A Transición, idealizada co paso do tempo ata extremos idílicos, habilitou unhas forzas políticas que substituísen o réxime autocrático ao efecto de construír a democracia. A dinámica do proceso terminou por facelas vítimas, especialmente ás de esquerda, dunhas ansias de legalidade ante as que sacrificaron cotas de lexitimade. A primeira consecuencias foi arbitrar concesións de diverso calado en orde a facer confortable a supervivencia para determinantes actores do réxime totalitario e ata pegadas do mesmo. A iso contribuíu tanto unha feble conciencia política derivada da obrigada improvisación, como uns liderados máis domeñados pola urxencia que pola democratización en profundidade.
A “dimisión”, (borboneo e golpe de estado encuberto), de D. Adolfo Suárez, quen pese ás súas orixes comprometeuse moi en serio coa democracia, auspiciou o deseño dun sistema que primou os aparellos partidarios e o monopolio das súas cúpulas sobre estes en detrimento da súa función constitucional coartando non só a súa dinámica senón a mesma a vitalidade da vida parlamentaria. Propiciouse un bipartidismo con plena expresión na década dos 80 do pasado século. Unha reedición do I Restauración coa súa mecánica de quendas, aínda que con máis pulcritude nas formas. E como na anterior baixo o interesado padroado da monarquía. Monarquía, que nesta ocasión cóase de forma subrepticia na Constitución ao abeiro dunhas urnas consultadas baixo bóveda de aceiro... Lampedusa faise presente…"Se vogliamo che tutto rimanga come è, bisogna che tutto cambi". Os sectores económicos máis sagaces, parte substancial do clero e ata as sensibilidades conservadoras máis ou menos atemperadas e en menor medida os militares soseganse ante un proceso presidido por un rei elixido polo “Gran Atador”.
O 23 F, suceso recorrente cuxa utilidade foi explotada ata cotas inverosímiles polos haxiógrafos de cámara, volve reclamar o interese público, trala desclasificación de certos documentos polo Ministerio de Exteriores alemán. Os veos mediáticos que tutelan a coroa tamén o fixeron eficazmente neste caso. O que non evita que vaian transcendendo informacións que mostran un Xefe de Estado presuntamente con simpatías pouco disimuladas cara aos golpistas e as súas razóns, o que noutro país con máis pedigree democrático seguramente obrigarían ao titular da xefatura do estado a dar explicacións exhaustivas ou suscitarse moi seriamente a abdicación.
Si nun proceso contra unha trama de corrupción vencellada a un partido político, quizais a máis importante habida en democracia, que casualmente afecta ao que nos goberna, a primeira vítima é quen instrúe a causa, como mínimo esperta gran perplexidade. Si a suma dos seus acusadores é a representación legal do imputado de xeito conxunto con “Mans Limpas” e “Falanxe”, co impagable asesoramento dalgún xuíz en exercicio, o choio raia no absurdo. A xustiza funciona en gran medida en base a precedentes. Os que traspasan a lei e os que lles asesoran tamén. O caso Naseiro e a súa impunidade son un faro que lles ilumina o camiño.
A cidadanía en xeral é lega nos recunchos da lei. Os maxistrados do máximo tribunal fixeron todo o posible para que quedase claro. Tamén é de agradecer a sinceridade de persoa tan cualificada como a Sra. Portavoz do CGPJ, que admite sen rubor que “non todos os imputados son iguais”…ou sexa que a xustiza é distinta segundo o caso.
Pero cando o sentido común cidadán distánciase tanto dos chamados a impartir as normas que a todos suponse ampárannos e tratan de modo simétrico, algo vai mal. É habitual dicir sobre unha sentenza emitida que respectase. O máis correcto seria dicir que se acata por imperativo legal. Porque, o respecto é algo que se gaña, o que a día de hoxe tras numerosos e sonoros fallos parece espiñento obtelo.
Si ponse en cuestión a credibilidade da Xustiza, algo se esta rompendo. Si ponse en dúbida a integridade da “Familia” que a forma de estado imponnos na xefatura do mesmo, algo se esta rompendo. Si dase por inevitable o dilapidación sistemática do erario público, algo se esta rompendo. Si o Presidente de goberno en apenas 40 días de mandato fai xusto o contrario da que prometeu fai dous meses, algo se esta rompendo...Si prodúcese a voadura metódica do estado de benestar e si cada día que pasa somos máis pobre e desiguais… Algo transcendental esta rompéndose no acordo social no que conviviamos.
Só a cegueira suicida dos que insisten na fractura da cohesión social, dinamitando o mundo do traballo e laminando as clases medias que son o nutriente desa cohesión, pode ignorar que a cada volta de porca achéganos máis ao precipicio.
