O PP vive das rendas do fracaso socialista - Xosé A. Gaciño

Xosé A. Gaciño

Van mal nas sondaxes de opinión, co presidente Rajoy nos mínimos de avaliación, pero parece que non lles vai tan mal nos resultados electorais de ámbito autonómico que se veñen sucedendo desde que gañaron as eleccións xerais de hai algo máis dun ano. O Partido Popular foi a forza máis votada en Andalucía, aínda que non conseguiu a maioría absoluta (o que lle permite gobernar á coalición PSOE-Esquerda Unida). Si acadou maioría absoluta en Galicia e mantivo a súa posición secundaria en Euskadi e Cataluña, onde xa conta con que non pasa desa condición.

Así transmiten a impresión de que non importa que se sucedan folgas xerais e mobilizacións diversas, mentres teñan a favor o veredicto das urnas. Despois de todo, nin as sondaxes de opinión gozan de solvencia nestes momentos (nótese que o ministro Wert procede dese sector) nin as mobilizacións son fáciles de interpretar (como pode testemuñar Artur Mas). Non hai que estrañarse, por outra parte, de que sigan a botar man da herdanza recibida para  xustificar o desmantelamento progresivo dos servizos sociais. Neses resultados, a mellor posición relativa do PP débese case sempre á caída electoral dos socialistas, que parece non ter aínda fin.

Recordemos que, nas eleccións xerais do 20-N do ano pasado, o PP acadou a maioría absoluta con case medio millón de votos menos dos que conseguiran os socialistas no 2008 (cando quedaron a sete escanos da maioría absoluta), de xeito que ben pode dicirse que aquelas eleccións, máis que gañala a dereita, as perderon estrepitosamente (máis de tres millóns de votos perdidos) os socialistas.

Desde esas eleccións, os populares van perdendo votos en cada consulta que se celebra, pero, como os socialistas perden bastante máis, poden dar a sensación de gañadores (ou, polo menos, de manter o tipo). Basta con manexar as porcentaxes en vez dos números absolutos de votos. Así, non é necesario explicar que, en Andalucía, perderon en marzo deste ano uns 160.000 votos, con respecto ás autonómicas anteriores (e máis de catrocentos mil, en relacións coas xerais do 2011, pero neste caso hai que ter en conta a diferenza de participación), pero quedaron en primeiro lugar porque o PSOE perdeu máis de seiscentos mil votos sobre as autonómicas do 2008 (pero menos de setenta mil con respecto ás xerais, o que significa unha contención importante da caída neste caso).

Máis significativo é o caso de Galicia, onde o PP chegou a unha maioría absoluta máis folgada (catro escanos de diferenza) que a mínima que obtivera no 2009, pero con 135.000 votos menos que entón (e douscentos mil votos menos que nas xerais do 2011, nas que houbo menor abstención). Menos relevancia teñen os resultados nas eleccións vascas: uns quince mil votos menos que nas autonómicas anteriores e oitenta mil menos que nas últimas eleccións xerais.

En Cataluña, onde o nivel de participación foi esta vez semellante ao duns comicios xerais (case un setenta por cento, cando a media de participación nas autonómicas é do sesenta por cento), o PP perdeu máis de douscentos mil votos con respecto ás últimas xerais (as do ano pasado) e os oitenta mil que gañou, con respecto ás autonómicas do 2010 habería que anotalos á conta da maior participación. Foi precisamente a maior afluencia de votantes a que frustrou en gran medida as previsións maioritarias de Mas: se a abstención se tivese mantido nos habituais niveis autonómicos, é moi probábel que CiU, polo menos, repetise escanos. A súa aposta soberanista moveu á participación dos votantes que normalmente non se interesan pola política autonómica, pero o PP apenas recolleu apoios nesa bolsa de votantes, da que si se beneficiou Ciutadans, unha opción política de novo estilo, que defende a opción española sen a retórica imperial da dereita centralista.

Electoralmente, o PP está a vivir das rendas do fracaso socialista. Pode que conte con que a recuperación económica empece a producirse antes da próxima cita coas urnas, a do 2015. Pero algo así debía pensar Rodríguez Zapatero, con respecto a 2012, cando a crise empezou a facer sentir os seus efectos, e viu frustradas as súas esperanzas aquel día de maio do 2010 no que se incorporou á liña europea de afrontar a crise só con drásticos recortes nas políticas sociais. Non se recuperou a economía e moito menos o PSOE.
Cara ao 2015, as posibilidades de que a economía se recupere son escasas. Quizais a baza máis sólida coa que poida contar o PP para a súa continuidade no goberno sexa a de que sigan igualmente escasas as posibilidades de recuperación dos socialistas. Outras opción electorais quedan aínda moi lonxe dos niveis “competitivos”.