Corrupción con consecuencias limitadas - Xosé A. Gaciño

 Xosé A. Gaciño

Convén ser moi cautos no medio desta treboada de corrupción sistémica que nos invade para que, cando escampe, a frustración non sexa total. Pode, por outra parte, que non deixe de chover,  con casos de maior ou menor contía, dun ou doutro partido, de maneira que a máxima gravidade vaia diluíndose na sucesión de gravidades máis moderadas, contribuíndo a acalar a gran indignación momentánea na opinión pública (que, de todas formas, tampouco produce mobilizacións visíbeis), dentro da perigosa tendencia a considerar naturais ou inevitábeis todas esas prácticas delituosas.

Por suposto, hai que recordar que o que ven de circular estes días, nas informacións dos dous xornais españois de maior difusión, non pasa de ser indicios que, de momento, nin sequera son obxecto de investigación xudicial, entre outras cousas porque a maior parte das supostas irregularidades recollidas nesas informacións xa estarían prescritas. Mesmo pode darse o paradoxo de que os primeiros movementos legais sexan contra un dos xornais (o que, até agora, non é considerado afín ao partido afectado) e non contra os posíbeis infractores das normas tributarias e das de financiamento dos partidos políticos, o mesmo paradoxo que se produciu cando a primeira sentencia relacionada co caso Gürtel recaeu sobre o primeiro xuíz instrutor.

Naturalmente, a cuestión principal estriba na autenticidade dos documentos publicados e, sobre todo, na posibilidade de demostrar que se realizaron realmente as operacións rexistradas neses documentos (doazóns de empresarios e pagos a determinados dirixentes do PP). Tendo en conta que se trata de diñeiro non declarado á facenda pública, non é probábel que os presuntos receptores firmasen recibos e xa se sabe que a forza da proba corresponde aos que acusan, aínda que, coa que está caendo, a tendencia xeral sexa a de considerar culpábel a un político, mentres non demostre o contrario.
Sexa dito todo isto para que nos preparemos a non confiar demasiado na saída xudicial deste esperpento, digno do ruedo ibérico valle-inclanesco. Tampouco nas saídas políticas, no actual contexto parlamentario de maioría absoluta. Como moito, algún retoque na lei de transparencia en tramitación ou nalgunha posíbel reforma nas condicións de financiamento dos partidos políticos (como as que se fixeron noutros momentos, ao fío dalgún outro escándalo, sen moita efectividade, como pode comprobarse), con ou sen solemne pacto contra a corrupción.

Nestes días, circulan polas redes sociais contundentes mensaxes que reclaman reformas da lei electoral, do financiamento dos partidos, das remuneracións dos cargos públicos e ate a desaparición do Senado. Unha boa lista de posíbeis axustes que só ten unha limitación fundamental: de momento, depende da decisión dos partidos que se están a beneficiar da situación actual. Moito hai que mobilizar e moito hai que cambiar o comportamento electoral para que os grandes partidos sintan a presión da cidadanía e se vexan obrigados a rebaixar os privilexios e o nivel de impunidade que teñen acumulado sobre a ignorancia ou a pasividade da opinión pública.