O cancro da corrupción - Xesús Veiga

Xesús Veiga

Xa sabiamos que o 2013 ía ser un ano moi duro pero non eramos conscientes da velocidade coa que aparecerían os primeiros síntomas do calvario que nos agarda. Porque unha cousa é aturar a suba de prezos de distintos servizos básicos e dixerir os anuncios das reducións salariais que van padecer os empregados públicos galegos e outra diferente é contemplar a incontinencia verbal deses gobernantes –por exemplo, Luis de Guindos- que ven luces nun horizonte que está cheo de sombras. A tan coñecida retórica dos “brotes verdes” de Zapatero resucita agora da man dos que criticaban duramente aquel espellismo. A verdade é que non merecemos este espectáculo protagonizado polos que pensan que ocupar unha cadeira ministerial proporciona un plus de rigor analítico.

Só transcorreu un mes dende o remate do ano 2012 e xa temos enriba da mesa un menú de complicada dixestión:nomeamento de Rodrigo Rato como asesor de Telefónica para Latinoamérica; revelación da existencia dunha conta do ex -tesoureiro Bárcenas en Suiza e publicación de documentos do presunto pago de sobresoldos a dirixentes do PP –entre eles o propio Mariano Rajoy-; imputación xudicial do asesor das infantas no caso Urdangarín…

A corrupción é, sen dúbida, un dos factores explicativos do notábel proceso de afastamento e desconfianza dunha parte significativa do corpo social a respeito das persoas que ocupan postos de representación nas institucións. A fondura e persistencia da crise económica multiplica a desafección que se ven rexistrando nos inquéritos que publican periodicamente os institutos públicos e privados especializados. Tal circunstancia non debe agachar a evidencia de que as prácticas corruptas rexistradas nos últimos anos na esfera da política contaron cun nivel de complicidade social moi notábel. Os casos de Camps, do PP balear ou dos alcaldes “populares” de Fisterra e Mazaricos certifican que unha parte importante do electorado non penaliza suficientemente a quen utiliza os cargos institucionais para realizar operacións contrarias aos valores éticos básicos e, na grande maioría dos casos, violentando as normas legais existentes.

A corrupción na política non debe ser subsumida ou desculpada por mor do deserto moral que caracteriza ao propio sistema económico vixente. O mal de moitos (Urdangarín,Méndez,Gayoso,Díaz Ferrán, Barcenas,…) é unha epidemia que non debe servir de coartada para impedir a retirada de todos aqueles dirixentes políticos que, por acción ou por omisión, permiten o medre deste grave cancro no sistema democrático.

Mais alá da hipocrisía ou demagoxia exhibida polo PP no tratamento dos casos de corrupción, non se pode banalizar a importancia da total transparencia no exercicio da representación política. Esa e outras medidas (mais e mellores mecanismos de control, maior vixiancia no seo das organizacións políticas, cambios no financiamento dos partidos para evitar as perigosas dependencias con grupos financeiros, limitación de mandatos para dificultar os efectos perversos da excesiva permanencia nos cargos…) deben figurar na axenda prioritaria daquelas organizacións que desexen acometer seriamente a rexeneración do sistema político e a recuperación da empatía entre representantes e representados.