 |
| Antonio Campos Romay |
A lóxica recomenda que alá onde importantes intereses económicos españois están comprometidos, mais si é Latinoamérica, un área natural para a nosa colaboración comercial, a marca España, ou sexa o goberno que a impulsa, debese ser especialmente coidadoso. O contrario seria a dimensión do seu ridículo. É o caso do seguidísimo de lacaio ben adoutrinado en cómplice comparsa na miserable actuación sobre o avión dun Xefe de Estado dun país soberano e democrático desa rexión. Bolivia, que por moito que bufóns poderosos prefiran ignoralo, mantense nuns parámetros democráticos difíciles de atopar na súa convulsa historia. Tralo patético vodevil do embaixador español en Viena, auto-invitándose a café para cheirar na aeronave presidencial cal estrafalario Mortadelo á procura dunha presenza incomoda para o patrón estadounidense, o intento de lavado de face coa tardía autorización de encher combustible en territorio español non mellorou o desaguisado. Non deixaría de ser sainete, si non fose que se estaba expresando a lamentable submisión desa penosa caricatura de si mesma é hoxe a UE. Sen dubida que foi un sólido avance para a marca España.
Apoia a súa solvencia, ao rigor xestor do interese común e con iso a capacidade de inspirar confianza o que refire por vía de exemplo, ser o país da unión que máis aeroportos ten…pechados ou sen utilidade. Sen un avión nas súas pistas ou como no caso de Málaga coa segunda pista pechada por carecer de bombeiros para atendela…Ou que o importe do quilómetro de autoestrada en igualdade de condicións orográficas duplique o de Alemaña.
O eficaz traballo dos executivos da marca España aválao o bo criterio e moderación de que fan gala. Caso de D. Carlos Gafo, que valora aos seus compatriotas, -suponse que como “español de marca” así considera aos cataláns-, como “cataláns de merda”, “que non se merecen nada”…Tuitea que algo queda debeu pensar este señor, xerente da “marca”. A “marca”, tuiteaba. Outros intentaban abrir mercado interior con Cataluña e o País Vasco e aproximar posicións.
O primeiro impulsor da marca España suponse é o Sr. Presidente do Goberno español. Cítao amablemente “The Economist”, un xornal moi pouco sospeitoso para dereita deste país-marca, sinalándoo como “responsable político” dos “sucios segredos” do PP. Outros medios tan pouco sospeitosos como este, de diversas latitudes, acórdanse do Sr. Rajoy cun interese que ningunha nai desexaría para o seu fillo.
Argumento útil para a devandita marca, seria expresar o noso amor á investigación a través da angustia e drama de máis de cen directores de centros do CSIC poñendo en evidencia que non chegaran a final de ano cos recortes que laminan as actividades na materia. Que pouco podía supoñer D. Miguel de Unamuno que a súa cítrica cita, “que inventen eles”, tomaríaa ao pé da letra o goberno popular como programa de goberno.
Outro capitulo de importancia sería exportar o proverbial talante democrático dos nosos dirixentes. O Sr. García Margallo en grande medida “pai do boneco”, - quizais de aí a súa feitura-, co seu desafogado verbo, en orde ás voces que claman para que o seu xefe de filas, o cachazudo D. Mariano, de algunha explicación coherente que poña lonxe o cáliz de Barcenas dos seus beizos, afirma, “que si o fará”… “pero cando lle pete”. Aínda que sexa a regañadentes, e forzado pola presión política e social, e non “cando lle pete”, irá a render contas ao Congreso antes de fin de mes.
Outro aspecto de interese a trasladar como marca propia, pode ser a composición dos nosos Altos Tribunais. Desde o caso do maxistrado do Tribunal Constitucional ingresado con calzador no mesmo pese a estar contrastada o seu parcialidade por producirse reiteradamente como un hooligan do partido que monopoliza coa súa maioría as institucións, ata quen o preside , militante de carné do mesmo partido ata antonte. Curiosamente non sentiuse obrigado a citalo cando valorábase a súa idoneidade. E con el no peto, pronunciouse en temas espiñentos. Por certo os regulamentos dese partido, --niso difire pouco dos demais- obrigan aos seus militantes a seguir as directrices do mesmo e defender a política fixada polos seus dirixentes. Curiosa garantía de imparcialidade.
O Alto Comisionado desta Marca en horas baixas, o Sr. Marqués de Valtierra, D. Carlos Espinosa de los Monteros y Bernaldo de Quirós, de nome sonoro pero de escasa colleita neste encargo, esta convencido que a corrupción non afecta ao seu produto, apoiándose nunha intervención ante o auditorio do Forum Europa cunha manifestación do tenor, “hai corrupción en todo o mundo, como mostran Francia Alemaña ou Italia...”sic. Acouga sabelo. E ao fío do seu doto criterio puidese ser outro atractivo a publicitar, unha materia na que hai recoñecida experiencia.
A prudencia, incluso o pudor, recomendaría que antes de vender unha casa que presenta innumerables goteiras, pintura esfarelada, un teito que apodrece, fixésese algo por arrombala e poñela en orde. Quizais determinando a honorabilidade do Presidente do goberno. Ou poñendo mesura na pouca edificante actuación da xefatura do estado e achegados. Freando a desmedida orxía de sectarismo coa que o partido no poder rega todos os espazos da convivencia civil do país retrotraéndoo, polo menos intentándoo con innegable entusiasmo, aos anos sesenta do pasado século. Ou poñendo en valor o verbo dimitir, algo tan hixiénico nun sistema que se presupón con boa vontade, democrático.
A marca España?...Mellor debese dicirse a España marcada .
