 |
| Antonio Campos Romay |
Si atémonos ao que sucede cunha velocidade vertixinosa no cotián, non parece arriscado concordar con tal parecer ampliando as reivindicacións estritamente sanitarias á consideración da saúde no sentido cívico. É triste privilexio do goberno conservador, pese a seguir facendo uso máis aló do xuizoso como corta-lumes, o mantra da herdanza recibida, amosar tras 14 meses un labor con graves lagoas para o interese común e un catalogo de improvisacións, (o Goberno de España enuméraas con certa indulxencia como medidas), que comprometen seriamente o interese colectivo a medio e longo prazo.
A credibilidade da clase política afundiuse aceleradamente neste último ano agudizando a tendencia que viña arrastrándose nas enquisas desde fai varios. Outro tanto pasou co deterioro da calidade de vida cidadá, coa degradación dos dereitos sociais e civís e coas reversións espectaculares en políticas sensibles, educación sanidade ou servizos sociais. O goberno que preside o Sr. Rajoy violentou a vida dos españois coa escusa excepcional de inevitables esforzos para saír dun burato, orquestrado na distancia por quen ao cabo só beneficios sacan do mesmo, e para o que incumpriu da á z o seu programa, arrasando calquera vestixio de benestar. O excepcional converteuse nun autentico estado de excepción económico. Baixo o seu imperio ninguén ergue xa cabeza. Pese a iso, sen o menor recato pontifica bondades que farán que o modo de vida sexa mellor, (?). Mentres, albisca brotes verdes ou luces ao final do túnel cada semana…Desvaríos de frívolo optimismo que ferozmente censurou, e non sen razón, ao seu antecesor.
Todo iso seguindo de forma acrítica as directrices (mandatos inapelables) chegadas dunha Europa liderada por unha Chanceller escasamente dúctil. Encirrada na gobernación dunha Alemaña que aparenta querer volver ao seu talante estreito e vehemente de tempos pasados. Quizais para facer valer en todo o seu esplendor a súa reunificada soberanía, emancipada de tutélalas soportadas trala derrota do nazismo. O Sr. Rajoy obnubilado polo déficit como único elemento de actuación para satisfacer á cada vez máis voraz lideresa alemá, esquece que durante o seu ano e pico de mandato esta enviando ao país aos niveis dos anos 70 do pasado século, con emigración incluída, mentres a brecha é brutal entre as rendas saneadas e as deficitarias alcanzando cotas inimaxinables e impropias de tantos anos de esforzo de nivelación.
Na súa perigosa miopía o goberno conservador non parece tomar conta cabal da realidade na que se proxecta. Entusiasmado polo simple, véndose a si mesmo e os seus ouropeis, atende as súas prioridades ideolóxicas e as súas servidumes liquidadas con recortes inhumanos e rescates bancarios. Pero descoñece o pulso real do país. Pese a que incéndiase a contestación nas rúas, na súa insensibilidade ou cegueira só reaccionan a remolque de momentos puntuais cando estes fanse insoportables, caso da Iniciativa Popular debatida no Congreso e onde non semella ousado pensar que a toma en consideración viuse influída en ultima instancia polo bociñazo tráxico dun dobre suicidio ese mesmo día provocado por un dasafiuzamento. Só en tales circunstancias asoman a cabeza de debaixo da súa maioría arrogante. A corrupción que indigna transversalmente a todo o país, tamén aparenta afectar á Presidencia, aínda que a súa honorabilidade presupónselle. Unha Presidencia incapaz de poñer orde nos comportamentos dalgúns dos seus ministros, do partido que dirixe e de determinados funcionarios do mesmo que todo apunta seriamente comprometidos en tramas moi pouco edificantes que afectan á vida da formación que apoia o goberno. Todo iso, grave motivo de escándalo internacional, e reflectido na prensa mundial con evidente menoscabo dos intereses de España.
Só anda áxil o goberno conservador no indulto a personaxes cuxos antecedentes inducen a colosais dúbidas. E para acalar o descomunal escándalo que acompaña tales actos, de mala gana accede a non penar a unha coitada, que aburada por necesidade extrema, realiza un acto ilegal por menos de 190 euros. Pero obstinase en manter pechado a un mozo vigués facendo oídos xordos a todas as peticións que avalan a súa rehabilitación e integración na sociedade e cuxo delito, fai anos, foi haber trapicheado uns gramos de heroína. Menos mal, que segundo o Xefe do Estado a xustiza é igual para todos neste país como moi ben pode acreditar Dona Cristina de Borbón.
Quizais o clamor das batas brancas polas rúas españolas, “este goberno prexudica seriamente a saúde” en sentido amplo, lamentablemente non ande moi desencamiñado...
