Curiosamente cando a bandeira da recuperación do social e de manter o estado empúñaa ata a extrema dereita en Francia ou Holanda, o goberno de D.Mariano que perfectamente podería recibir o alcumo de “Manostijeras” devandito sen menoscabo da súa dignidade, encastelase no déficit económico como única meta con absoluto desprezo polo déficit social. Incluso o látego alemán que empuña a señora Merkell sobre as costas dos membros da UE, con especial empeño sobre aqueles de a área mediterránea, latinos epicúreos, insolventes e vagos para o seu concepto de ortodoxia calvinista pouco dúctil ao perdón, modulase, polo menos tenuemente, na percura dun mínimo crecemento que oxíxeno as abafadas respiracións dos países da eurozona.
Don Mariano, “impasible o ademán” segue venres tras venres apuñalando o estado de benestar. Apuñalando a clase media que deu cohesión social e estabilidade a este país, de antecedentes convulsos. Apuñalando aos traballadores que creron as súas laretadas augurándolle que o PP era o partido que os ía defender. Apuñalando aos pensionistas que afirmou eran a súa única excepción. Apuñalando a xuventude na súa esperanza en acceder á sociedade do coñecemento superando barreiras económicas. Apuñalando aos enfermos, pois deles non será o reino da saúde en moitos casos. Apuñalando á investigación e á innovación retrotraéndomos ata a primeira década do século XX, a controversia entre Unamuno e Ortega, facendo seu o “que inventen eles”. Apuñalando á muller nos seus dereitos e dignidade con receitas morais de vocación tridentina. Apuñalando aos servidores da función pública branco feble de tódalas demagoxias. Apuñalando aos usuarios das autovías feitas cos cartos dos seus usuarios. Apuñalando aos contribuíntes honestos indultando aos defraudadores…E suma e segue…
A persoa que levalle os negocios de palacio, algúns en tempos chamaríana “A Intendenta”, Dona Soraya pontifica sen recato sobre o dereito de saír á rúa de algo así como dez millóns de cidadáns dun determinado signo político aos que anatematiza negándolles o dereito de manifestación, e caso de saír a rúa so pa ir con cinzas nos cabelos camiño da fogueira inquisitorial, tan do gusto dos novos poderes. Por non deixala en mal lugar, Don Mariano, o seu xefe, cunha linguaxe propio do 23 F e dun ex - coronel de bigotes e tricorne, apela ao “se callen coño” ou quizais por afinidade quédese no borbónico “porque non te callas” intentando o silenciar calqueira voz disonante que poña en cuestión o seu desordenado pilotaxe da maquinaria do estado que ten todas as luces vermellas acesas mentres busca o libro de instrucións coa súa proverbial dispersión. Unha actitude que comparece pouco cun sistema democrático que segundo parece na Constitución consagra – polo menos de momento- algún que outro dereito, verbo da liberdade de manifestación e expresión.
A pasos axigantados repítense os aspectos máis erráticos do final de Zapatero. As actuacións mantidas polo Sr. Rajoy como oposición levántanse hoxe como pantasmas acusadores, deixándoo espido de autoridade moral. En escaso tempo fai bo o refrán que refire, “tras de o min virá quen bo farame”. Nin D. José Luís merecía a permanente invocación de envialo “ao foxo co seu avó” como era vontade expresada a berros polos “hoolligans” do PP, nin se observa por ningún lado, o goberno que non mente, que inspira tranquilidade aos mercados, que nos converte en interlocutores con peso no contencioso internacional. Que nin sequera aínda tendo nas súas ringleiras ao Sr. Aznar, aquel que paseaba os seus pés polas mesas do seu “amigo” Bush e falaba tex-mes, ábrenllenos as portas da Casa Blanca cando esta ha de mollarse ante gobernos como o arxentino no contencioso a favor dunha empresa estatalizada ao parecer con argumentos polo menos confusos, onde algúns españois teñen certos intereses.
E só van cinco meses meses…
