O custe da democracia - Xesús Veiga Buxán

Xesús Veiga

Pasou con mais pena que gloria o debate sobre política xeral que cada ano se celebra no Parlamento de Galiza.Colocado ante a ruda realidade dunha economía –a galega- que non ofrece ningún síntoma serio que permita pensar no comezo dunha dinámica expansiva e ante o gravísimo panorama social que debuxan as cifras do desemprego e da progresiva perda de benestar que están experimentando sectores que ate agora non coñecían, en carne propia, as feridas da crise, o presidente da Xunta optou por unha espectacular e inesperada “fuite en avant”. A primeira parte da fuxida tivo como protagonistas sorprendentes a dous cativos concellos –Oza e Cesuras- que foron obxecto das ansias de protagonismo mediático presidencial sen que tiveramos constancia previa de que os seus gobernos estiveran traballando nun horizonte de fusión de ambas entidades administrativas.

Para completar a estratexia ofensiva no debate, Alberto Núñez anunciou a eliminación do Consello Económico e Social e do Tribunal Galego de Defensa da Competencia así como a desaparición dos tres vicevaledores adscritos á figura do Valedor do Pobo.A razón utilizada para practicar esta poda na arquitectura institucional galega foi o aforro –por certo, aínda non precisado na súa contía específica- que se conseguiría na partida de gastos de funcionamento da Comunidade Autónoma. Tal pretensión non se compadece co estrondoso silencio que gardou o presidente a respecto da eventual supresión das actuais Deputacións provinciais toda vez que unha opción desa natureza suporía, previsibelmente, unha diminución de maior consistencia no gasto público.En todo caso, a proposta revela una preocupante concepción do propio funcionamento do sistema democrático porque esas institucións que se pretenden anular total ou parcialmente foron deseñadas para facer efectivas unha maior participación do tecido social na vida política e un control mais acaído das práctica económicas que aseguran a vixencia do principio da libre competencia. Unha democracia de calidade non é gratuíta. Ten un custe económico que, sen dúbida, debe ser permanentemente revisado para garantir o uso eficaz e eficiente dos recursos públicos. Pero unha cousa é salvagardar as obrigadas boas prácticas na xestión das institucións e outra moi distinta é desfacer unha parte do edificio para buscar, a calquera prezo, a imaxe de gobernante austero que logo non se acredita cando se trata de facer fronte ás inercias clientelares que habitan noutras instancias perfectamente prescindíbeis.