(Leer en castellano)
Na Rebelión das Masas sostiña Ortega e Gasset que o home masa só esfórzase ante unha necesidade extrema e que é ingrato e insolidario pola súa propia natureza. Tamén constataba nos seus artigos que todos os gobernos eran dependentes en grao sumo das súas opinións públicas, ata os autoritarios, aínda que moito máis os democráticos. O devir histórico europeo viño a darlle a razón de forma dramática poucos anos despois, e seguiu dándolla nos últimos tempos.
Por iso convén recordar, que a pesar dos moitos e pouco loables esforzos de todos os gobernos europeos, por presentar unha discutible realidade que, segundo eles, fai inevitables as medidas de espolio e explotación dos seus cidadáns, e a práctica sen límites, polos portavoces e medios de comunicación afíns aos especuladores, de converter, polo método da repetición, en verdade aceptada, mentiras e falsidades respecto dos Sindicatos, en todos os países victimas foron, ata agora, estas organizacións as que canalizaron de forma maioritaria o descontento cidadán.
O discurso do actual goberno español, de rendición ás circunstancias e á herdanza recibida, en boa parte inventada, a pesar da desenvoltura e o nivel de desvergoña utilizado en defensa dos seus argumentos, está levando de forma acelerada á cidadanía a un estado de ánimo de medo ao presente e temor ao futuro, cada vez máis difíciles de canalizar por procedementos “civilizados”. É por iso que se explica a masiva, e en xeral pacífica, participación sobre todo nas manifestacións do 29 de marzo de 2012.
Así que farían ben as autoridades españolas, e o resto das europeas, primeiro, en agradecer aos sindicatos os seus moi moderadas reaccións e, segundo, en facer máis caso ás opinións por eles canalizadas dos que aínda son cidadáns conscientes, antes de que eses cidadáns convértanse en masa incontrolable. Cando ao verse desposuídos do que consideraban dereitos consolidados, salgan á superficie a ingratitude e insolidaridade cara ás organizacións que lles axudaron a conseguir o estado de benestar, será difícil canalizar de forma pacífica e democrática, os esforzos que o home masa, en moitos casos verdadeiramente en situación de necesidade extrema, estará disposto a realizar. En especial se os só aparentemente vellos e só aparentemente pantasmas, dos nacionalismos e demais “ismos” radicais son os que toman as cabeceiras dos movementos sociais.
Na Rebelión das Masas sostiña Ortega e Gasset que o home masa só esfórzase ante unha necesidade extrema e que é ingrato e insolidario pola súa propia natureza. Tamén constataba nos seus artigos que todos os gobernos eran dependentes en grao sumo das súas opinións públicas, ata os autoritarios, aínda que moito máis os democráticos. O devir histórico europeo viño a darlle a razón de forma dramática poucos anos despois, e seguiu dándolla nos últimos tempos.
Por iso convén recordar, que a pesar dos moitos e pouco loables esforzos de todos os gobernos europeos, por presentar unha discutible realidade que, segundo eles, fai inevitables as medidas de espolio e explotación dos seus cidadáns, e a práctica sen límites, polos portavoces e medios de comunicación afíns aos especuladores, de converter, polo método da repetición, en verdade aceptada, mentiras e falsidades respecto dos Sindicatos, en todos os países victimas foron, ata agora, estas organizacións as que canalizaron de forma maioritaria o descontento cidadán.
O discurso do actual goberno español, de rendición ás circunstancias e á herdanza recibida, en boa parte inventada, a pesar da desenvoltura e o nivel de desvergoña utilizado en defensa dos seus argumentos, está levando de forma acelerada á cidadanía a un estado de ánimo de medo ao presente e temor ao futuro, cada vez máis difíciles de canalizar por procedementos “civilizados”. É por iso que se explica a masiva, e en xeral pacífica, participación sobre todo nas manifestacións do 29 de marzo de 2012.
Así que farían ben as autoridades españolas, e o resto das europeas, primeiro, en agradecer aos sindicatos os seus moi moderadas reaccións e, segundo, en facer máis caso ás opinións por eles canalizadas dos que aínda son cidadáns conscientes, antes de que eses cidadáns convértanse en masa incontrolable. Cando ao verse desposuídos do que consideraban dereitos consolidados, salgan á superficie a ingratitude e insolidaridade cara ás organizacións que lles axudaron a conseguir o estado de benestar, será difícil canalizar de forma pacífica e democrática, os esforzos que o home masa, en moitos casos verdadeiramente en situación de necesidade extrema, estará disposto a realizar. En especial se os só aparentemente vellos e só aparentemente pantasmas, dos nacionalismos e demais “ismos” radicais son os que toman as cabeceiras dos movementos sociais.
