Sendo unha eternidade o que falta para 2015 había oportunidade facer as cousas doutro xeito. Con menos presas e con ofertas de mais calado. Tras a perda escandalosa das derradeiras eleccións e coa responsabilidade de haber aberto paso de xeito triunfal a unha dereita crecida nos desexos de contrarreforma, parece obrigado afondar polo miúdo no xeito de marear nun novo ciclo histórico cargado de interrogantes. E aviar con total garantía a ferramenta partidaria converténdoa en algo acomodado tanto ao momento como aos retos que presenta. Facer un análise rigoroso con afán critico e non cos afáns dos que fican nunha situación critica no persoal tras ser apeados dos seus apousadeiros.
Cando falase dun combate sen cuartel fronte a unha serie de erros habidos, parece que rechían seriamente algúns nomes da Comisión Executiva Federal. Tanto que semellan unha noxenta herdanza cuia continuidade non sábese que crípticas razoes o apoian. Mentres a presidencia do partido, algo emblemático, tradicionalmente reservado a alguén con longa tradición militante e autoridade moral fora de toda dubida, entregáselle a quen non só presúmese non vai saír ben librado dunha inminente confronta electoral senón que dalgún xeito anda enguedellado en varios temas non menores. E coma unha vontade teimuda de premiar desfeitas e reincidir en esquecer aos protagonistas dos erros cunha organización coma socialista, a mesma que se reclama herdeira de Pablo Iglesias, está chamada a desterrar.
O novo secretario xeral foi rotundo en afondando na necesidade urxente da federación de Europa e consonte con elo, arranxar un Partido dos Socialistas Europeos. E ten toda a razón. A nivel interno establece unha liña vermella dacordo coa tradición e esencia do PSOE entre federalismo e confederalismo no nivel partidario reclamando a vixencia do primeiro presuposto. Algo que podería subtitular “relacións co PSC”. Pero botase de falla a referencia ao estado federal como saída racional ao apaño do estado das autonomías, cos efectos subseguintes de racionalidade e de economía. Entre outros por vía de exemplo, caso de órganos intermedios prescindibles coma as deputacións do que o secretario xeneral cando candidato fixo bandeira nalgunha ocasión. Chama a atención escoitalo facer fincapé en algo que xa debera estar fora de toda dubida, un cargo político un so salario. Malia que esquece que en sintonía coa proposta seria oportuno abundar tamén no de un político un cargo, e non, casos coma dalgunha militante, cúas singulares dotes de seguro aos mortais négaselle coñecelas, xunta sobre as súas sacrificadas costas ser deputada, membro da Mesa do Parlamento, Tenente de Alcade, membro da executiva federal, local, etc. Incompatibilidades non so éticas en orde aos compromisos cos cidadáns, senón que topan co regulamentado establecido por unha Organización territorial que quizás teña que tragarse o tema, acollendose ao vergoñento refrán, “mexan por nos e din que chove”.
Este Congreso vai dar para moito mais. Tal debe estar pensando o líder do PS de G, para quen a lectura deste concilio andaralle dando voltas na cabeza moito tempo. Mais iso, e outra historia.
