2010. Tal aumento ha sido el mayor de los 27 Estados de la Unión Europea.

Sombras sobre la cooperación al desarrollo

El balance de la cooperación española al desarrollo de los últimos años también viene mostrando más luces que sombras. Como se señala en el estudio, “la evolución experimentada a lo largo de las dos últimas legislaturas había evidenciado notables progresos y aunque no se habían eliminado las principales deficiencias estructurales de la cooperación española al desarrollo, pero sí identificado y dado pasos significativos para su mejora”.

Se estima, sin embargo que, en el año 2011, el recorte efectivo de la AOD en España no habrá sido inferior al 20%.

Informe sobre la pobreza en España I - Fundación FOESSA (2007-2011)

Una pobreza más extensa, más intensa y más crónica

El análisis de los datos que aborda esta publicación sobre la evolución de la realidad social en España confirma, como ha asegurado el secretario general de Cáritas, Sebastián Mora, “una  pobreza más extensa, más intensa, más crónica y una convivencia que se asienta cada vez más en una sociedad dual”.

Una pobreza más extensa porque, añadió, “la pobreza se incrementa en número de hogares y personas; más intensa porque las situaciones de privación material y la dificultad de acceso a derechos básicos se ha acrecentado; más crónica porque no hablamos de situaciones de pobreza pasajera sino de años viviendo bajo el umbral de la pobreza, incluso en personas con empleo que siguen siendo ‘trabajadores pobres’”. A ello se añade, en palabras del secretario general de Cáritas que “como consecuencia de estos procesos de empobrecimiento se trasluzca una sociedad más polarizada entre los que tienen y los que no tienen”.

Junto a Sebastián Mora, en la rueda de prensa ha comparecido Francisco Lorenzo, coordinador del equipo de Estudios de Cáritas Española, quien ha detallado los contenidos más destacados del estudio.

Niveles de renta

En cuanto a la evolución de los niveles de renta, FOESSA confirma que la tasa de pobreza en España (21,8%) es una de las más elevadas de la Unión Europea y que los pobre son más pobres, al detectarse una disminución en el umbral de pobreza que pasó de 8.000 euros (2009) a 7.800 (2010).

Asimismo, se producen diferencias considerables dentro del territorio español. Por ejemplo, en el año 2010 el nivel de pobreza en Extremadura se veía superado por el de Navarra en más de treinta puntos porcentuales (38,2% y 7,3%, respectivamente).

Además, se ha producido un incremento de la exclusión social, ya que en 2010 afectaba a 11.675.000 personas estaban en riesgo de pobreza en España, es decir, la cuarta parte de la población (25,5%).

Guerras del pasado - José Luís Marín Palacín

José Luís Marín Palacín
Domingo 19 de febrero. Terminada en Madrid la manifestación masiva contra el despido incentivado (lo llaman eufemísticamente "reforma laboral"), los participantes marchan en retirada. Un amigo mío de El Pozo del Tío Raimundo camina, junto con otros compañeros, por la Carrera de San Jerónimo. A la altura del primer león de las Cortes, mi amigo observa cómo un matrimonio, que aún porta las banderas de Comisiones Obreras exhibidas en la manifestación, pretenden hacerse una foto bajo el león: miles de visitantes se la hacen cada mes. A los pies de la estatua figura la leyenda que el tal león y su otro compañero fueron esculpidos con el bronce de los cañones capturados al "enemigo" en la guerra de Marruecos.

Un silbato les llama la atención. Un policía nacional, del retén habitual que custodia el palacio de las Cortes, les dice que con los distintivos que portan no pueden hacerse la foto. El matrimonio en cuestión, se hace la foto sin la bandera. Casi a la vez, a los pies del otro león, otro matrimonio pasa con sus respectivas banderas, también de Comisiones Obreras. No pretenden fotografía; solo pasan. De un furgón azul de la policía nacional, parece que de los llamados "antidisturbios", irrumpe un agente, rompiendo con agitación la paz de un tranquilo y soleado inicio de la tarde. Pretende que el matrimonio transeúnte oculte sus banderas. Y lo pretende dándoles una orden tajante. Tras él salen otros agentes.

El matrimonio aludido defiende sus derechos. Nada les impide llevar una bandera que expresa sus convicciones. El primer agente se pone nervioso: empuja a la mujer. Mi amigo, ante el cariz que adquiere el innecesario incidente, interviene. Es un ciudadano que se compromete con los derechos cívicos. Los agentes le invitan a no intervenir, con el consabido argumento de que a él no le incumbe. Mi amigo les explica que le incumbe cualquier cosa que tenga que ver con los derechos ciudadanos, que también son los suyos. Le amenazan con detenerle. Les responde que hagan lo que crean conveniente; que ya decidirá la justicia. Se conforman con tomarle sus datos. No se sabe con qué propósitos. A todo esto quien a él le identifica se niega a su vez a facilitarle su número de placa, como es su obligación. Y el agente que había empujado a la señora desaparece entre los demás, o en uno de los furgones. A pesar de que se le requiere por parte de los ciudadanos afectados para que dé la cara y se le identifique.

