Seguridade xurídica selectiva - Xosé A. Gaciño

Xosé A. Gaciño

Falan de atentado contra a seguridade xurídica cando se refiren á expropiación de YPF polo goberno arxentino (en uso da súa soberanía e por entender que a multinacional Repsol incumprira os seus compromisos). Como se falou tamén de seguridade xurídica (e nisto non só o PP) en contra dos que reclamaban a revisión das farsas xudiciais montadas polo franquismo para executar as súas represalias. Non falta nunca o argumento da seguridade xurídica cando se quere protexer ou xustificar unha situación de privilexio, de inxustiza ou de simple inercia inmobilista.

Non hai problemas de seguridade xurídica, en cambio, cando se trata de despoxar de dereitos aos traballadores para dar satisfacción aos que impoñen solucións inxustas á crise que eles mesmos provocaron. Como tampouco os hai se é cuestión de deteriorar as condicións nas que se dispensa a sanidade e a educación públicas.

Da mesma maneira, non é necesario preocuparse da seguridade xurídica dos que pretenden exercer o dereito a manifestarse: segundo os plans do Goberno, bastará que un provocador ou un incontrolado faga das súas para que os organizadores da manifestación carguen coa responsabilidade. É máis fácil que poñer a traballar a policía na identificación e localización dos energúmenos.

 E se un medio público de comunicación funciona con independencia, é dicir, sen atender ás consignas do partido gobernante –como viña sucedendo coa RTVE desde a súa última reforma auspiciada polo goberno de Rodríguez Zapatero-, non lles treme a man para modificar a lei polo trámite de urxencia do decreto para que a maioría absoluta do partido gobernante sexa suficiente para elixir ao presidente da corporación. 

Parece que, ante o deterioro de dereitos sociais ou de liberdade de expresión, desaparecen os escrúpulos da seguridade xurídica. Como se as grandes multinacionais ou os criminais de guerra fosen os únicos merecedores de que a seguridade xurídica lles protexa. Toda unha auténtica carreira marcha atrás, na que parece empeñado este goberno, aproveitando que a crise pasaba por aquí.

Á vista da evolución dos acontecementos, e a pesar de que as teses conspiratorias non soen ser as máis apropiadas para analizar as causas do devir histórico, é difícil subtraerse á sospeita de que todas estas medidas (e algunhas máis que están por chegar) non se estean a adoptar para combater a crise, senón que máis ben se organizase a crise para dispoñer dun pretexto co que xustificar a aceleración dunhas medidas que perseguen –iso si que está claro, con conspiración ou sen ela- o desmantelamento do Estado do benestar, que, para os españois, vai ter un carácter mítico, porque estamos asistindo ao seu desmantelamento antes de que puidésemos gozar da súa consolidación.

Esta deriva involucionista, en España, vai más alá do ámbito económico de crise para entrar de cheo en cuestións que, para a dereita, parecen supoñer auténticos axustes de contas en materia de “fe e costumes”, por empregar unha expresión doutros tempos. Como se estivesen convencidos de que é necesario colocar entre parénteses un prolongado espazo histórico de liberdades (como xa colocaron entre parénteses outros espazos máis breves) para restablecer a “seguridade xurídica” de sempre, a das xerarquías sociais inmutábeis.