Primeira hipótese: Sobre o papel, un banco podería conceder, por exemplo, 50 millóns de euros en créditos a empresas, poñamos ao 7% por ano: en 3 anos obtería 10,5 millóns, pero co risco dunha morosidade alta (7%), é dicir, que podería non cobrar 3,5 millóns, co cal o seu beneficio reduciríase a 7 millóns de euros. Segundo suposto: Con ese diñeiro do BCE, un banco podería comprar 50 millóns de débeda de países con curmá de risco alta (5% a tres anos vista), de modo que en tres anos gañaría 7,5 millóns, co risco pouco probable dunha quita do 10%. No peor dos casos, o beneficio do banco sería de 2,5 millóns, e no mellor, de 7,5 millóns. E terceira hipótese: O banco en cuestión tamén pode comprar 50 millóns de débeda alemá (-1% por ano), de modo que en 3 anos perdería -1,5 millóns de euros. Pero como esta débeda é sempre vendible no mercado secundario, onde os intereses están máis ben na contorna do 1%, o banco tería un colchón para conseguir liquidez en calquera momento, á espera de dar máis créditos ás empresas, comprar débeda pública máis rendible ou esperar a chegada dos eurobonos, se é que algún día se poñen en marcha. Pero a perda do banco no peor dos casos sería de só 1,5 millóns.
O xogo dos bancos hoxe en día parece que non é conseguir a máxima rendibilidade a curto prazo, senón investir o seu diñeiro de tal xeito que se deixen as portas abertas para cambiar de estratexia cando a ocasión o requira. De momento, o diñeiro que vai a Alemaña é máis ben un diñeiro que os bancos queren aparcar con total seguridade, á espera de novos escenarios. En realidade, tampouco é tanto, porque nas poxas de débeda alemá nunca se cobren as necesidades ao 100%, mentres que nas poxas meridionais moitas veces excédese o nivel de 200%, o cal é lóxico tendo en conta a súa alta rendibilidade, aínda que entrañen maior risco.
