 |
| Isacc Díaz Pardo |
Facendo gala dunha gran lucidez e sentido do humor, Díaz Pardo, que recibiu a máis alta distinción do Goberno galego como un "desagravio a miña sorte", subliñou que asume a "representación de ilustres galegos exiliados" cuxas ideas serviron de raíces para constituír e recuperar institucións que "desapareceran", entre as que destacou o Laboratorio de Formas, o Seminario de Estudos Galegos e "unha editorial" que tiña como razón de ser a intención de manter viva a cultura galega. Lembrou aos que morreron "sen voltar a ver a terra", entre os que citou a Luís Seoane, Rafael Dieste e Lorenzo Varela, así como a outras "vellos ilustres galeguistas", como Otero Pedrayo, Filgueira Valverde e Ramón Piñeiro, que entre outros, que contribuíron desde Galicia a manter a cultura e a identidade.
Non mesmo acto o Presidente da Xunta de Galiza, D Emilio Perez Touriño destacou o recoñecemento social a "un traballador incansable que foi quen de sinalarlle ao país un camiño para recuperar unha identidade cultural deturpada". A persoa "máis querida", dixo Touriño, "merece á forza que Galicia lle faga entrega da súa máis alta distinción". Incidiu no carácter polifacético do homenaxeado e tras reiterar o seu compromiso coa nosa terra, terminou a súa intervención expresando o seu desexo de que nunca lle falten a Galiza homes coma Isaac. Sinalando a Díaz Pardo, engadiu: Homes inconformistas, críticos, capaces de combinar nas doses axeitadas razón e imaxinación, realismo e utopía.
Isaac Diaz Pardo era fillo do pintor e escenógrafo Camilo Díaz Baliño, que seria asasinado polos sublevados fascistas nos inicios da guerra civil, o que motivou que Isaac nun primeiro momento vísese obrigado a refuxiarse na casa do seu tío Indalecio na Coruña.
Na súa casa paterna tiñan lugar reunións diversas relacionadas coas Irmandades dá Fala, das que Díez Baliño era membro activo e nas que participan as máis destacadas personalidades do galeguismo como Castelao, Vicente Risco, Otero Pedrayo, Ramón Cabanillas, Antón Villar Ponche, Eduardo Branco Amor ou Asorey.
Tras traballar como rotulista un tempo na Coruña, entre 1939 e 1843 estuda en Madrid na Real Academia das Belas Artes de San Fernando cunha bolsa da Deputación Provincial da Coruña. Posteriormente desempeña unha praza de profesor na Real Academia Catalá de Belas Artes de San Jorge de Barcelona. É cando comeza a expor en diversos puntos de España, caso da Coruña, Vigo e Madrid aso como nalgúns centros de Europa e America.
Abandonou despois as artes plásticas, pasando á cerámica e fundando con outros socios a fábrica de Cerámicas do Castro no Castro de Samoedo (Sada), ensaiando con materias primas usadas nas primitivas cerámicas de Sargadelos (en Cervo, creadas no século XIX por Antonio Raimundo Ibáñez Chairo e Valdés), e conseguindo cerámica de gran calidade.
En 1963, constituíu en Arxentina, xunto con outros destacados galeguistas, como Luís Seoane, o Laboratorio de Formas, precursor doutras actividades industriais e culturais como a restauración da produción de cerámica de Sargadelos, en colaboración con Cerámicas do Castro (1963), o Museo Carlos Maside (1970), a editorial Ediciós do Castro (1963), o restaurado Seminario de Estudos Galegos (1970), o Instituto Galego de Información, etc.
Como escritor de ensaio e crítica, destacan Xente do meu Rueiro, Ou ángulo de pedra, Galicia Hoxe (xunto con Luís Seoane, Paco Pixiñas (con Celso Emilio Ferreiro), O Marqués de Sargadelos, Castelao, etc, ademais dunha gran cantidade de artigos en diversos xornais galegos.
En 2009, recibiu a Medalla de Ouro ao Mérito nas Belas Artes de España
Isaac Díaz Pardo, é un dos referentes indiscutibles da cultura galega. O seu legado bibliográfico, documental, epistolar e gráfico, máis de 16.000 volumes serán conservados na Cidade da Cultura.
