 |
| Antonio Campos Romay |
Con cada folla de calendario que sucedese crávanse con máis forza as gadoupas dos sectores financeiros e especulativos sobre as costas dunha tremelícante e vulnerable Europa. Trala caída tan xaleada e bendicída ditadura do proletariado, enseñórase con plena impunidade da vella e cabalística Europa a ditadura do diñeiro. Poñendo en solfa a democracia. Convertendo a cidadanía en convidado de pedra da súa infame orxía. Caricaturizando aos políticos en comparsas necesarios. De beizos do Sr. Obama ou do presidente Sarkozy, certo que en con voz feble -non fose molestásese alguén-, escoitáronse algúns farfálleos sobre refundar o capitalismo. Wall Street, santo e aceno e berce de asesores de tan preclaros personaxes emendou con dilixencia a plana.
Pola súa banda a socialdemocracia europea, e como non, a autóctona, actuando como fieis escudeiros dos entramados financeiros, prestaron os seus servizos edulcorando e lexitimando o menos tragable da receitas capitalistas, poñendo en valor as migallas do festín para os mansos xunguidos na noria con ramal de seda, mentres durmíñaban amabelmente distraídos por vías de servizo... Logo amenceron sorprendidos na súa necidade ao verse de xeito inopinado, trala caída do muro, como “valets de chambre” perfectamente prescindibles. Torpes peóns innecesarios ante a renovada voracidade diante dunha nova situación. Os actores principais relegaban na súa arrogancia aos figurantes interpostos que salváronlle a cara. Dos tancredos máis notorios, a palma quizais habería que concederlla ao británico Blair e a súa terceira vía cara á estupidez... Por estes pagos, fai case un século, un tal Pablo Iglesias, tipógrafo galego afincado en Madrid dicía “Sodes socialistas non para amar en silencio as vosas ideas, nin para recrearvos coa súa grandeza e co espírito de xustiza que as anima, senón para levalas a todas partes”. Administrando o políticamente correcto, esa sandez acuñada polo acatamento dunha esquerda submisa a unha dereita displicente, mellor quedarse en D. Pablo que invocar a D. Ernesto Guevara, coñecido como Che cando afirmaba con xuvenil rebeldía “soamente caben dúas posicións na historia: ou estase a favor dos monopolios ou estase en contra dos monopolios”.
As sementeiras de tecnócratas como Goldman Sachs e outras axencias as que non parece esaxerado apuntarlle a parte mais transcendente no caos financeiro de ambos lado do Atlántico, non só gozan de absoluta impunidade, senón seguen tendo poderosos tentáculos en primarísimos niveis das administracións dos gobernos de Grecia, Portugal, Italia, España etc., manobrando con plenos poderes no canto de estar afrontando as súas responsabilidades. Non pode menos de existir a sensación de acharnos inmersos nun virtual “golpe de estado” onde o mercado son os tanques e a enxeñería financeira a infantería. Unha ola inmensa varre cun substancial retroceso a democracia formal. Esa democracia agónica que asiste calada como estes personaxes ocupan os seus postos dando as costas ao voto cidadán con olímpico desprezo dos seus intereses...
Fronte á afirmación raiana no mito de que viveiros como Goldman Sachs e semellantes son “forxas de atraer e xerar talento” o interrogante que compre formular é porque en tan coidadas factorías sinaladas por múltiples voces como responsables da autoría do inxente desastre, -máis ben descomunal estafa-, que nos envolve, non se abre unha investigación para aclarar a súa responsabilidade. Como por precaución mínima non descualifícanse a todos aqueles que teñan ou tiveron unha actividade executiva en tales empresas para acceder a tarefas de responsabilidade política en gobernos e institucións de carácter público ben nacionais ou internacionais. Non só por hixiene política senón por aplicación do sentido común e a decencia.
O máis meritorio das empresas da catadura destas axencias, é traballar eficazmente sen o menor escrúpulo legal ou moral para enriquecer aos seus propietarios e altos executivos. O benestar da cidadanía ou dos países é a menor das súas preocupacións. Máis ben cabe no posible sexa xustamente o acicate do seu negocio, o malestar e a ruína destes. A calamitosa realidade é que as súas actuacións aquí e agora, teñen influencia substantiva no goberno dos países da Unión. E aceptase como natural. Sen que ninguén suscite unha detida explicación á cidadanía. Salvo que esta non queira decatarse. Nese caso, nesta crise, son tamén culpables polo menos por omisión, os que ceden a gobernanza dos seus intereses a quen, non saben, non queren, -defenden intereses alleos-, ou son indignos de representarlles. E con iso entregan tamén a súa liberdade e a súa dignidade.
Equivocábase D. Adolfo Suárez, ese personaxe cada vez máis entrañable da nosa historia recente: “Hai algo que nin sequera Deus puido negar aos homes: a liberdade” Benquerido presidente, Deus non, pero os mercados si.
