Coña coloquialmente tradúcese en chanza ou chacota. Tamén en molestia, amolo. O que sentía o Sr. Rajoy por asistir ao que comezando como Desfile da Vitoria terminou en Desfile das FFAA. Neste caso, (non no do desfile pese ao manifestado polo noso Presidente), o correcto, é “coñazo”. Superlativo que cabria non descartar poida molestar ás/os garantes con celo extremo da igualdade de xénero e corrección política da linguaxe ao caso, ao poder asimilalo como unha afronta para a muller en orde a outra acepción castiza do térmo: parte externa do órgano xenital feminino. O de coña, non deixa de ser unha formula para solapar o usar o derivado do latín “cunnus”, cona. Que tomou carta de natureza ao ser incluído no Dicionario da RAE. grazas aos esforzos do censor falanxista, literato chegado a Nobel, Sr. Cela. O que non evita que nalgunhas repúblicas do Cono Sur, tómese como sinónimo de cona-“coño”- ao español pola súa inveterada afección a andar co tal na boca, devandito isto sen ánimo salaz senón descritivo. En canto ao de “mariñeiras” cabria atribuílo á ironía propia das xentes da mar feitas a burlar tan áspero elemento poñendo boa cara ao mal tempo.
Coñas mariñeira nestas datas son as empachantes festas onde o mercantil supera calquera outra consideración apremando os xa escuálidos petos. Algo que ata molesta ao inquilino da Basílica de San Pedro que ve como adelgaza a súa grea no espiritual. Facemos votos de bos desexos cara a quenes adoitan como moito espertarnos indiferenza con frases con menos valor que un billete de 7 euros, que só serven para engrosar a conta de resultados das mensaxerias telefónicas
Coña mariñeira é un presidente de goberno dirixíndose aos soldados a través da tecnoloxía audiovisual, cando o adecuado que seria unha viaxe lóstrego a algunha posición militar no exterior para acompañar ás tropas alí destacadas. Co correspondente chaleco antibalas desde logo, non foren deixarnos orfos antes do bautizo. Ou que un personaxe da categoría de Vaclav Havel concite na súa funeral a xefes de estado e de goberno mentres o flamante titular de Exteriores brilla pola súa ausencia deixando nun pío senatorial nosa representación.
Coña mariñeira é ese patriarca que saúda as Pascuas nun escenario onde antes de mostrarnos á súa familia amputada de xenros por distintos motivos, substitúe a foto de fondo por unha entre un presidente entrante e outro sainte que parecen darlle menos quebradizos de cabeza. Apoloxistas de cámara píntannos ao representante polo terzo familiar da Zarzuela, como señor aberto e simpático. Patolóxico seria que vivindo a corpo de rei, nada máis propio, e con erario alleo, nin sequera isto fose. O súa salutación, vacua, superpoñíble en orde a lugares comúns e frases feitas ás anteriores fana perfectamente prescindible. Comparte cos demais mortais S.M. que a xustiza é igual para todos. Moitos súbditos de tal señor na súa inocencia crían que isto estaba fóra de toda dúbida. Pertencer a tal familia é para estar escachándose de risa polo gusto de haberse coñecido en tales cueiros no medio de tanto pasmado que segue considerándoa o Santo Grial das Españas.
Coña mariñeira é ver á policía empregarse a fondo cos que se cebou a desventura do paro ou as miserias que depara a vida para ser arroxado das súas vivendas desafiuzados por uns cantos miles de euros mentres pimpantes como rosas os fuxidos, ladróns e especuladores, saqueadores da fiabilidade e os fondos de bancos e caixas circulan impunes cabalgando en millóns de euros que ninguén ousa reclamar. E que si por algún estraño alburo houbesen de concorrer ante un xuíz irían escoltados respetuosamente por esa mesma policía.
Coña mariñeira é o mago de Oz levantado por seareiros moi caracterizados que non paraban de loar as súas habilidades financeiras para liquidar un tema tan turbio como o das Caixas e onde a intervención do Sr. Presidente da Xunta non foi a máis afortunada. ¡Holohop ¡ O mago alza o seu varal, desaparecen dúas caixas, hai un interregno patético e medio asoma un banco con máis problemas que os do Celta e Deportivo para o ascenso. As achegas previstas son apenas o 10% do prometido e o mago Paracelso devindo en Juan Tamarit, da chistera hoxe raída onde só hai coellos mixomatosicos, apenas mostra unha vontade suprema. Envolver amorosamente nos pregos da súa capa ao anterior todopoderoso xestor dunha das Caixas a quen todos os dedos apuntan con notoria indignación.
Coña mariñeira é un país onde a coña é oficio. Mariñeiros son os que nadan contra corrente entre remoliños que os afogan pola dilapidación dos orzamentos en monstruosidades faraónicas sen obxecto estimable. Pola corrupción que máis encomia que imputa ao executor. Polo abuso permanente sobre dereitos salariales, conquistas sindicais, os mecanismos elementais para un estado sostible en solidariedade, sanidade, educación, servizos sociais…
Coña mariñeira é defender a bondade dunha lei electoral inxusta, capaz de escamotear millóns de votos a algunha formación política e facer cruelmente dispar o valor do escano segundo a formación á que se pertenza. Sisudos varóns bendín as súas grazas mentres a credibilidade do proceso electoral sofre seriamente e mercé a ela elector e elixible danse as costas ata ser ilustres descoñecidos.
Coñas mariñeira é chamarse demócratas e privar de grupo parlamentario a aqueles, que seguramente non sen razón non nos gustan, con tecnicismos legais mentres a outros se lle concede, con sentido común, pese a que con eses mesmos tecnicismos podería negárselle. ¿Estamos nunha democracia á carta como cando en Arxelia gañou o FIS?
Coña mariñeira é que dous séculos máis tarde siga en plena vixencia o epigrama que algúns atribúen a Hugo Foscolo, “en tempo das bárbaras nacións das cruces colgaban os ladróns e hoxe no século das luces do peito do ladrón colgan as cruces”…
