O FMI prognostica catástrofes sen fin para a economía española. Así o afirma no borrador: “Informe sobre Perspectivas Mundiais”. Un retroceso que atribúe ao deterioro derivado da crise do euro e aos recortes aprobados para reducir o déficit. Azorados coa súa lectura, poucos son os que recordan pasados erros do FMI nas súas proxeccións sobre a economía española.
Acouga saber que á fronte do mesmo está a Sra. Lagarde, investigada en Francia por outorgar unha “singular” indemnización de 285 millóns de euros ao “empresario” Bernard Tapie, pola venda dunha das súas empresas confiscada polo Estado, segundo acordo dunha comisión de arbitraxe privada ordenada por ela e non pola xustiza ordinaria, tal como establece a lei, polo que a Fiscalía do Tribunal Supremo francés solicitou a inculpación da que foi titular de Finanzas de Francia desde xuño de 2007 ata finais de xuño de 2011. Lagarde mostrou a súa austeridad ao acceder ao FMI cunha primeira medida: subirse o salario un 11%. O seu criterio sobre a actual situación é relevante. “É unha cuestión da realidade dos problemas, de non plantarse na negación, aceptar a verdade, aceptar a realidade, e logo tratar con ela”. “Os mercados financeiros deberían dar tempo aos distintos países para traballar a través dos procesos políticos para chegar a unha solución.”
“Desafortunadamente, para aqueles de vostedes que teñen o privilexio de pertencer ás democracias, as cousas non suceden dese xeito e as cousas toman tempo e teñen que pasar por procesos parlamentarios" (sic).
A axencia de cualificación Fitch, rebaixará a nota de solvencia de España a finais de mes en dous chanzos. Considera "positivo" facilitar a liquidez das autonomías a través do ICO segundo medida anunciada no último Consello de Política Fiscal e Financeira, pero non cre que iso vaia a alterar o seu criterio sobre as malas perspectivas da cualificación crediticia do país.
O seu director executivo, Ed Parker nunha conferencia en Madrid advirte que a recuperación da nosa economía “será moi dolorosa”. Tras pavonearse recordando que a súa axencia puxo baixo previsión negativa en decembro a cualificación de seis economías europeas (Irlanda, España, Italia, Eslovenia, Chipre e Bélgica) augura que as rebaixas poden ir a máis ao longo do ano. Saúda “o alcance do axuste que está en marcha” en España, engadindo, “o legado recibido é un reto considerable para o novo Goberno” Apreciación que algún puntilloso podería considerar impertinente. Asumindo competencias lexislativas e executivas “ordena” por vía de recomendación, (o mesmo mirado podería consideralo insolente inxerencia), como solucións para a nosa economía, ademais dun drástico axuste para reducir o déficit público, unha reforma do sistema financeiro “definitiva”, así como unha reforma laboral que “abarate o despedimento e facilite a contratación”. E xa postos, o “führer Fitch”, esixe que se recorte o gasto en sanidade e educación. Apoia o seu exhorto na posibilidade de cumprir a súa peor ameaza, “esta cualificación podería caer ata unha simple A”.
En tanto Sarkozy, co Toisón de Ouro que a Súa Augusta Maxestade puxo no seu pescozo, ante sindicatos e patronal xustifica os recortes que necesita adoptar nas Galias, con grosería de mal veciño. Gustaríavos estar na situación de España? Continua coa maior zafiedad: “Miren ao seu ao redor… Quererían que Francia estivese na situación de Grecia, Portugal, España e ata Italia?”. Por non perder comba, Standard & Poor's rebaixou a nota da débeda española, aínda que anda cavilando si farao nun ou dous chanzos.
Si os seus políticos fano, un pobo dono do seu destino non pode ficar impasible ante o saqueo, a depredación e o insulto da súa historia e patrimonio. Un patrimonio suma de cultura, benestar, coñecemento, dereitos civís, conquistas sociais, liberdades democráticas. Do esforzo para acurtar as distancias socioeconómicas. E sobre todo de responsabilidade coa mocidade de abrirlle perspectivas fecundas, como constructores da sociedade do futuro. O permanecer impávidos ante o permanente chantaxe e retroceso a que se somete a países e gobernos, ás liberdades públicas e os dereitos sociais, é abrir suicidamente a porta á catástrofe indo contra o devir da historia. Ten pleno vigor a afirmación do exdirector de “Le Monde”, Edwy Plenel, “poñémonos en mans de Goldman Sachs, ou inventamos algo distinto”.
Usar o século XXI para negar o dereito á educación, á sanidade, ameazar a comida e o teito dos vulnerables, o dereito ao traballo e a unha vellez digna aos traballadores, ou os principios de solidariedade, é para expresar, non como dixo Talleyrand cando foi asasinado o duque de Enghien, opositor a Napoleón, “non é un crime, é unha estupidez”, senón e rotundamente, “Non é unha estupidez, é un crime”.
