Manipulacións e recortes con luces ao final do túnel - Xosé A. Gaciño

Xosé A. Gaciño

Abafados polo bombardeo da dereita mediática (que, nestes momentos, representa a inmensa maioría dos medios convencionais de comunicación en España), non resulta nada fácil equilibrar as campañas de manipulación informativa coas que se pretende xustificar as medidas máis impopulares que adopta o goberno na súa batalla contra a crise (teoricamente, porque, na práctica, semella máis ben que combate a prol da crise). Como a insistencia manipuladora é moito máis poderosa que as limitadas resistencias rectificadoras, esténdese entre a opinión pública unha difusa convicción de que todos os políticos son iguais (corruptos todos, por suposto), que os parados son preguiceiros crónicos que prefiren vivir do subsidio en lugar de buscar traballo, que os funcionarios non son menos preguiceiros e ademais hai demasiados, que as comunidades autónomas son os principais focos da dilapidación pública e que esa dilapidación é a causa case única da crise financeira que nos angustia.

Outra lectura interesada é a que só le as subvencións que reciben, por exemplo, os partidos políticos, os sindicatos, os xornaleiros, a investigación científica, as actividades culturais ou as de cooperación. Con técnicas de lectura discriminadamente rápida, esquecen as axudas públicas que reciben, por exemplo, a patronal, as grandes empresas, os terratenentes, a igrexa católica e até as fundacións privadas desde as que os ideólogos neoliberais predican contra as subvencións e o intervencionismo estatal.

Esquecen, por exemplo, que todos os estudos universitarios están subvencionados, que as taxas –aínda coas últimas subidas– non chegan a cubrir nin sequera a terceira parte dos gastos das universidades. Calquera dos alumnos que se permiten suspender e repetir cursos, porque teñen recursos para pagar as taxas, consume moito máis diñeiro público que o que pode representar a bolsa máis xenerosa. E en lugar de xustificar os recortes polas penurias derivadas da crise –e tratar de distribuír máis ou menos equilibradamente as rebaixas dos recursos entre bolseiros e repetidores–, montan unha argumentación delirante sobre esforzo e excelencia para elevar a nota de acceso ás bolsas (e non ao resto dos universitarios subvencionados). Unha argumentación que transluce a impresión de que esta decisión, en realidade, ten pouco que ver coa crise, aínda que a tome como pretexto. Parece máis ben encamiñada a restablecer a “orde natural” (clasista, por suposto) no acceso á Universidade.

Ese parece ser o verdadeiro obxectivo xeral das diversas reformas que se promoven en España e no conxunto da Unión Europa aproveitando a recesión económica: recuperar o que consideran a orde natural das relacións de poder, eliminando en apenas uns anos as correccións das desigualdades máis renxentes conseguidas nos dous últimos séculos. De maneira que, cando quede “saneado” o sistema –é dicir, libre de cargas sociais e de dereitos laborais, vencido e desarmado o “inimigo” reivindicativo–, poda decretarse o final da crise e o comezo dunha nova era de próspera explotación salvaxe.
Os manipuladores xa empezan a adestrarse para o anuncio da boa nova coa premonitoria visión de luces ao final do túnel.