Un incidente serio (podríamos decir que grave) por innecesario, por arbitrario, porque viene provocado por agentes que deberían ser del orden. Y a las puertas del templo de la Democracia, que son las Cortes.

¿Por qué, de pronto, las fuerzas del orden se desatan en intervenciones arbitrarias, o violentas, como las reiteradas de Valencia? La leyenda del león de las Cortes habla de enemigos y de guerras. De guerras de otros tiempos. El jefe superior de policía de Valencia habla de enemigos, refiriéndose a estudiantes masivamente armados con la exclusiva fuerza de la razón. Y le acompaña la delegada del gobierno, que calla y que otorga. Y el ministro Fernández Díaz - que ya de tertuliano en la SER apuntaba "brotes" autoritarios- al día siguiente disculpa el lenguaje del jefe superior de policía diciendo que fue un lapsus: cuando, en todo caso, su intervención completa fue un lapsus democrático...

No para ahí la cosa: en TVE aparece un reportaje, a propósito de los excesos policiales de Valencia, en el que se rememora al "cojo Manteca" y se airean imágenes del vandalismo extremista de provocadores en 1987. Gratuita, inoportuna, o interesada y malintencionada evocación. Porque en Valencia no ha habido ni cojos ni Mantecas. Sino una protesta legítima de estudiantes con frío y desamparo en las aulas. Y lo que sí ha habido es un ensañamiento desproporcionado y salvaje de una policía mal dirigida. Unos hechos que deberían ya haber producido el cese de la delegada del gobierno y del jefe superior de policía.

Pero, al igual que la leyenda de los leones de las Cortes, hay gente interesada en resucitar "guerras del pasado". Y el gobierno de Rajoy se equivoca de medio a medio si intenta caminar por esos derroteros, que le pondrán a la sociedad en contra. Una sociedad que, cargada de razón, no va a caer en provocaciones, porque está sabiendo tomar el pulso a un gobierno excedido, que está confundiendo peligrosamente la legitimidad que le han dado las urnas con una altanería que la ciudadanía no perdona.

Los derechos sindicales también son derechos humanos - Isidoro Gracia Plaza

En palabras de un sindicalista cubano, perseguido por ejercer como tal y denunciar los incumplimientos del régimen de su país: “Los derechos sindicales no son obra de la naturaleza, ni el fruto de la espontaneidad, ni han sido ofertados por los Estados, ni los patrones.

Han sido conquistas alcanzadas por los trabajadores y sus organizaciones representativas, a través de difíciles luchas, sufrimientos y sacrificios. Los derechos sindicales son universales, inalienables y les pertenecen a todos los trabajadores y a sus organizaciones sindicales”.

Es mi opinión, que los que en estos momentos de crisis atacan lo que ellos califican de privilegios de los sindicatos, se alinean claramente con la política actual de los hermanos Castro en esta materia. Además en muchas ocasiones (casi siempre) lo hacen  utilizando falsedades, que no por repetidas se convierten en verdad, medias verdades o anécdotas individuales generalizadas, de forma muy similar a como hicieron, en su día, para llegar al poder, personajes como Mussolini, en el proceso de apartar de su camino a las  organizaciones que pudieran estorbar sus planes. Con lo que se cierra un extraño círculo que comunica dos de los extremos políticos.


Tienen que conocer los ciudadanos, que los Sindicatos son unas organizaciones que fueron testigos y actores de los levantamientos obreros, agudizados por la grave crisis económica del momento, que contribuyeron decisivamente a la abolición de la esclavitud en Inglaterra, hacia 1840. O que los movimientos revolucionarios de los años inmediatamente  posteriores, en toda Europa, con exigencias tanto de carácter político como social, son los que llevaron al nacimiento de lo que hoy  se conoce  como Derecho de Trabajo. Y que es muy evidente que en cada uno de los avances en lo que llamamos el Estado de Bienestar, del que disfrutamos en Europa, y en menor medida en España, (Educación, Sanidad, Pensiones y Servicios Sociales) han estado presentes los Sindicatos como motores de impulso. Por lo que cada pequeña pérdida de poder o influencia sindical nos envía en una dirección que tiene su origen en la esclavitud y ausencia de  derechos.


A los que critican los métodos, hoy extremadamente moderados, de lucha y defensa de los intereses de sus afiliados, hay que recordarles que incluso la doctrina social de la Iglesia católica acepta que: “los sindicatos modernos han crecido sobre la base de la lucha de los trabajadores, del mundo de trabajo y ante todo de los trabajadores industriales para la tutela de sus justos derechos frente a los empresarios y a los propietarios de los medios de producción” , que “la actividad de los sindicatos entra indudablemente en el campo de la política”, e incluso la huelga “es un método reconocido por la doctrina social católica como legítimo en las debidas condiciones “, con los limites “del bien común de la sociedad”, “no estar destinada a la eliminación del adversario“ ,o al “ejercicio de la violencia contra los propietarios”.


