José Luis Gómez |
A saída, sexa cal for, non parece que vaia deixar as cousas como estaban, unha hipótese practicamente descartada. Se hai negociación entre as partes en conflito, que sería o máis prudente, ese proceso pode conducir á recomposición do accionariado, de modo que melloren as posicións arxentinas, tanto dentro da actual Repsol-YPF como de cara a futuros proxectos compartidos con outros operadores. E se hai choque de trens, cara á nacionalización de YPF, Arxentina terminará inmersa nunha arriscada guerra económica con grandes potencias, non só con España. Se a impetuosa presidenta Kichner interpreta a negociación como unha derrota, o peor pode suceder, xa sexa agora ou máis adiante. O que é evidente é que a pantasma dunha nacionalización a baixo custo está aí e que o martes pode haber novidades de alcance, tras o encontro de Kirchner con gobernadores das provincias molestas coa petroleira.
Repsol é importante pola súa dimensión e tamén porque se converteu nun símbolo neste conflito enerxético e diplomático que ameaza con enfrontar a España e Arxentina. E en canto á súa dimensión é importante en dous sentidos: pola súa capacidade de produción de petróleo e de distribución de combustibles e polo seu peso financeiro, xa que detrás de Repsol están La Caixa, accionista de referencia e propietaria dun 12%, e o Santander, que aínda que non é accionista directo de Repsol é o principal acredor de Sacyr, o grupo de construción que controla un 10% do capital da petroleira.