Mais unhas vésperas horribles, unha catástrofe ferroviaria cunha dimensión tráxica descoñecida no derradeiro medio século asolagou de tristura, de dolor e consternación o pais. Preto de oitenta mulleres, homes, nenas e nenos viron truncada a súa vida a escasos quilómetros de Santiago.
Erguendose fronte ao dolor e a desolación, xorde un pobo “bo e xeneroso” quer se envorca no drama. Acudindo solidario dende os primeiros minutos en axuda dos feridos, doando sangue masivamente en resposta as chamadas dos hospitais, retirándose con civismo exemplar da praza do Obradoiro, ofrecedensoe en todo momento …
Exemplar o comportamento dos servizos sanitarios, dos seus profesionais , dos membros de protección civil, dos bombeiros, da garda civil e policía, e da dilixencia das autoridades políticas do pais.
Galicia xurdira deste momento amargo para retomar o seu camiño. Con enteiriza e con forza moral. Pero no corazón das galegas e os galegos, cada unha das vítima, trodos os seus familiares, estarán para sempre presente nos seus corazóns bos e xenerosos.
O seu loito é loito de Galicia.
CONTRAPOSICION EXPRESA A SÚA DOOR E SOLIDARIDADEA GALICIA E AOS PARENTES DAS VICTIMAS
DESCANSEN EN PAZ.