Dicho y aceptado, por mí, lo anterior, ¿porqué un parado, no afiliado sindicalmente, va a  aceptarlo?

miércoles, 22 de febrero de 2012

O PP e a rúa - José Luís Gómez

José Luís Gómez
As multitudinarias mobilizacións deste domingo contra a reforma laboral en 57 cidades contrastan coa placidez do congreso do PP en Sevilla, o cal non quere dicir que ambas as cousas non estivesen previstas. A rúa -unha parte da rúa- estará lonxe da política do PP, polo menos durante un tempo, pero o PP ten marxe política suficiente para gobernar con comodidade, non só pola súa maioría absoluta, senón tamén polo apoio doutros partidos do centro dereita que en casos como o de CIU son ademais forza de goberno en Cataluña, o motor económico de España.

Un xornalista progresista, Daniel Salgado, preguntoulle a un político de esquerdas, o catedrático Xosé Manuel Beiras, no xornal El País por que a crise que orixinou a política de dereitas leva por diante á esquerda. E esta foi a resposta substancial: a esquerda que fixo o diagnóstico non foi escoitada pola esquerda institucional. É un xeito de dicilo, pero quizá sería máis claro recordar que a esquerda gobernante foi obrigada pola dereita política (Alemaña e a UE) e a dereita económica (os mercados financeiros) a facer unha política contraria á súa e, no canto de plantarse e convocar eleccións, explicando con claridade as cousas, púxose a mal gobernar o país. Digamos que á hora de cumprir a axenda alemá para España, Zapatero facía os deberes en plan remolón e mal, mentres que Rajoy executa todo o que lle din -e máis- como bo alumno aplicado.

Tiña solución España antes de que se disparase a crise? Seguramente puideron terse feito mellor algunhas cousas, pero visto o problema con perspectiva o máis seguro é que a esquerda, o PSOE, queimouse inutilmente. E que o PP non salvará España da crise se non recibe axuda de Europa, léase Alemaña. Hai unha pregunta que se fai o premio Nobel Paul Krugman que ilustra e enfoca a situación. Di o columnista de The New York Times: cando dúas das catro grandes economías europeas teñen peores resultados que na Gran Depresión, polo menos no que se refire ao PIB, e son tres de cinco se contan a España, non cren que os defensores da austeridade deberían exporse que, posiblemente, van por mal camiño? Aí está o problema de fondo, e non nas simplificaciones que ás veces se proxectan mediáticamente con mero interese partidario. E se alguén o dubida que mire a Portugal, país que foi a peor tras cumprir todas a medidas impostas pola UE, o BCE e o FMI.

As empresas públicas - José Luís Gómez

O Goberno de Rajoy aprobou un decreto lei no que fixa topes aos soldos dos directivos das empresas públicas, que deste xeito non poderán cobrar máis de 105.000 euros de salario fixo, se se trata de grandes compañías, porque nas medianas o tope baixa a 80.000 euros e nas pequenas, a 55.000 euros. O Executivo xa rebaixara as remuneracións dos directivos das entidades financeiras que recibiron préstamos do Fondo de Reestruturación Bancaria Ordenada (FROB), como Bankia, Banca Cívica, BMN, NovaGalicia ou Caixa España, cun tope de 600.000 euros, seis veces máis que no primeiro caso. Pero hai realmente primeiro e segundo caso? Cando menos é discutible, se nos atemos á definición oficial que fai a Unión Europea dunha empresa pública. Bruxelas considera unha empresa pública calquera sociedade na que os poderes públicos poden exercer, directa ou indirectamente, unha influencia dominante en razón da propiedade, da participación financeira ou das normas que a rexen. En consecuencia, un banco nacionalizado como NovaGalicia podería ser perfectamente unha empresa pública.

As aparentes contradicións non se reducen ao caso xa mencionado. Suponse que o artigo 3 da Lei Xeral Orzamentaria tamén debería modificarse para redefinir o subsector público tras as intervencións financeiras e tendo en conta os criterios da Unión Europea. Ata agora, o Estado definía como compañías públicas as entidades públicas empresariais, as sociedades mercantís estatais, as entidades estatais de dereito público e os consorcios dotados de personalidade xurídica propia. Traducido a números, segundo a revista Tiempo, o Estado, as comunidades autónomas e os grandes concellos controlaban en 2010 unhas oitocentas empresas públicas -outras fontes falan de 2.800 e ata de 4.000- que movían en conxunto ao redor de 35.000 millóns de euros ao ano. Se agora lle sumamos a banca 'pública', o número de sociedades apenas aumentaría pero o volume de negocio dispararíase.

