 |
| Xosé A. Gaciño |
Perigoso
precedente o que
supón a decisión de reducir o número de concelleiros para recortar
gastos públicos, dentro da onda de austeridade posta de moda na
implacábel senda anticrise marcada na Unión Europea. Se vai
prosperando ese argumento, a representación democrática pode verse
afectada nunha medida imposíbel de prever. Cál é o número de
concelleiros razoábel para equilibrar representación e gasto? E se
reducimos o número a só un por cada grupo ou partido, co voto
ponderado en función dos votos obtidos nas urnas? E se prescindimos
por completo dos concelleiros e privatizamos a xestión dos
municipios en plan concesión administrativa?
As
preguntas poderían irse facendo nos diversos niveis de
representación democrática e non serían poucos os que se sentirían
tentados a proclamar que a democracia, con todo o seu despregamento
de institucións representativas, resulta máis cara que unha boa
ditadura persoal cun razoábel número de capataces que manteñan a
raia á cidadanía. Non sería como os recortes compulsivos dos
venres pola mañá, cos que se trata de obter efectos inmediatos e
masivos (por iso afectan á maioría da poboación). Máis ben
seguirían unha tendencia moi acusada nestes tempos de confusión
elaborada: a de aproveitar a crise para ir suprimindo conquistas
sociais e democráticas.
Ninguén
vai negar os graves
problemas que afectan á administración local, especialmente no que
se refire ao seu financiamento, cuestión recorrente á que todos
aluden nas campañas electorais e que ninguén remedia cando ten
facer fronte á súa obrigación lexislativa. Precisamente esas
necesidades de financiamento municipal (e tanta corrupción
colateral) están na raíz das permisividades urbanísticas que
permitiron ou alentaron a burbulla inmobiliaria, cos resultados
actuais, de depresión do sector da construción e de bancarrotas
municipais, que todos coñecemos.
Supoño
que o Goberno é consciente de que a redución do número de
concelleiros nun trinta por cento non é a reforma que a
administración local necesitaría. Postos no horizonte do 2015 (que
é cando podería aplicarse, nas próximas eleccións locais), esta
medida parece inscribirse máis ben no catálogo de recortes en
reserva (como as pensións, por exemplo)
para o caso, nada improbábel, de que os desfases no déficit público
e na débeda soberana sigan sen resolverse.
Xa
que logo, a administración local non parece figurar no catálogo
desas reformas estruturais cuxa referencia adorna discursos e
documentos. Polo de agora, non se contempla nin un deseño serio de
financiamento nin un proxecto de reordenación que promova fusións
ou mancomunidades de municipios. Para atender servizos aos que
dificilmente poden facer fronte os moitos municipios máis pequenos,
decídese recorrer ás deputacións provinciais, non xa para
facilitar axudas como ate agora, senón para asumir unha xestión
directa. O que parecía unha institución a extinguir –sobre todo
nalgunhas comunidades históricas, como Cataluña e Galicia– vai
volver ter protagonismo, da man do clásico receo da dereita española
contra o autonomismo, un receo que vemos traducirse en acosos
progresivos deste Goberno central (a pesar de que a gran maioría das
comunidades autónomas están gobernadas polo mesmo partido).
Ao
remate, e de momento, a gran reforma estrutural deste Goberno é a
reforma laboral, que rebaixou sensibelmente os dereitos dos
traballadores. A verdadeiramente relacionada coas causas da crise
económica, a reforma do sector financeiro, non lle quedou moi ben e
está a ser seriamente corrixida polos “señores de negro” cos
que tanto nos ameazan algúns ministros, como se, xa a estas alturas,
houbese diferenzas entre a contundencia ou a compaixón duns e
doutros.
Mentres,
a prima de risco segue o seu camiño imperturbábel, como esixindo
máis e máis sacrificios.
Chegará un momento no que tamén haxa que sacrificar aos
sacrificadores?
