José Luís Gómez |
Vexamos unha posible explicación. No mundo hai moitas compañías de seguros, fondos de pensións, bancos, caixas, fondos soberanos, seguridades sociais, bancos centrais e fundacións que só poden comprar e ter en carteira activos cun rating por encima de certo nivel, por exemplo AA+. E dado que estes actores dos mercados moven cifras astronómicas son os que marcan a tendencia. É máis, normalmente os consellos de administración que mandatan a ese tipo de xestores fixan uns criterios moi estritos: por exemplo, só renda fixa pública en euros e dólares, rating mínimo AA+, prazo máximo de 3 anos, cupóns anuais, depósitos en certo tipo de entidades, liquidez máxima en 7 días, etcétera. E eses requisitos xa os cumpren contados emisores.
Un caso real: fai poucos meses fíxose público que o fondo soberano noruegués, o segundo maior do mundo, non podía investir en débeda española por cuestións de rating, e algo parecido pasou coa Seguridade Social rusa. Por iso mesmo, no momento que venderon a súa carteira de débeda española caeu o seu prezo e subiu a rendibilidade. Seguinte paso: eses fondos teñen que investir en algo e caen na débeda alemá. Por que alemá e non luxemburguesa, por pór un exemplo? Porque aínda que Luxemburgo é tan sólido ou máis que Alemaña, a liquidez do seu mercado é moito menor e podería darse a circunstancia de que se quixesen saír do investimento tardasen dous meses, co risco que iso leva. Consecuentemente, cando esas masas de diñeiro compran débeda alemá, aumenta o seu prezo e por iso cae a rendibilidade ata que en determinados momentos vólvese próxima a cero ou negativa. Todo isto funciona máis ou menos así, pero o mercado nunca deixa de sorprender.