Rebaixar os salarios dos directivos de empresas públicas axuda á pedagoxía do Goberno para promover a devaluación social que conduce á caída xeneralizada dos soldos, pero en si mesma é unha medida de escasa contía, que ademais pode propiciar a marcha dos mellores xestores públicos. No sector privado tamén adoita haber normas pero con excepcións e, sobre todo, con incentivos.

martes, 21 de febrero de 2012

O ano Mariano – Antonio Campos Romay

(Leer en castellano)
Presumen os corifeos do Presidente D. Mariano que en sete semanas fixo máis que o seu antecesor en sete anos. E non lles falta razón niso. O seu espírito tridendentino chega tanto á píldora do día despois como ao aborto. A converter a porta do armario da normalidade gay en porta de torno para voltar ao pasado mais estigmatizante. Un tallazo ás carteiras escuálidas para facer boca en nome da NON suba de impostos. Aos seus “intocables” pensionistas aparéceselles a virxe de Fátima en forma de Ministra de Emprego que lles anuncia nunha  carta que “este goberno esta comprometido co mantemento e mellora do  noso Estado de Benestar” e anúncialle ao “Prezado pensionista” a  revalorización dun 1% da súa pensión. En anexo á sentimental misiva, o Director Xeral  da Seguridade Social, que tamén estima ao pensionista, trasládalle unha liquidación onde o aumento das retenciones fai que a mesma redúzase de forma drástica. A materia de Educación para a Cidadanía convértese en sucedáneo de “Educación do Espírito Nacional” e sobre todo, ante todo e como traca previa a futuras mascletás, unha reforma laboral, que por si só cárgase cen anos de loita obreira dunha tacada e dende logo iso que tanto gustan na filas do PP invocar, a transición e o consenso habidos durante 30 anos en materia laboral. Como os ventos sopran favorables, dirixentes patronais compadres de mesa e mantel dos novos monclovitas, reclaman dende os seus púlpitos, dende a  reconversión do dereito de folga a caricatura ata o envío a Laponia de traballadores en paro, pois as pituitaria dos quenllas da patronal máis casposa excítanse ata o paroxismo co sangue vertido do mundo de traballo. Si fixesen prezo non seria mala idea incluír no tour lapón, sen billete de volta está claro, aos sindicatos de clase. 

Valencia recibe na súa pel os lategazos furibundos dunha  represión de brutal dureza, máis sórdida se cabe, por selo nas costelas máis xuvenís. A autoridade, por suposto policial, fala de inimigos. Que mozos españois que se manifestan pola calidade dos seus estudos son o inimigo, non é lapsus Sr. Ministro. É outra cousa. E ten nome concreto. Unha delegada do goberno presente cando se di tal atrocidade e garda silencio, nese mesmo momento perde a súa lexitimidade para ostentar o cargo. Tamaña tolemia só podería saldarse cun cese fulminante. De paso polo camiño van quedando xirons dos dous grandes alicerces da nosa sociedade, a educación e a sanidade convertidas en chibos expiatorios dos ardores neoliberais do réxime marianista. Porque en España hoxe a escasas datas de que  en Sevilla e Asturias súmense as últimas papeletas, hai un novo réxime. A todopoderosa De Cospedal, musa e clarín do novo réxime nacional-popular xa pode anunciar coa súa voz cantariña,”cativo e desarmado o exercito vermello, as tropas marianistas alcanzaron os seus últimos obxectivos. Sevilla 25 de marzo de 2012.”


Porque é un réxime de totalidade. Un estado onde todo, concellos, deputacións, comunidades, goberno central, estará baixo o pendón borbónico, que xa por iso no Congreso de Sevilla declarou D. Mariano ao PP partido monárquico na súa intervención de peche cunha comunicación de vasalaxe á Casa Real, e a bandeira azul (non a de calidade das praias), senón de gaivota, eses paxaros mariñeiros cuxos hábitos alimenticios son debidamente coñecidos.

E isto só acaba de empezar…

Grecia , colonia política y económica de Alemania – Patrick Cockburn (The Independent)

Grecia cerrará hoy con los líderes de la Eurozona un acuerdo en el que cederá gran parte de su independencia. El país heleno se convertirá en una colonia económica y política de Alemania y sus aliados. Berlín tendrá lo suyo para decir en todo, desde la elección del primer ministro a los tipos de medicamento que deben dispensar las farmacias.

A cambio de 230 mil millones de euros, compuestos de 130 mil en préstamos frescos y 100 mil millones en bonos de la deuda griega privada que serán condonados, Grecia podrá pagar su deuda. Pero el dinero no está destinado al gobierno y menos al pueblo. Simplemente, les alcanzará para vivir con lo justo.
Lo que más llamó la atención fue la falta de resistencia de la clase política, amén de las imágenes de manifestantes tirando piedras, las nubes de gas lacrimógeno y los edificios que ardían en el centro de Atenas.


