 |
| José Luis Gómez |
A situación económica española é tan asfixiante que ás veces somos dados a crer que pode haber noticias ou reunións -como a de Mariano Rajoy con Angela Merkel en Chicago- capaces de marcar un antes e un despois. Por desgraza, isto non é así. "Non é iso, non é iso", que diría Ortega y Gasset. Son moitos e graves os problemas e poucos e leves os remedios, á espera de suavizar o calendario de cumprimento do déficit, de abrir novas liñas de crédito á banca e de concretar o plan de crecemento que ultima a Unión Europea.
Os problemas? Fálase tanto de déficit, débeda e a prima de risco que entre todos esquecémonos en grao sumo substancial: a balanza por conta corrente, concepto que apenas se menciona no debate político e que comprende os saldos por transferencias, mercancías e servizos; é dicir, un dato que resume o que é un país. En palabras chairas, pódese ter moito déficit se hai con que pagalo, caso, por exemplo, de Xapón. España precisa producir máis e exportar máis, ese é o reto de fondo, e mentres non o faga seguirá angustiada coas súas débedas, tanto públicas como privadas. Volvendo ao exemplo de Xapón, vemos que ten máis déficit público que España pero, con todo, ninguén lle nega crédito nin lle esixe altos intereses porque pode financiar a súa débeda co superávit por conta corrente, grazas ás súas exportacións.
En España, mentres tanto, redúcese todo á austeridade fiscal e a reformas financeiras virtuais, o que entraña máis risco de fracaso que doutra cousa, xa que o problema é máis de crecemento que de déficit, e iso non se arranxa só con recortes estatais e autonómicos. É preciso traballar máis a mellores prezos, recuperar a economía, exportar máis e, en definitiva, mellorar a balanza por conta corrente. Angela Merkel, que é quen goberna en España, fainos a folla de ruta do axuste; mágoa que non nos trace de paso o camiño da produción para superar a recesión e aumentar o emprego. Sería o mellor camiño para darlle a razón aos grandes empresarios españois que, liderados por César Alierta (Telefónica), Emilio Botín (Santander) e Ignacio Sánchez Galán (Iberdrola), ultiman un informe para avalar ao ministro Luís de Guindos cando di que a percepción da situación de España é peor que a súa realidade. É posible que os mercados estean esaxerando a penalización que, vía tipos de interese, merece España, pero o certo é que mentres non se lles demostre o contrario ou Alemaña bótenos unha man todo seguirá igual.
Os problemas? Fálase tanto de déficit, débeda e a prima de risco que entre todos esquecémonos en grao sumo substancial: a balanza por conta corrente, concepto que apenas se menciona no debate político e que comprende os saldos por transferencias, mercancías e servizos; é dicir, un dato que resume o que é un país. En palabras chairas, pódese ter moito déficit se hai con que pagalo, caso, por exemplo, de Xapón. España precisa producir máis e exportar máis, ese é o reto de fondo, e mentres non o faga seguirá angustiada coas súas débedas, tanto públicas como privadas. Volvendo ao exemplo de Xapón, vemos que ten máis déficit público que España pero, con todo, ninguén lle nega crédito nin lle esixe altos intereses porque pode financiar a súa débeda co superávit por conta corrente, grazas ás súas exportacións.
En España, mentres tanto, redúcese todo á austeridade fiscal e a reformas financeiras virtuais, o que entraña máis risco de fracaso que doutra cousa, xa que o problema é máis de crecemento que de déficit, e iso non se arranxa só con recortes estatais e autonómicos. É preciso traballar máis a mellores prezos, recuperar a economía, exportar máis e, en definitiva, mellorar a balanza por conta corrente. Angela Merkel, que é quen goberna en España, fainos a folla de ruta do axuste; mágoa que non nos trace de paso o camiño da produción para superar a recesión e aumentar o emprego. Sería o mellor camiño para darlle a razón aos grandes empresarios españois que, liderados por César Alierta (Telefónica), Emilio Botín (Santander) e Ignacio Sánchez Galán (Iberdrola), ultiman un informe para avalar ao ministro Luís de Guindos cando di que a percepción da situación de España é peor que a súa realidade. É posible que os mercados estean esaxerando a penalización que, vía tipos de interese, merece España, pero o certo é que mentres non se lles demostre o contrario ou Alemaña bótenos unha man todo seguirá igual.