Ante el oscuro panorama, la elite política griega se muestra abrumada y agacha mansamente la cabeza ante las exigencias de la Troika (la Unión Europea, el FMI y el Banco Central Europeo). No se le ocurre otra cosa que hacer.


Los dos partidos que dominaron la política griega por treinta años, Pasok (centroizquierda) y Nueva Democracia (derecha), no salen bien parados de la crisis. El periodista de denuncia más importante del país, Tasos Telloglou, quien reveló numerosos escándalos de corrupción, describió a los miembros del Parlamento como gente “gorda y perezosa que sólo se preocupa por volver a como estaban cuatro años antes de la crisis”. Dice que ambos partidos dominantes, que se alternaron el poder desde la caída de la junta militar en 1974, han acordado en privado continuar con la coalición luego de los comicios, a realizarse en 10 semanas.


Su visión acerca del electorado griego es igual de despectiva. Según él, ellos también añoran con volver a los buenos viejos tiempos, cuando Grecia tenía rango de crédito AAA igual que Alemania. “Queríamos tener un ingreso europeo sin la productividad europea, así que pedimos prestado”, escribe con simpleza. Pero los prestamistas evitarán a Grecia por mucho tiempo, así que no hay vuelta a los estándares de vida previos a 2008. El clima del liderazgo político es de fatalismo y desesperanza. Un parlamentario de Nueva Democracia habló acerca de la votación en el recinto una semana atrás. “Tuvimos que elegir entre el desastre asegurado y la duda de la salvación. No podéis ser independiente cuando tenéis que pedir prestado 20 millones de euros por día. Estamos en mala forma. No producimos nada, ni siquiera la carne que comemos”, se sinceró Simos Kedikoglou.


Pero hay claramente otros motivos detrás de los cambios radicales impuestos a Grecia. “Parece un thatcherismo duro introducido en el país en pocos años”, dijo un analista en Atenas. Por ejemplo, el salario mínimo se reducirá un 22 por ciento, a 522 euros por mes como parte del último plan de austeridad. La Troika cree que esto aumentará el empleo, pero los economistas griegos disienten. Dicen que los trabajadores chinos o búlgaros siempre serán peor pagados. Los griegos no conseguirán trabajo por la misma razón que la marina mercante griega emplea a filipinos por debajo del nivel de capitán o jefe ingeniero. Recortar la ganancia del empleado estatal mal pagado hará poca diferencia para Grecia, excepto reducir el consumo y aumentar la miseria. Parte de la explicación a estas medidas sea quizá que los líderes alemanes quieren demostrarles a sus electores que se las están poniendo difíciles a los griegos, y que no les permitirán acceder a subsidios alemanes. La naturaleza punitiva de las reformas de la Troika también refleja el deseo de mandarles un mensaje a los fuertemente endeudados Portugal, España, Italia e Irlanda, de que no se atrevan a seguir la senda griega, que es un default manejado con deudas. Incluso las duras declaraciones de los políticos alemanes acerca de Grecia la semana pasada sirvieron para demostrar a su audiencia local que no se van a dejar arrastrar por los despilfarradores griegos.


Pero detrás del programa de austeridad se esconde una visión neoliberal acerca de cómo la economía y la sociedad griega deberían ser. Se ve muy parecido a lo que fue aplicado en Rusia bajo el mando de Boris Yeltsin en 1992. Habrá masivas privatizaciones, recortes en programas sociales, de salud y jubilaciones. Y desregulación. Muchos a la derecha les darán la bienvenida a estas reformas.


Una de las explicaciones del desastre en Grecia se encuentra en su historia reciente. Luego de una feroz guerra civil entre los comunistas y sus enemigos, que comenzó en 1946, la derecha victoriosa fue dominante hasta la caída de los coroneles en 1974. Los banqueros fueron tratados con benevolencia. Así también los emprendedores, los profesionales y los dueños de pequeños negocios, que pagaban pocos impuestos.


Grecia nunca disfrutó esa suerte de compromiso social de posguerra como se vio en el resto de Europa, donde el capitalismo liberal era balanceado con el compromiso con los derechos de los trabajadores, el Estado de Bienestar y el gasto social. A comienzos de la década del ’80, Grecia viró a la izquierda en el momento que el reaganismo y el thatcherismo se imponían en Estados Unidos e Inglaterra. Pasok estuvo al mando por los siguientes 20 años y construyó un Estado de Bienestar y un sistema de patronazgo político. Los empleados trabajaban en industrias por años... Este Estado de Bienestar para los ricos y los pobres sólo podía ser sostenido pidiendo prestado. Ahora será desmantelado. Pero en Grecia sólo los débiles y los pobres son castigados.


Articulo publicado por Patrick Cockburn* en  el periódico británico “The Independent” (20-3-2012)

* Patrick Cockburn es un periodista irlandés que ha ejercido como corresponsal en Oriente Próximo desde 1979 para el Financial Times y en la actualidad para The Independent. Considerado uno de los observadores más experimentados acerca de Iraq, ha escrito varios libros sobre la historia reciente de ese país, un trabajo de investigación sobre la asistencia a los enfermos de polio (el propio Cockburn la contrajo y sobrevivió a esa enfermedad) y una serie de ensayos sobre la Unión Soviética. Escribe también para CounterPunch y London Review of Books.Ha recibido el premio Martha Gellhorn en 2005, el James Cameron en 2006, el Orwell de Periodismo en 2009 por sus trabajos sobre la guerra de Iraq y la esquizofrenia de su hijo, así como el premio Peace through Media otorgado por el International Council for Press and Broadcasting en 2010.

lunes, 20 de febrero de 2012

Parábola de la trampa diabólica - José Luís Martín Palacín

El gobierno avalará a 12 bancos con una financiación de 42.000 millones de euros. Eso me recuerda que la crisis, cuyo penúltimo capítulo pasa por favorecer el despido "para crear empleo", no es sino una crisis financiera. Y que parece que estamos en el día de la marmota: los bancos necesitan dinero para financiarse…
Érase un empresario que tenía veinte trabajadores. Producía con métodos competitivos, y lograba vender lo producido. Sus clientes le pagaban a 180 días. Tenía una línea de crédito de 1,5 millones de euros para descontar los documentos de pago, abonando rigurosamente al banco los intereses. Todo iba funcionando de manera razonable. Su banco se había metido a inflar la burbuja inmobiliaria, promoviendo entre sus clientes créditos hipotecarios, y para hacer las cuotas mensuales tolerables llegaba a dispensar créditos hasta a 30 y 35 años; su campaña tenía éxito y el dinero que prestaba a 35 años lo tomaba en el mercado a 4, con la esperanza de renovarlo periódicamente. El ajuste de las cuotas pasaba por pagar una gran parte de los intereses por adelantado. Y con la modalidad de que animaban a que en el monto del crédito entrara el dinero para el coche: ¡te estaban cobrando el coche durante 35 años! Entre los 20 trabajadores del empresario había 12 que habían tomado hipotecas.

Al estallar la crisis financiera el banco llamó al empresario y le dijo que la línea de crédito de 1,5 millones de euros había que bajarla a 500.000. Tras recorrer el Wall Street patrio, el empresario llegó hasta los 600.000 euros de crédito. Se le acumulaba el papel y comenzó a retrasar sus pagos. Y llegó un momento en que, por falta de tesorería, tuvo que reducir su producción, y empezó despidiendo a 5 de sus 20 trabajadores. Esos 5 trabajadores, sumados a grupos semejantes de otras empresas que pasaban por la misma situación, comenzaron a percibir el subsidio de desempleo: que no es un regalo de nadie, sino el cobro de una póliza que ha ido cotizando mes a mes con su producción. Y ese cada vez más nutrido grupo de parados, unido a los 2 millones de desempleados que produjo la crisis inmobiliaria-financiera, hicieron que el Estado tuviera que buscar dinero para pagar los legítimos subsidios. La deuda del Estado hasta ese momento era tolerable. Pero había de pagar más subsidios, mientras disminuyeron sus ingresos, porque la producción había decrecido, y los impuestos bajaron al mismo ritmo. De paso hubo de prestar dinero a los bancos para que no se ahogaran y, teóricamente, para que siguieran dando créditos a las empresas. Al endeudarse más, comenzó a subirle el precio del dinero que tomaba prestado, lo cual incrementaba su deuda.

Mientras, de los 5 trabajadores despedidos por el empresario, 3 dejaron de pagar sus hipotecas, y el banco les quitó las viviendas que, en manos del banco se convirtieron en "activos tóxicos": valían mucho menos que el crédito. Jugada poco inteligente de los bancos (una más). Y como iba habiendo más gente en el paro, el consumo disminuía a ojos vista y, consecuentemente, la producción. Y esto a su vez produjo más despidos, que realimentaban el ciclo de la desgracia hasta aquí descrito. El empresario tenía que despedir a otros 8 trabajadores, pero tenían más antigüedad, y le salía más caro. Y se puso a clamar para que le abarataran la posibilidad de desembarazarse de esa gente. A costa, lógicamente, de destruir los derechos adquiridos por los trabajadores con su producción de años, que había mantenido en pie la empresa y los beneficios legítimos del empresario. Con una pequeña diferencia: los beneficios del empresario ya los había sacado de la empresa, convirtiéndolos en una casa, en una finca o en unas acciones. Mientras que los derechos adquiridos de los trabajadores estaban vinculados a la empresa, a su trabajo en la empresa. Mientras tanto, los bancos seguían necesitando financiación, y restringiendo la que ellos habían de proporcionar a las empresas para que no se rompiera el ciclo productivo. Y casi dejaron de cumplir su objeto social, que es prestar dinero y cobrar por ello. Pero algún mal pensado sospecha que esos mismos bancos han estado detrás de las operaciones de especulación con la deuda pública. Aunque ya digo que son ideas de mal pensados…

Y en esto llegó Mariano Rajoy con un ejército temerario: alguno que otro venía de Lehman Brothers, entidad experta en la quiebra. Y, cual un iluminado Alejandro Magno, decidió cortar el nudo gordiano que le permitiría conquistar el Oriente del poder al que se debe: su nudo gordiano eran los derechos adquiridos de los trabajadores: esos que están vinculados a su puesto de trabajo. Y lo cortó de cuajo: acabó con esos derechos de un modo tal que algunos indocumentados pensamos que podría perderlo ante cualquier Tribunal de Justicia, de existir tal Justicia. Y simultáneamente anuncia a los trabajadores que ojito con lo que hacen, porque van a ver cómo corta el nudo gordiano del derecho de huelga.

El empresario de la parábola creo que está pensando no en despedir a 8, sino a los 15 trabajadores que le quedaban. Y va a contratar otra vez a 20 con unos contratos nuevos que se inventó la señora Merkel, y que los snobs los llaman "minijobs": o sea, una birria. Y a todo esto, el Lehman Brothers de Rajoy anuncia que soltará un aval por 42.000 millones a favor de los bancos, que ya habían obtenido dinero del BCE al 1%, pero que no lo habían hecho circular. Ante esto, los trabajadores tienen dos opciones: o conformarse porque temen perder lo poco que les queda, o tratar de recuperar sus derechos.

Ahora el desenlace de la parábola queda en sus manos.


Sentidiño e aeroportos - Emilio Argiz Vázquez

(Leer en castellano)
Teñen xeito dous aeroportos en 45 km, ou tres aeroportos en 120, nun país con menos de tres millóns de habitantes?; Ten xeito investir moreas de cartos en tres terminais con tráficos minguantes, cando ademais o AVE será competencia directa para os voos a Madrid, ampla maioría hoxe?; Ten xeito que a ningún dos tres chegue un tren metropolitano, ou aínda case o transporte público?

As respostas parecen evidentes para calquera non cegado por localismos miopes, como parece evidente que un dos pecados nesta Galicia das nosas dores é a nosa incapacidade para planificar o futuro, e ordenar o noso territorio con sentidiño.

Porque se hai algo que define ben a Galicia (e faina, niso, esencialmente española), é a case nula capacidade de planificación, un espírito cívico pouco cultivado, e unha conciencia do ben común máis ben escasa. Individualismo e localismo que teñen unha tradución inmediata no noso desordenado e malferido territorio, nas nosas vilas desastre, e nas nosas cidades, que non son máis ca oportunidades perdidas.

Ordenar o futuro con sentidiño e con economía de medios. Iso é ó que terían que estar os nosos alcaldes e gobernantes. Algo que pasa, en primeiro lugar, por dotarnos dun marco legal e administrativo estable e axeitado (cantas leis do solo levamos?; cantos concellos sobran?; ata cando unhas deputacións redundantes?). E en segundo lugar, por definir un modelo de futuro, saber a onde queremos chegar, e ir investindo segundo unha planificación axeitada, e con obxectivos a longo prazo. Planificación que sexa unha folla de ruta válida para gobernos de distinta cor, nunha lóxica que vale tanto para o territorio, o urbanismo, e a nosa paisaxe física, como  para a educación, e a nosa paisaxe social.

Se falamos polo tanto de territorio e comunicacións, un investimento tan forte en infraestruturas coma o dos últimos 25 anos tería que ter sido feito con unha planificación previa axeitada; E dela deduciríamos, a bo seguro, que Galicia precisa un ou dous aeroportos, pero non tres. Na opción de dous, terían que estar no entorno das áreas metropolitanas da Coruña e Vigo. Na opción de un, teriamos que apostar por un aeroporto central galego, equidistante entres as dúas, e servindo a todo o país. Opción esta que parece a mellor hoxe, por canto un aeroporto con todo o tráfico galego daría un nodo europeo intermedio, tan atractivo coma o do Porto, e capaz de xerar rutas directas con toda Europa (e aínda transatlánticas), sen ter que pasar por Madrid.

Naturalmente, un nodo de transporte aeroportuario non ten xeito se non se conecta coas redes de transporte terrestre. Aí entraría a planificación a longo prazo, a intermodalidade, e a economía de medios, á busca da máxima eficiencia; E o resultado debería ser unha rede de autoestradas e trens ben artellada, que puxese calquera cidade a non maís de 30-40 minutos, e calquera vila do país a non máis de 60-75 minutos, fose Ribadeo, Verín, ou a Guarda.

As propostas que veñen de Santiago, de levar a estación do AVE a Lavacolla, poden requirir moitos matices, pero apuntan na boa dirección. Conde Roa teno sinxelo, porque estar entre a Coruña e Vigo, i equidistante de Lugo ou Ourense, fai que o seu localismo sexa neste caso coincidente co interese común. Pero certamente, nalgún momento deberiamos abandonar a contumacia dos investimentos sen xeito nin idea de país, e apostar pola economía de medios. Aposta obrigada hoxe, e que pode ser unha das cousas boas que nos deixe esta crise.

Se cadra na Coruña e Vigo, nalgún intre, tamén acaban decatándose de que lles interesa máis un grande aeroporto central con moitas conexións directas, a 20-30 minutos en transporte público, que non aturar as molestias dun “aero-portiño” ineficaz dentro das súas áreas metropolitanas. Porque non levaría máis chegar ó Aeroporto Central Galego dende A Coruña ou Vigo do que leva chegar de Fiumichino, Charles de Gaulle, ou Gatwick a Londres, París ou Roma; Ou ainda do que leva chegar de Barajas ó centro de Madrid en Metro. E porque as sinerxias xeradas pola accesibilidade dende toda Europa, serían incontables; Para A Coruña e Vigo, e para toda Galicia.

Otra "guerra" en el Mediterráneo por la energía - Javier Solana Madariaga

Javier Solana Madariaga
El descubrimiento de un significativo yacimiento de gas cerca de la costa sur de Chipre, ha levantado esperanzas de un futuro mejor en el Mediterráneo. Para la República de Chipre, llegó como una bendición en la deteriorada situación de crisis que le afecta debido a su estrecha relación con Grecia. El nuevo socio de los grecochipriotas en la iniciativa del gas es Israel. La visita a Nicosia del Primer Ministro israelí Benjamin Netanyahu esta semana enciende algunas alarmas. El descubrimiento del gas natural ha dado una nueva dimensión a la política en la zona.

Vecinos celosos
Los expertos advierten de la posibilidad de que este descubrimiento en el Mediterráneo oriental acarree un deterioro en la situación de seguridad de la zona. Turquía se opone categóricamente a los planes unilaterales de los grecochipriotas de perforar el yacimiento de gas sin incluir al norte de la isla. Durante cuatro décadas, Chipre ha estado dividida étnicamente entre la población griega de la República de Chipre al sur, miembro de la Unión Europea, y el estado separatista turcochipriota al norte. Hasta ahora, sólo Turquía lo ha reconocido y tiene desplegados entre 30 y 40 mil soldados en el territorio.

Ankara no acepta la existencia de una zona económica exclusiva en las aguas que rodean Chipre, precisamente en el lugar en el que la empresa se ha descubierto el gas. El año pasado Turquía llegó a enviar barcos a la zona en la que se encontraba el equipo de exploración de la empresa. Este movimiento no impidió que se continuara con la búsqueda de reservas de gas en la zona. Pero la actitud amenazante de Turquía ha hecho aumentar desde entonces las conversaciones entre Israel y la República de Chipre que, junto a Grecia, se había situado tradicionalmente del lado palestino. A pesar de que los funcionarios grecochipriotas insisten en que nada ha cambiado en su relación con sus amigos árabes, las nuevas fuentes de energía en la zona ya han reorganizado las alianzas tradicionales en el mediterráneo oriental.

Coste diplomático
Si Israel quiere acceder a estos nuevos pozos, debe llenar el vacío de la insuficiente capacidad militar grecochipriota para proteger las futuras perforaciones cerca de la costa chipriota. Poco después de que se confirmaran los yacimientos de gas, este mes de enero, Israel y Grecia han firmado acuerdos de cooperación e intercambio de información clasificada en el ámbito de la defensa. La comercialización conjunta del gas israelí y chipriota se encuentra entre los temas principales que Benjamin Netanyahu pondrá sobre la mesa de negociación durante la primera visita en la historia de un primer ministro israelí a Chipre el 16 de febrero.

Hasta ahora Ankara se ha mostrado poco impresionada por el acercamiento entre Nicosia y Tel Aviv. Turquía mantiene su trayectoria de enfrentamiento y ha anunciado los planes de Turkish Petroleum Corporation, con administración estatal, de proceder con perforaciones petroleras de sondeo en el norte de Chipre antes de que finalice febrero. El gobierno grecochipriota ha expresado su oposición.Bruselas por el momento se ha mantenido relativamente al margen, a pesar de haber amonestado a Turquía por mandar el año pasado un buque de guerra cerca de las perforaciones de sondeo.

Otro problema regional. Pero utilizando la cabeza, este puede formar parte de la solución de muchos otros.